Zeer vroeg op en na een mini ontbijt naar de haven om de ferry naar de Lofoten te nemen. Het is druilerig weer en koud. De overzet duurt een kleine vier uur, maar vanop de ferry is duidelijk te zien dat de Lofoten in de verte in de zon liggen. We varen dus de goede kant op.
De Lofoten dus. Dit is zonder twijfel het eerste echte hoogtepunt van deze reis, hier moet je gewoonweg ooit geweest zijn. Dit is schoonheid die volgens mij niet meer op foto te vangen is. En blijkbaar hebben we nog een bijkomend geluk ook: het heeft hier 10 dagen aan een stuk geregend, tot wij hier aankwamen en de zon begon te schijnen. Alweer een prachtige dag. Op de middag gestopt bij Himmel og Havn voor een waarlijk overheerlijk lunchbuffet, met onder andere een specialiteit van hier: gestoofde walvis in roomsaus.
Het hotel waar we overnachten is eigenlijk het internaat van de plaatselijke technische school dat tijdens de vakanties verhuurd wordt aan toeristen. Dit doet mij erg denken aan mijn eerste jaren in Leuven toen ik daar op kot zat in residentie Camillo Torres in de Brusselsestraat. Ook hier hangt naast de trap een brandslang. In de aanliggende kamer is Leonard Cohen luid en hard zijn best aan het doen en in de gemeenschappelijke ruimte/living zitten 4 Denen geanimeerd te kaarten. Aan de gemeenschappelijke toiletten/douches is het aanschuiven. Enkel de bar in de kelder ontbreekt, maar voor de rest zijn we er helemaal. Heerlijk.
Kabelväg is een onooglijk dorpje met een pittoreske vissershaven. In het dorp is juist de plaatselijke tegenhanger van Marktrock aan de gang, maar veel is er niet te zien. Eén Café waar je walvissteak kan eten en waar achterin weggestoken een televisie staat. De wereldbeker voetbal wordt wel uitgezonden, maar niemand is daar in geïnteresseerd. We overnachten hier twee nachten en ik besluit na België-Engeland eens vroeg te gaan slapen. Dat valt niet echt mee, want volledig donker wordt het niet meer. En de biologische klok van de meeuwen, vogels die je in een vissershaven wel meer tegenkomt, heeft het ook begeven. Met als gevolg dat die beesten de hele ‘nacht’ blijven doorklappen. En zoals het meeuwen betaamt doen zij dat niet in stilte.
Vanmiddag ook voor het eerst even een serieuze discussie rond een politiek thema gehad waarbij er stelling werd ingenomen. Het viel mij op dat deze motards verstandig genoeg zijn om naar elkaar te luisteren, de verschillende meningen te respecteren maar daar wel hun mening zo gefundeerd mogelijk tegenover stellen, en er strikt op toekijken dat de discussie niet ontaardt. Ik bevind mij zowaar onder beschaafde mensen.
De Lofoten, dag twee, met slecht weer en dus al heel wat minder mooi. Vandaag de andere kant van de eilanden, dus tegen de Noorse Zee, gedaan en daar is het vooral troosteloosheid troef: barre heide en steenvlaktes. Ik denk aan de The Police met "Walking on the Moon". Hier is blijkbaar de favoriete bezigheid het maken van een andere lokale specialiteit: stokvis.
Toch is en blijft het een bizarre constellatie die men hier bij elkaar heeft gegooid. Maar o, zo mooi. Op mijn cynische opmerking dat het qua natuurschoon allemaal niet eerlijk verdeeld is in de wereld antwoordt Ab, de veeboer uit Hardenberg, dat dat inderdaad zo is, maar dat we daardoor wel een reden hebben om met de motor die schoonheid elders te gaan ontdekken. Ook waar natuurlijk.
Heel de dag zwaar bewolkt weer, geen regen, maar koud. Altijd rond de 10 graden, dus extra trui aan en handverwarming op. Het heeft hier veel weg van Oostenrijk. Mooie bochtige wegen tussen hoge besneeuwde bergen en af en toe een zee-inham. Eigenlijk wel een beetje een off-day, maar dat is niet verwonderlijk als je van de Lofoten komt. Op het menu ‘s avonds is er nu steevast rendier in alle mogelijke bereidingen terug te vinden. In de tankstations ook een topper aan de kassa: geen kauwgom maar rendier jerky.
We zijn er dus, bijna. Aangekomen in het wonderbaarlijke Middle of Nowhere: Kvalsund. Ook nu was de weg er naartoe vele malen aangenamer dan het doel, want die weg was gewoonweg schitterend. Het heeft er misschien mee te maken dat hier vandaag echt de zomer is aangebroken. Het is hier in het Hoge Noorden vier weken schandalig slecht weer geweest naar het schijnt, tot nu dus), Maar nu bedraagt de temperatuur een aangename 17 graden en is het zonnig weer, wat kan je als motorrijder nog meer wensen?
De eerste 400 km liepen over perfect asfalt langs de fjorden van het Hoge Noorden. Zoals eerder gezegd, dat kan je niet op foto vastleggen. Onderweg geen bruggen meer, wel veel tunnels, waarvan de langste 8,9 km was. Aan één van die tunnels hebben we twinitig minuten moeten wachten wegens wegenwerken in de tunnel. Volgens de werkmens van dienst aan de wegversperring zijn er in Noorwegen drie gebieden die de moeite van het bezoeken waard zijn: de fjorden in het Zuiden, het Hoogland in het midden en de fjorden in het Noorden met de Lofoten. Hij vertelt ons dat het probleem met die eerste twee echter is dat die ondertussen verzuipen in het verkeer en dat je daar in de zomer niet over of door kunt. Toen we twintig minuten later weer mochten doorrijden stonden we daar met ons drieën, de zes bijgekomen motorrijders en een paar campers. Om maar te zeggen, de echte King of the North is De Motorrijder.
Rond Alta, het laatste grote centrum in het Hoge Noorden, werd het terug heel wat drukker. Aldaar te zien, the Northern Lights Cathedral. Het kan zijn dat die in het Noorderlicht spectaculair is, in het zonlicht is dat echter niet veel meer dan een lelijke blikken doos.
Daarna kom je in een soort Hoogland terecht, na een ‘bergpas’ van 390 meter. Omdat je van zeeniveau komt gaat dat toch even stevig omhoog. Daarna een maanlandschap plateau waar zowaar nog mensen wonen. Maar die weg is meer dan de moeite: 110 km. waar je constant een schitterend zicht hebt op alle bochten, met in het midden een recht stuk van 12 km. En daar rijdt nagenoeg geen mens op rond. Vandaag in totaal twee camera's tegengekomen, in Alta, op 500 meter van elkaar.
Morgen dus naar de Noordkaap. In het tankstation in Alta vroeg de bediende of we daar naartoe gingen. Toen we zeiden dat dat morgen inderdaad het geval was zei hij letterlijk: "Guys, don't go there! It will be 23 degrees tomorrow! Much too hot!" Dat belooft.
Een verjaardag die mij zal heugen. ‘Motorcycle Emptiness’ van The Manic Street Preachers, want een dag zoals vandaag is de perfecte remedie daartegen.
Tekst: Wim Van Houtven
Foto's: Wim Van Houtven