Glory Days: Een allesbehalve glorieuze start

M&T’s huisracer Wim Depraetere blikt kort terug op het openingsweekend van het BK Classic in Croix-en-Ternois. Een weekend om zo snel mogelijk te vergeten.

Door de lange cilinderslag van m’n Ducati 450 MK3 is starten een hele opgave. Gelukkig bleken andere deelnemers aan de Classic-races een startrol bij te hebben. Zo’n startrol drijf je aan via de voor- (achterwielen van een wagen) en dat laat je toe om een recalcitrante machine zoals m’n Duc te starten. Door de koude – het was allesbehalve lente daar in Noord-Frankrijk – viel de Duc af en toe weer stil. Toen hij eindelijk goed en wel opgewarmd was en op toeren bleef, kon ik eindelijk van de startrol af te rijden. Het was immers hoog tijd, want de 1e kwalificatie zou beginnen. Net op dat moment begaf de gaskabel het. En dus moesten we weer improviseren. De gaskabel inkorten bleek nog makkelijk, maar net daardoor kreeg ik het toerental niet meer naar beneden. Met zo’n ingekorte gaskabel heb je immers minder speling op je gashendel.

De eerste kwalificatiesessie had ik al op m’n buik kunnen schrijven. Toen het tijd werd om me op te maken voor de tweede, draaide de motor eindelijk op iets lagere toerentallen. Maar net dan begon de ontsteking op te spelen. Ik werd er zowaar wanhopig van. Terwijl de andere rijders uit de Classic 500-klasse hun tijden aan het zetten waren, zocht ik in de paddock koortsachtig naar een oplossing. Op een gegeven moment vond ik er niets beter op dan, met m’n transponder in m’n racepak gemoffeld – sprintjes te trekken tussen de ‘elektronische ogen’ van de tijdwaarneming, bij de in- en uitgang van de pitstraat. Niet dat, dat hielp want m’n naam verscheen niet op het tijdscherm.

Omdat er nog een aantal rijders uit de Classic 500 zich niet hadden kunnen kwalificeren was de wedstrijdjury toegeeflijk, toen we onze zaak gingen bepleiten.. We mochten toch nog meerijden op zondag, op voorwaarde dat we vanuit de pitstraat vertrokken. Een kans die ik met beide handen greep. En dus stond ik met slechts enkele graden boven nul, ’s zondagsochtends klaar voor m’n allereerste race op Croix-en-Ternois. Eén ronde lang ging het goed, totdat in de tweede ronde, tussen bocht 1 en bocht 2, m’n achterwiel blokkeerde. Daardoor blokkeerde ook het motorblok plotsklaps. Gelukkig wist ik me nog recht te houden. Bij nazicht in de paddock bleken de compressie en de versnellingsbak nog in orde te zijn, maar met de koppeling was dat niet het geval. Meteen ook de reden waarom ik in de tweede race niet meer aan de start zou komen. Het weekend was definitief verprutst.

Misschien had ik op voorhand toch maar eens een circuitdag moeten inlassen met de Ducati, kwestie van ‘mekaar beter te leren kennen’. Voor dit weekend had ik er immers nog nooit een meter meegereden. Ik merkte dat nogal wat collega-Classic-rijders met gelijkaardige problemen kampten in Croix. Hun machines, die vaak meer dan een half jaar hadden stil gestaan, startten ook niet bepaald vlot. Nu heb ik meer dan twee maand tijd om de volgende proef van het BK Classic voor te bereiden. In die tijd wil ik zeker eens een circuitdag rijden met de Ducati, kwestie van één en ander beter onder de knie te krijgen. Zo begin ik stilaan te denken dat ik tijdens het bewuste incidentje per ongeluk met links wou opschakelen, waardoor ik op de rempedaal trapte. We zullen het maar toeschrijven aan ‘de macht der gewoonte’ zeker?

Tekst: Wim Depraetere/BJ

Foto’s: Wim Depraetere