Toscaanse rijkdom met Motortours.eu

De oude Etrusken wisten het al, en ook de moderne mens moet je niet uitleggen dat het in Toscane goed toeven is. De rijke en vruchtbare regio tussen de Apennijnen en de Tyrreense Zee is een zeer populaire vakantie- en expatbestemming, met een schat aan culturele hotspots. Motortours.eu stelde een zevendaagse route samen om motorrijders van al die rijkdom te laten proeven. 

Tekst & foto’s: Charly de Kinderen 

Het Belgische Motortours.eu biedt maar liefst 57 motortrips aan in 14 Europese landen. Reizen met Motortours.eu kan zowel individueel (met flexibele data) als per groep (met vaste data). Ik had Toscane al langer op mijn verlanglijstje staan, daarom koos ik deze trip uit het ruime aanbod van de touroperator. In de vroege lente trek ik er alleen op uit te om dit – volgens velen mooiste ­- stuk Italië te ontdekken. Mijn reisgezel is de Moto Morini X-Cape, onze langeduurtestmotor. 

Groen op maat

De aanrijroute die ik van door Motortours.eu kreeg is al fenomenaal: via het Duitse Landsberg Am Lech, doorkruis ik de Dolomieten richting Levico Terme. De officiële trip begint de dag nadien bij de meren van Levico, in de Noord-Italiaanse regio Trentino-Zuid-Tirol. Je rijdt langs wijnvelden op steile berghellingen. Om daarna via de autostrade zo snel mogelijk de saaie Povlakte over te steken richting Modena. De trip kent de nodige ongemakken. Al filterend door de file word ik een paar keer keren bijna van mijn motor gekegeld door een openzwaaiende vrachtwagendeur. De eigenwijze gps leidt me naar een punt dat kilometers verwijderd is van de uitgestippelde route. En als kers op de taart belandt mijn drone in een boom en moet ik acrobatische stunts uithalen om hem te recupereren. Door even een café op te zoeken voor een snelle bite, hoop het patroon van kleine tegenslagen te doorbreken. Een wakke toast helpt niet meteen om mijn humeur op te beuren maar het uitzicht over de Apennijnen, die grens vormen met Toscane, vergoedt veel. Het is nog fris voor de tijd van het jaar en in de verte zie ik zowaar besneeuwde toppen. 

Ik vervolg mijn tocht over slingerende wegen die er redelijk bij liggen. Nu kan de trip echt beginnen, en door het fijne stuurwerk kom ik terug in een relaxte mood. De Apennijnen eindigen plots op met een steile afdaling naar Pistoia. Ik mijd het drukke centrum van de stad, die omringd wordt door talloze plant- en boomkwekerijen en er waaien lekkere frisse geuren door mijn helm. Ik rijd door sjieke buitenwijken, waar al dat groen op maat de tuinen siert van prachtige Toscaanse villa’s zoals je ze kent van de postkaarten. ‘s Avonds bereik ik mijn uitvalsbasis voor de komende dagen, een tot hotel verbouwd wijndomein in Poggibonsi. Van hieruit ga ik vijf lusvormige routes rijden die me naar alle uithoeken van Toscane zullen brengen.

Weg van de drukte 

De volgende ochtend vertrek ik van de parking van het hotel. In de verte zie ik het dorp San Gimignano al liggen met zijn befaamde torens. Om de drukte te mijden stop ik niet in San Gimignano, maar daal meteen verder af richting de kust. De wijnvelden maken al gauw plaats voor dichte bossen en de wegen zijn om gelukkig van te worden als motard: overzichtelijk, weinig verkeer en midden in de natuur. Als je al een paar dagen in het binnenland onderweg bent, is er altijd dat speciale moment wanneer je voor de eerste keer de zee ziet. Vanop de heuvel schuift plots het blauwe blinkende oppervlak in mijn blikveld. De echte afdaling naar zeeniveau kan nu beginnen. Beneden blijkt de drukke kuststrook weinig schilderachtig. Bij wijze van bezigheidstherapie spreek ik de zangerige namen van de Italiaanse dorpen of steden die ik onderweg passeer hardop uit, telkens als ik een naambord zie. Plots zie ik een plaatsnaambord dat een belletje doet rinkelen: Rosignano Solvay. Een opvallende naam voor ons Belgen, die Solvay kennen als industriële mastodont. Een snelle blik op Wikipedia leert mij dat de stad zijn naam effectief te danken heeft aan een Belgische vestiging van Solvay. Dat het strand van Rosignano Solvay zo mooi wit is, zou komen door lozingen van de Solvay-fabriek. Een bizar verhaal, maar de witte stranden zijn door hun tropische uitstraling wel populair. 

De route langs de kust is maar van korte duur, en al snel bereik ik de stad Pisa. De Toren van Pisa en het Colosseum in Rome zijn dé twee iconen van dit schiereiland. Ik kan gewoon niet anders dan even stoppen om de scheve toren te bekijken. Het Piazza dei Miracoli is een prachtige plek, de toeristische uitwassen moet je erbij nemen: kraampjes met prullaria, een McDonalds en een plein vol mensen die poseren voor de ultieme toeristische clichéfoto. Als antigif voor de drukte rijd ik een uurtje door en installeer mij op een dorpsplein. Ik bestel een espresso en een stuk kaastaart. Terwijl ik geniet van de lokale zoetigheid, staan dorpelingen op het plein nieuwtjes met elkaar uit te wisselen, begeleid door typisch Italiaanse gebaren. Ik geniet veel meer van de zalige traagheid van dit dorpsplein dan van het wereldberoemde plein van daarnet. 

Rijke wijnstreek

De volgende ochtend staan de pijlen gericht op Firenze, hoofdstad van Toscane en een ware culturele schatkamer. Grootstedelijk gebied geeft weinig hoop op een fijne route, maar dat valt mee. Motortours.eu is erin geslaagd om een leuk traject te vinden tot in de buitenwijken van Firenze. Wat je daarna doet, kies je zelf. Om deze prachtige stad en zijn vele musea grondig te verkennen heb je meerdere dagen nodig, maar al wandelend de sfeer opsnuiven is op zich al een genoegen. Het is paasweekend en in Italië is dat een belangrijk feest. In het centrum wemelt het van het volk, dus zoek ik het hogerop. Via de brede banen van de Viale Machiavelli en de Viale Galileo, die worden omzoomd door residentiele paleizen, bereik ik het Piazzale Michelangelo, het bekende plein dat op een heuvel ligt en de hele stad overziet. Het is ondertussen al valavond, dus niet veel later zet ik terug koers naar Poggibonsi. De autostrade is niet gratis, maar aan de swingende vrouwelijke computerstem die mij ‘arevedechi’ wenst, betaal ik met plezier een kleine tol. 

De dag nadien breng ik voor de afwisseling een bezoek aan de beroemde Chianti-streek met zijn onafzienbare wijnvelden. De rit doorheen het landschap is soms onwezenlijk. Op elke heuveltop lijkt wel een kasteel, landhuis, paleis of villa te staan. Hoe komt het toch dat wijnstreken er altijd zo welvarend en idyllisch uitzien? Waarschijnlijk helpen de welvaart die de wijnbouw brengt en het gegoede publiek dat wijnstreken aantrekt een handje. Deze mijmeringen houden mij bezig tot ik het bekende wijndorp Montepulciano bereik. Het is een prachtig plaatsje bovenop een heuvelkam, maar wat prijs ik mij gelukkig dat mijn vervoersmiddel maar twee wielen heeft in plaats vier ... Terwijl auto’s zich hopeloos vastrijden in smalle straten op zoek naar een onbestaande parkeerplek, rijd ik zonder zorgen vlotjes door tot in het centrum. Iets meer zuidelijk ligt het meer Trasimeno. Hier bereiken we de grens van de rijke Chianti-streek. Gelukkig maakt de route zoals elke dag een lus. Via een andere weg word ik opnieuw door de prachtige streek geleid, vaak over leuke bergwegen, terug naar de mijn thuisbasis.

Abdij zonder dak

De torens van San Gimignano groeten mij opnieuw als ik de volgende ochtend vertrek, deze keer richting Volterra. Dit gezellige dorp is bekend om zijn Romeins theater en ambachtelijke winkels en ateliers die je in de verleiding brengen om een albasten beeldje, sieraden of andere souvenirs te kopen. Gelukkig reis ik met de motor en zitten mijn koffers tjokvol. Via een zuiderse uithoek van Toscane rijd ik door een kaal bos, dat op meer zon wacht om zijn bladerentooi te ontvouwen. Maar de wegen zijn heerlijk: weliswaar niet van de beste kwaliteit, maar slingeren doen ze. Uiteindelijk wordt het terug vlakker en beland ik bij San Galgano, een oude abdij met een klooster en een kerk zonder dak, die er mysterieus bij ligt te midden van de graanvelden. Niet veel verder rijzen de torens van Siena op uit het landschap. Het is er ontzettend toeristisch, maar wat een prachtige stad … Dit moet je absoluut zien. Stal je tweewieler aan de rand van het centrum en doe de rest te voet. Zorg wel voor luchtige kledij als je gaat wandelen bij zomerse temperaturen. 

De volledige reportage en zoveel meer lees je in het volgende nummer van Motoren & Toerisme dat verschijnt op 13 juli.