Turkije, het eerste land tijdens onze reis op weg naar de Kaspische zee. We hebben helemaal geen planning, enkel rode stippen die we op de landkaarten gezet hebben als ‘mogelijk’ interessant. Met een open mind rijden we door dit reusachtige land dat de sporen draagt van eeuwenlange veroveringen en immigratie. We staan versteld van de openheid en vriendelijkheid van de Turken met hun eeuwige vraag of je geen ‘chai’ wenst. Van pinten pakken op een sneeuwwitte strand aan de toeristische kust, de vallende sterren tellen op Nemrut Dagi voor onze tent tot weggeschopt worden dichtbij de zwaarbewaakte grens van Syrië, Turkije stelde ons niet teleur in diversiteit.
Tekst en foto's: Jessica Leyne
Onderweg naar Villach in Oostenrijk waar we de autotrein nemen richting Edirne, Turkije pikken we eerst de Grosslockner hoogalpenstraat mee. Niettegenstaande dat we al heel wat reizen doorheen de Alpen doornomen hebben, lag deze oversteek steeds uit onze weg. Nu we de kans én de tijd hebben, nemen we die gretig om de hoogste berg van Oostenrijk, de Großglockner met 3798 meter, te gaan bewonderen. Zoals steeds in de Alpen ben je nooit alleen als motorrijder en vaak krijg je mooie kunstjes te zien van je collega’s die denken dat ze sneller, platter en sierlijker door de bocht kunnen dan eender ander. Onze motoren zijn bepakt voor een reis van acht weken maar ze moeten niet onderdoen in wendbaarheid op de bochtige alpenstraat. Op het uitzichtpunt worden we meermaals aangesproken over onze bepakking en dat het wel wat overkill is voor een reisje naar de Alpen. Als we uitleggen dat dit pas dag twee is van onze reis richting de Kaspische zee worden de grote monden wat kleiner en krijgen we eerder gelukwensen voor een veilige en goede reis. Don’t judge a book by its cover.
