Reisverhaal: Full English Brexit

Dover. Drie mannen kijken vanop de kliffen als door jaloezieën naar de Franse kust. Het waait. Eentje knijpt een traan weg. Een andere balt zijn vuisten. De derde slaat de overkant waakzaam gade, alsof hij vermoedt dat Frankrijk stiekem aan het opschuiven is en Engels water steelt. Ondertussen glip ik achter hun ruggen de Eurotunnel uit. Ik voel me een dief, die herinneringen komt stelen voor na het Britse vertrek uit de EU.

Argeloos rijd ik het eerste rond punt op. Boze blikken en vuurspuwende koplampen, opgestoken wijs- plus middelvingers, alsof het land zijn witte bloedcellen op deze indringer afstuurt. Een Rover bulldozert op mijn F 850 GS af, ik vlucht de berm in, hijgend als een buldog hartje zomer. Dat ging maar net goed… Ik tape een grote pijl naar links op m’n spiegel en neem me plechtig voor dat mij dit nooit meer zal overkomen. Gelukkig is er altijd nog de rustige B-weg, die hier bij uitstek het landschap bepaalt. Ik waan mij in een schilderij uit de Romantiek. De weg slaat geulen dwars doorheen het groen en doorheen Kent, The Garden of England.

Op een motorfiets valt dat links rijden eigenlijk best mee, omdat het stuur niet aan de verkeerde kant kan zitten. Je bent vrij om zelf je positie op je rijhelft te bepalen. En dat is maar goed ook, want de heggenrijen aan weerszijden zetten je rijtechnische skills op scherp. Zo ver mogelijk vooruitkijken, informatie verzamelen, snelheid en versnelling kiezen en de correcte lijn aanhouden: heerlijke hersengymnastiek. Deze route, die je ook kan downloaden, is redelijk verkeersluw en in geen tijd heb je het helemaal naar je zin daar tussen de bosjes. Eigenlijk komt het erop neer dat je zo veel mogelijk links op de rand van de weg rijdt wanneer er een bocht naar rechts aankomt. Draait de baan dan weer naar links, dan blijf je zo lang mogelijk op de scheidingslijn, of zelfs een klein beetje erover, jagen. Je zoekt vervolgens het punt waar de randen van de weg samenkomen en daar knal je heen. Beeld jezelf desnoods een vluchtend haasje in. De op zo’n single carriageway toegestane 60 mph (98 km/u) is snel zat om een grijns op je gezicht te toveren zoals alleen wij motards die kennen. Af en toe verandert die grijns zelfs in een laaghangende kinnebak, bijvoorbeeld wanneer de roetsjbaan je dropt op een T-splitsing bovenaan een heuveltop. Daar sta je dan, gapend naar een posterlandschap van Frank Newbould: golvende krijtheuvels, een kudde schapenwolken, een vuurtoren, de zee.

De volledige versie van dit reisverhaal lees je in het aprilnummer van Motoren & Toerisme dat nu in de winkel ligt.

Je vindt de routes van dag 1 en dag 2 van dit reisverhaal in onze route-sectie. 

Tekst: Rik Van Gerwen                              

Foto’s: Mike Van Cleven