Het sportlijstje: Vijf V-twin challengers uit het WK Superbike

Als op 23 februari aanstaande, op het circuit van Phillip Island, het licht op groen springt voor de eerste race van het nieuwe WK Superbike-seizoen, zal dat voor het eerst zonder een V-Twin op de startgrid zijn. Tussen 1988 en 2018 maakten de V-Twins, en dan vooral de Ducati’ V-Twins, mee het mooie weer in het productie-kampioenschap. Maar nu Ducati het nieuwe V4-motorblok boven de aloude V-Twin en de Panigale V4 R gaat inzetten in het WK Superbike, komt aan die lange traditie een einde. Als er één motormerk is dat  z’n stempel op het WK Superbike kon drukken, is het Ducati wel. Van de tot nog toe 31 seizoenen van het WK Superbike won Ducati maar liefst zeventien maal de wereldtitel. Toch probeerden er ook een aantal andere merken Ducati’s beproefde recept. Ze bouwden ook een V-Twin om zo de hegemonie van de Italianen te doorbreken. Maar dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan.

Sommige V-Twins bleken regelrechte flops, anderen deden Ducatisti dan weer klamme handjes krijgen. We lijsten de vijf opmerkelijkste V-twin challengers even voor u op. De KTM RC8 en de Harley-Davidson VR1000 hebben we even buiten beschouwing gelaten.

5. Suzuki TL1000R

De Suzuki TL1000R werd in 1998 gelanceerd en was de sportievere versie van de één jaar eerder op de markt gebrachte TL 1000 S. De vormgeving deed sterk aan die van de GSX-R 750 SRAD van die dagen denken, al was niet iedereen voor het bolle kontje van de TL1000R te vinden. Suzuki koesterde plannen om de TL1000R in te zetten in het WK Superbike maar die werden al vlug afgevoerd, wegens een gebrek aan competitiviteit en dus werd voluit de kaart van de GSX-R750 SRAD getrokken. Het plan was dat de TL1000R door Alstare ontwikkeld zou worden tijdens het seizoen 1998 - met Stéphane Mertens als testrijder - om aan het eind van het seizoen in Assen z'n debuut te maken. Maar omwille van Alstare's engagement in de Supersport 600 (met Fabrizio Pirovano) kwam de focus uiteindelijk op de titelstrijd in die klasse te liggen. De TL1000R werd wel ingezet door American Suzuki dat Steve Crevier op de machine liet uitkomen in het AMA Superbike. Ook een aantal privé-teams waaronder dat van Herman Verboven, zetten de motorfiets in voor het WK Endurance.

4. EBR 1190 RX

De Amerikaanse constructeur EBR herrees uit de assen van het ter ziele gegane Buell. Logisch, want EBR staat voor Eric Buell Racing. Buell was altijd al gepassioneerd door de racerij en wou bewijzen dat een Amerikaanse V-Twin z’n plaats had in het WK Superbike. Daarom stapte EBR vanaf 2014 in het WK Superbike met als rijders Geoff May en Aaron Yates. De EBR’s waren echter verre van competitief en alleen wild card-rijder Larry Pegram wist tijdens de thuisronde op Laguna Seca, twee punten te scoren. Een jaar later zette het EBR-team, dat dan door de Indiase motorbouwer Hero werd gesponsord, Pegram en de Italiaan Niccolo Canepa in als fabrieksrijders. Maar na vier ronden moest het team de handdoek gooien omdat EBR het faillissement aanvroeg.

3. Bimota SB8R

Het Italiaanse Bimota betrok altijd al motorblokken van gevestigde constructeurs om die dan als krachtbronnen voor z’n eigen chassis’ aan te wenden. Zo ook met de SB8R, die aangedreven werd door het V-Twin motorblok van de Suzuki TL1000R. In 2000 maakte Bimota z’n comeback in het WK Superbike met de SB8R én Anthony Gobert. De carrière van de Australiër zat dan al in een neerwaartse spiraal. Niettemin wist Gobert, tijdens de tweede ronde van het seizoen, z’n thuisrace op Phillip Island, de eerste race te winnen. Dat het werkelijk pijpenstelen regende zal daarin wellicht hebben meegespeeld want de Bimota was niet bepaald de krachtigste machine op de grid. Het zou echter bij dat ene wapenfeit blijven want enkele ronden later diende het team die handdoek in de ring te gooien wegens budgetproblemen.

2. Aprilia RSV Mille R

De RSV Mille was Aprilia’s eerste ‘serieuze sportmotor’. De constructeur uit Noale merkte in de tweede helft van de jaren negentig dat tweetakten steeds minder serieus werden genomen als wegmotoren en richtte z’n pijlen dan maar op het lucratieve superbike segment. De keuze voor een V-Twin paste perfect bij Aprilia’s eigenzinnigheid. Het merk stapte in 1999 in het WK Superbike met de raceversie van de RSV Mile R (de raceversie) en de ervaren Australiër Peter Goddard als enige rijder. Na een leerjaar met Goddard als ontwikkelingsrijder trok Aprilia voor het seizoen 2000 een andere Australiër aan als kopman: Troy Corser. In Corsers handen bleek de RSV Mille R competitief te zijn. Corser eindigde als derde in het WK en wist daarbij vijf races te winnen. Een jaar later werd Corser vierde op de RSV Mille R en wist hij twee races te winnen (beiden tijdens de openingsronde in Valencia). In 2002 deed Aprilia ook z’n intrede in de MotoGP en werd Noriyuki Haga de enige Aprilia-rijder in het WK Superbike. De Japanner wist geen races te winnen maar pakte wel enkele tweede en derde plaatsen en werd vierde in de eindafrekening. Na het seizoen trok Aprilia de stekker uit het WK Superbike-programma om alles op de MotoGP te zetten.

1. Honda VTR1000

In 2000 bracht Honda de nieuwe VTR1000 uit. Het was een sportieve V-Twin die de Ducati’s moest verslaan en dat zowel op het circuit als in de verkoopstatistieken. De HRC-ingenieurs hadden het technisch reglement van het WK Superbike minutieus bestudeerd en geconcludeerd dat een V-Twin de beste optie was. Het fabrieksteam werd vanuit het Engelse Louth gerund en bestond uit de Texaan Colin Edwards en de Nieuw-Zeelander Aaron Slight. Toen Edwards tijdens de openingsronde op Kyalami meteen de eerste race won, werd duidelijk dat deze machine kon meestrijden om de titel. En dat gebeurde ook. Edwards werd wereldkampioen Superbike en won 7 races. Een jaar later moest Edwards nipt de duimen leggen voor Troy Bayliss, maar in 2002 veroverde hij opnieuw de wereldtitel. In datzelfde jaar won Nicky Hayden de AMA Superbike titel op de RC51, de Amerikaanse versie van de VTR1000 SP2. Een reglementswijziging die de weg baande voor 1000cc viercilinders en de invoering van Pirelli-controlebanden, zorgden ervoor dat de VTR1000 SP2 na 2002 uit het WK Superbike verdween.

Tekst: Bart Jacobs