Rij-indruk MV Agusta Brutale 1000 Serie Oro

Op de EICMA werd de nieuwe MV Agusta Brutale 1000 Serie Oro in November van vorig jaar tot ‘mooiste motorfiets van de show’ verkozen door meer dan 16.000 kiezers.

Onlangs kreeg ik de kans om de MV-fabriek aan de oevers van het meer van Varese te bezoeken en als eerste ‘outsider’ van de next-generation Brutale 1000 te proeven. Het is een voorsmaakje van de richting die  MV Agusta onder leiding van nieuwe eigenaar Sardarov ingeslagen is. Het lijkt erop dat deze nieuwe Brutale het wachten waard was, maar daar staat wel een aardige prijs tegenover. De eerste 300 exemplaren van de nieuwe Brutale 1000 zullen allen Serie Oro-versies zijn. Deze gelimiteerde versie zal in Italië € 42.990 (incl. BTW) gaan kosten en zullen vanaf september geleverd worden als 2020-model. Bovendien zullen ze enkel in Fire Red gebouwd worden.

Maar hoe exceptioneel is deze motorfiets nu echt? Wel, wat dacht je van een gehomologeerde topsnelheid van 302 km/u, van een naked bike? Dit wordt mogelijk gemaakt door de 208 pk die de volledig herziene vier-in-lijn motor van de Brutale produceert aan 13.450 opm. Het maximale koppel bedraagt 115 Nm aan 9.300 opm. Met een verschil van 4.000 opm tussen het maximale koppel en het piekvermogen mogen we ervan uitgaan dat dit een erg berijdbare motorfiets wordt. Optioneel kan er ook nog een titanium uitlaatlijn gemonteerd worden van RC-Project waardoor de Brutale 1000 212 pk produceert aan 13.600 opm, maar dan voldoet de MV echter niet meer aan de Euro 4-normen.

Ik kreeg de kans om een pre-productiemodel van de Brutale 1000 aan de tand te voelen. Niet op de weg, want om met een ‘Prova-plaat’ rond te rijden moet je werknemer zijn van MV Agusta, maar wel op het testcircuit van Pirelli in Vizzola, dat zo’n 30 km van de MV-fabriek ligt. Hoef ik dan nog te vertellen dat de koolstofvezel BST wielen van deze Brutale 1000 met de nieuwste versie van de Pirelli Supercorsa III geschoeid waren? In de BST wielen zit overigens een rode streep verweven die in het zonlicht glanst, een technisch hoogstandje van de Zuid-Afrikaanse wielenfabrikant dat het hoge prijskaartje van de MV helpt verantwoorden. Eveneens bewonderenswaardig is de manier waarop ontwerper Adrian Morton er succesvol in geslaagd is om de stijl van Massimo Tamburini’s oorspronkelijk Brutale-ontwerp in deze nieuwe versie te verwerken. Het resultaat is dan ook een volmaakt stukje tweewieler-design, waarbij de vier uitlaatdempers opnieuw het handelsmerk van de Brutale zijn. Het orgel van Tamburini is daardoor het harmonium van Morton geworden, zonder daarbij aan dramatiek te moeten inboeten of het angstaanjagende gehuil aan hoge snelheden. Al klinkt de Brutale, onder de Euro 4-regelgeving, nu wel iets gedempter.

Nadat ik me in het 845 mm hoge zadel heb gehesen, ontdekt ik een zitpositie die verrassend goed uitgebalanceerd is en dat ondanks de hoogte. Eens gezeten voel ik ook geen overdreven druk op m’n armen of schouders, ook al zorgt de positionering van het stuur, net boven de vorkpoten, voor een voorovergebogen rijhouding waarbij m’n knieën netjes in de uitsparingen van de benzinetank van 19 liter passen. Voor een snelle motorfiets is deze Brutale ongelofelijk comfortabel.

En met snel, bedoel ik wel ERG snel! Zo snel zelfs dat het 800 meter lange rechte stuk van de Pista Pirelli te kort was om in hoogste versnelling de toerenteller in het rood te jagen. De hoogste topsnelheid die ik te zien kreeg was 233 km/u en dat in vierde versnelling en vanuit een vliegende start. Ondertussen wees het goed ontworpen TFT dashboard 13.000 opm aan. Dat nieuwe 5-duims dashboard is overigens stukken beter dan z’n voorganger: het kleine, drukke en nagenoeg onleesbare dashboard dat MV tot voor kort gebruikte. Ondanks de hoge snelheid bleef de nieuwe Brutale standvastig op het asfalt en dat dankzij de radiatorbeschermer die door het R&D-team van Brian Gillen werd toegevoegd nadat een ‘interessant’ probleem opgedoken was tijdens het testen.

 “Toen we de motorfiets voor de eerste maal reden, ontdekten we dat de rijder volledig op de verkeerde plaats zat” zegt MV-hoofdingenieur Gillen met een grimas. “Vanaf 278 km/u probeerde de motorfiets achterover te wheelieën. En dus moesten we de zitpositie van de rijder volledig heroverwegen en een manier vinden om het voorwiel op de weg te houden. Toen realiseerden we ons dat we vleugels in het ontwerp van de motorfiets moesten verwerken. Maar de Brutale is nu eenmaal een naked bike, met een minimalistische carrosserie, dus hoe doe je dat dan? Adrian Morton (MV Agusta’s hoofdontwerper) tekende een andere versie waarin de vleugels succesvol rond de radiator verwerkt warden. Daarnaast trokken we ook naar een windtunnel in Perugia waar we ontdekten dat we nu 15 kg downforce op het voorwiel hebben, waardoor  wheelies in de zesde versnelling tot het verleden behoren. “

Die stabiliteit aan hoge snelheden kon ik niet testen op het Pirelli-circuit, maar ik proefde er wel van de fenomenale acceleratie die de Brutale nu aflevert.  Met een flexibel en vergevingsgezind blok bleef de Brutale blijgezind bij snel op- en afschakelen rond 6.000 opm. Dat gebeurde tijdens een realistische simulatie van straatgebruik op een nauw gedeelte van het testcircuit. Op een open weg, accelereert de Brutale echter weg als een raket. Vanwege het ontbreken van anti-wheelie software op deze motorfiets, klauwde het voorwiel daarbij flink in de lucht. Ondanks dat ik daarbij flink op de achterrem trapte, moest ik mezelf flink vasthouden want de Brutale bleef maar voorwaarts gaan. De tweewegs powershifter is briljant afgesteld, iets wat je wel mag verwachten van een constructeur die lang voor de concurrentie reeds z’n wegmotoren met quickshifters uitrustte. Het systeem is niet al te gevoelig en dus moet je wel iets meer doen dan eens met je laars tegen het schakelpedaal wrijven maar de vermogensafgifte wordt slechts minimaal onderbroken. Daardoor gaat zowel op- als afschakelen naadloos in beide richtingen. Vanaf 9.500 toeren, vlak nadat het koppel op z’n hoogtepunt was, lijkt de acceleratie nog feller te worden. Dit is een ongelofelijk opwindende ervaring, die echter zonder al te veel trillingen tot stand komt en dat dankzij de effectieve tandwiel aangedreven balansas van het viercilinder blok. 

De Brutale mag dan een ongelofelijke acceleratie heben, hij neemt ook goed bochten. En misschien is dat nog wel het meest indrukwekkende aspect van deze herontwikkelde motorfiets. Ik had in het verleden de kans om met de fabrieks-F4 superbike te rijden, net voor de komst van de Engelsman Leon Camier als fabriekspiloot. Laten we gerust stellen dat Camier heel wat werk moest verrichten om de MV Agusta ook maar een beetje competitief te maken, vooral omdat de machine als een vrachtwagen aanvoelde. Zo zwaar en moeilijk was het om van richting te veranderen met de F4. Bovendien bleek de motorfiets ook nog eens onvoorspelbaar inzake de manier waarop hij, op z’n zij ging in bochten. De resultaten die de machine behaalde in de handen van Camier bleken een goede graadmeter voor de manier waarop hij en het technische team van Brian Gillen de handelbaarheid van de F4 onder handen namen. Iets wat ook nog steeds verwerkt zit in deze nieuwe Brutale.

De Brutale is nu erg handelbaar voor zo’n krachtige en, laten we eerlijk zijn, aanzienlijke motorfiets. Bovendien is hij ook nog eens vergevingsgezind.  Maak je halverwege een bocht een beoordelingsfout door een iets te hoge bochtensnelheid aan te houden, dan volstaat een korte ingreep met de voorrem om wat vaart  te verliezen. En dat zonder dat de motorfiets plots opveert en richting struikgewas koerst. Als je de bochten goed weet in te schatten, kan je ze zelfs één versnelling hoger dan gebruikelijk nemen. De voorste Pirelli, die wel aan het wegdek lijkt te kleven, en de Öhlins voorvork werken dan ook perfect georkestreerd samen. Zowel in de ‘Sport’- als in de ‘Race’-modus, is de mapping ideaal afgesteld. In deze laatste modus is de gasrespons net iets agressiever, niettemin pakt de motor bij het opendraaien van het gas eerder sterk dan heftig op en heb je een zeker gevoel van controle. Iets wat zeer welkom is met zo’n krachtig packet onder je. We mogen gerust stellen dat het objectief van MV-baast Timur Sardarov, om krachtige prestaties neer te zetten zonder daarbij angstaanjagend te zijn, behaald is. Zo kon ik op het einde van het lange rechte stuk vanaf 230 km, in alle vertrouwen, aanremmen voor de daarop volgende haarspeldbocht. De Brembo Stylema remklauwen geven nog meer gevoel en feedback dan voordien. Ook het Bosch ABS-systeem deed z’n werk door het achterwiel zo veel mogelijk op het wegdek te houden, zelfs al woog m’n lichaamsgewicht onder het aanremmen volledig op het voorwiel. Ondertussen schakelde ik, dankzij de nieuwe slipperkoppeling, naadloos terug, daarbij geholpen door het motorremcontrole-systeem.

De nieuwe Brutale 1000 Serie Oro is een combinatie van naar naked bike-normen ongeëvenaarde prestaties en een handelbaarheid zonder gelijke, voeg daarbij een knappe verschijning en je hebt een motorfiets waar de verleidelijkheid van afdruipt. Adrian Morton en z’n team hebben zich uitstekend van hun moeilijke taak gekweten, door een desing-icoon heruit te vinden en tegelijkertijd toch de looks en het unieke ervan te behouden. Daardoor hebben ze MV Agusta terug in z’n vroegere positie als bouwer van de meest verleidelijke en prikkelende sportieve motorfietsen, hersteld. Maar ook Brian Gillen en z’n mannen hebben een haast even moeilijke taak tot een goed einde gebracht, door een bijna twee decennia oude motor te regenereren en daardoor een niveau van prestaties te halen dat andere constructeurs niet snel zullen evenaren. De mensen die in de poll van de EICMA voor de Brutale 1000 Serie Oro kozen, lieten alvast merken het harde werk van MV Agusta te appreciëren. Het is nu te hopen voor Timur Sardarov dat er voldoende klanten bereid zijn om straks opnieuw voor deze prachtfiets te kiezen, maar dan met hun creditcards.

Tekst: Alan Cathcart/BJ

Foto’s: Kel Edge