Morgen is het eindelijk zo ver. Dan zal Marc Marquez, voor het eerst in bijna 9 maanden, weer competitie-kilometers maken. Toen Marquez tijdens de eerste GP van 2020 z’n rechter bovenarm brak, verwachte iedereen dat de Spaanse recordkampioen binnen de kortste keren terug op z’n Repsol Honda RC213V zou zitten. Even leek het er op dat, z’n comeback al een week na de crash zou gebeuren. Op donderdag voor de tweede GP van het jaar vloog Marquez naar Jerez de la Frontera, nauwelijks enkele dagen nadat z’n gebroken humerus ‘opgelapt’ was.
Verbazend genoeg werd de Repsol Honda-rijder door de aanwezige FIM-artsen ‘fit’ bevonden, maar later dat weekend bleek dat Marc Marquez ook maar een mens van vlees en bloed is. Rijden en dan nog met een MotoGP-machine van 300 pk, ging gewoonweg niet. De comeback werd uitgesteld, en begon aan te slepen. Tussenin kwam er nog het vreemde verhaal dat Marquez het plaatje in z’n rechterarm zou hebben beschadigd tijdens een ongeval met de schuifdeur van een terras. Of Marquez z’n arm werkelijk op die manier (her)blesseerde, en niet met tijdens een ritje op een crossmotor, zullen we wellicht nooit te weten komen.
Hoe dan ook, de afwezigheid van de man die de klasse al sinds 2013 domineerde, zorgde vorig seizoen voor een nieuwe dynamiek binnen de MotoGP. Voor mij leek Marc Marquez heel lang op een kat; zelfs bij de meest gekke sprongen (versta highsiders) wist hij bijna altijd weer met beide voetjes te landen. Toegegeven, Marquez liep daarbij weleens (naar MotoGP-normen) ‘lichte’ blessures op, maar op één of andere manier veerde hij altijd weer op, en dat zowel letterlijk als figuurlijk. De vaak forse rijstijl die Marquez hanteerde werd door de zeldzame neutrale toeschouwers wel gedoogd, maar zorgde bij de fans van z’n tegenstanders en dan vooral de ‘rossisti’ weleens voor schuim op de lippen.
Zeggen dat Marquez een godenzoon was, die een supersnelle motorfiets scherper dan iemand hem ooit had voorgedaan een bocht in kon sturen, zou de waarheid oneer aandoen. De Spanjaard experimenteerde vaak met de settings van z’n Honda en zocht, en overschreed, daarbij herhaaldelijk de limieten van de zwaartekracht en de fysica. Dat was dan vooral tijdens de trainingen. Eenmaal het licht op groen sprong op zondagnamiddag, leek hij wel een zekere, bijna onoverwinnelijke rijstijl in de vingers te hebben. Soms leek het erop of de gripniveau’s van z’n achterste Bridgestone, en later Michelin, nauwelijks of geen invloed op hem hadden. Net als de Amerikaanse en Australische ‘halfgoden’, die in de jaren ’80 en ’90 de haast oncontroleerbare 500 cc tweetakt GP-machines wisten te bedwingen, hanteerde Marquez ook het ongeschreven credo, “fast and loose”. Met die, op z’n offroad-ervaring gebaseerde, en later in de Moto2 geperfectioneerde, rijstijl legde Marquez eigenhandig de lat een flink stuk hoger.
In hoeverre Marquez die superieure rijtechniek nog onder de knie heeft is, aan de vooravond van z’n wederoptreden in de MotoGP niet duidelijk. Maar wellicht zullen er ook psychologische factoren spelen. Marquez heeft een volledig seizoen verloren, en al die gemiste competitie-uren en -kilometers zullen zich aanvankelijk wel laten voelen. Maar vooral de onzekerheid zou een rol kunnen spelen. Vergeet niet dat de zesvoudige wereldkampioen MotoGP een ware medische lijdensweg achter de rug heeft. Het is nog maar de vraag of de Marquez van 2021 nog een even grote risicobereidheid heeft, als de Marquez van 2019 die had…
Foto: Honda News