The Austrian Adventure

De KTM 790 Adventure is ondertussen geen onbekende meer en heeft zijn strepen als alleskunner reeds verdiend in onze grote vergelijkingstest. Toch vond KTM het een leuk idee om de journalisten nogmaals te verwennen. Ditmaal niet in onze eigen Ardennen maar in het wondermooie Oostenrijk, de heimat van KTM. 

Het gesnerp van de wekker gaat ontiegelijk vroeg af om 4:00. Niet goed wetende waarom draai ik me nog eens om. Negen minuten later hoor ik dezelfde toon. Ik staar voor me uit en probeer te achterhalen waarom ik nu al zou opstaan. Het duurt enkele minuten als ik eindelijk besef dat ik best eens mijn benen uit het bed zwaai want om 6:30 stijgt het vliegtuig richting München op. Na een reeks van gebeurtenissen beland ik rond 11:00 in Mattighofen, net op tijd voor de start van de tour door KTM’s nieuwe Motohall. De presentatie heb ik helaas gemist door een stormloop bij Sixt waardoor ik bijna langer hebben moeten aanschuiven voor de huurauto, dan dat ik in het vliegtuig heb gezeten. 

Orange Bleeders 

Een sympathieke Oostenrijkse knul spreekt ons in de koptelefoon toe doorheen de tour. In chronologische volgorde overlopen we de verschillende aspecten die een KTM motor definiëren. De typerende kuiponderdelen, de bekende motorblokken met als laatste kunstwerk de nieuwe parallel twin, de robuuste vering van WP en de geavanceerde elektronica. Het pad doorheen het verhaal van KTM verloopt ellipsvormig en ergens daartussenin vinden we alle bepalende modellen van KTM op een lijn volgens jaartal, het is een indrukwekkend zicht. Dat KTM weet hoe ze prijzen moeten winnen wordt visueel duidelijk gesteld in een alles behalve bescheiden prijzenkast, en achter diezelfde muur van bekers staan de grote namen die deze trofeeën hebben gewonnen. Op het einde van de tour staan nog enkele spraakmakende prototypes en geen museum is natuurlijk compleet zonder een val voor je portefeuille. Gelukkig heeft KTM dit goed aangepakt en is de giftshop verwerkt als zijspoor in de tour en kan je het ook links laten liggen, niet dat er geen mooie spullen in de rekken liggen maar het voelt net iets minder geforceerd en commercieel aan. Al bij al zou ik iedereen deze tour aanraden, ook voor de mensen die geen “orange bleeders” zijn zoals ze KTM-fans hier noemen. Het is een architecturaal gebouw met een net zo indrukwekkende inhoud.

Op het plein voor de Motohall werken we een vlugge lunch naar binnen en een beetje verderop staan een twintigtal 790 Adventures klaar. Ik krijg een sleutel toegewezen en een stickertje op de motor met de Belgische vlag en mijn naam verhullen welke mijn motor is. Kleine details, maar wel details waar ik gelukkig van word. Net omdat we met zoveel journalisten zijn, worden we opgedeeld in drie groepen en trekken we daarna richting de machtige Alpen. Onze kleurrijke groep bestaat uit twee Engelsen, een Zweed, een Nederlander en onze begeleider is een Griek. Vijf nationaliteiten op roadtrip door de Alpen met de speelse 790, dat belooft leuk te worden. 

Levenskeuzes 

Meteen voelt de 790 Adventure vertrouwd aan. De motor is natuurlijk geen onbekende voor mij en stiekem had ik gehoopt toch eens de R-versie te kunnen testen, maar dat zal voor een andere keer zijn. Andreas, onze Griekse begeleider heeft er duidelijk goesting in en houdt een stevig tempo aan, ook het inhalen op de drukke B-wegen verloopt met veel enthousiasme en ik moet al het vermogen uit de paralleltwin halen om de vele vrachtwagens in te halen. Zelf wordt ik zelden gelukkig van dit soort situaties, want één verkeerde inschatting en het kan goed fout gaan. Het duurt niet lang voor ik mijn eerste stressmoment ervaar. Andreas steekt op een correct manier een vrachtwagen voorbij, ik wil volgen maar merk dat er aankomend verkeer is, dus ik wacht. Niet veel later zwaait de vrachtwagenchauffeur nonchalant met zijn arm om te zeggen dat ik kan inhalen. Ik volg zelden blindelings instructies op van iemand anders en besluit hier niets aan te veranderen. Voorzichtig ga ik piepen achter de tientonner en duik ik even snel terug weg voor een aankomende bus... Ik weet niet wat de vrachtwagenchauffeur bezielde maar compleet verbolgen spookt de gedachte door mijn hoofd dat er net een drama is vermeden. Altijd voor jezelf uitmaken wanneer je kan inhalen. 

Laat dit voorval zeker niet de pret bederven want het landschap is adembenemend en de wegen zijn minstens even mooi. Als Belg weet je waarschijnlijk waaraan ik denk als ik over deze zijdezachte wegen zweef… Op de driedaagse doorheen Oostenrijk kon ik de putten op één hand tellen, in België heb ik al twee handen nodig om ze te tellen als ik naar de bakker rijd. Maar niet te veel nadenken en genieten van het moment is de boodschap, we slingeren van de ene vallei naar de andere vallei en we zijn allemaal in onze nopjes. De 790 Adventure verteert het bochtige parcours perfect en synchroon rijden we richting onze eerste stop. En Oostenrijk is zo Oostenrijks: (wat had je nu anders gedacht?, nvdr) een houten chalet in een groene vallei omringd door grazende koeien met een bel rond hun nek. Zelfs de dames die ons bedienen dragen een folkloristisch kleed. Een houten plankje met lokale specialiteiten en een calorierijke taart geven ons de voedingsstoffen om naar het verderop gelegen skiresort te rijden waar we zullen overnachten. Maar eerst worden we nog getrakteerd op een stuk onverhard. Haarspeldbochten van gravel brengen ons tot een stuk zandpad dwars door een wei. Onvermijdelijk komen we een boer tegen die in alle staten met zijn armen staat te zwaaien. Hij is not amused dat we langs zijn wei rijden. Volgens hem dwarrelt het opvliegend stof dat wij veroorzaken op het gras dat de koeien eten. Daardoor zouden de koeien stoffige melk produceren. We kijken bedenkelijk naar elkaar maar zijn niet in de positie om de boer ongelijk te geven, het lijkt ons een wazig verhaal maar het zou net zo goed waar kunnen zijn. Terugdraaien is geen optie dus rijden we verder tot een gesloten hek ons tot een creatieve oplossing dwingt. Naast het hek is een ijzeren brug voor voetgangers waar toevallig net een motor zou kunnen passeren. De eerste instructeur met enduro-ervaring vliegt over de brug. We staan met zijn allen voor de brug en beseffen dat het een uitdaging zal worden om hier elegant over te geraken. De tweede journalist besluit één zijkoffer te demonteren en één te laten staan uit gemakzucht. Tot ieders verwachting behalve van die ene journalist dan, knalt de zijkoffer eraf en is het verbindingsstuk gebroken waardoor deze slimme jongen de zijkoffer op zijn tank kan vasthouden tot het hotel. De rest van de aanwezigen rijden met een bang hartje over de hindernis, zodanig dat de bodemplaat op al deze KTM’s een mooie kras heeft. Gelukkig is het hotel niet veraf meer want de avond valt over de vallei en daarmee begint het gevoelig frisser te worden. 

Beter wordt het niet

De volgende ochtend staan we aan de start van de Grossglockner pas in het nationaal park Hohe Tauern, de donkere wolken dreigen maar de bochten liggen er droog bij dus mij hoor je niet klagen. Andreas vlamt als eerste richting de top met vijf enthousiaste journalisten in zijn kielzog. We gaan volledig op in het moment en vragen het uiterste van onze KTM. Op de rand van ons kunnen leggen we de motor op zijn zij in de S en haarspeldbochten, beter dan dit wordt het niet en verassend snel halen we de 2.504 meter, wat tevens de hoogste geasfalteerde weg van Oostenrijk is. Helaas geeft de berg niet al zijn geheimen prijs en is het panoramazicht gehuld in een deken van mist. Normaal zou ik hier enorm van balen maar ik laat de kleine tegenvaller niet spelen met mijn gemoed. Via de zuidflank van de reus verzetten we de rit en worden we verrast door stralend weer. Jammer genoeg wordt mijn KTM er minder vrolijk van en verliest hij plotsklap al zijn vermogen, er klopt iets niet. Ik kan net op tijd afslaan op een parking en de motor is volledig dood, ook Andreas krijgt hem niet aan de praat. Geen zorgen want achter ons rijdt een bestelwagen met een reservemotor en in no timezit ik terug in het zadel, weliswaar van een andere Adventure. Bij de volgende stop verzekert de mekanieker me dat de benzinefilter verstopt was. Ik besluit hem te geloven en hier geen vernietigende conclusies te trekken want de twintig andere 790 Adventures draaien vlotjes door, ondanks het feit dat ze zwaar op de proef worden gesteld. 

Niet veel later blinken de resten van de Pasterzegletsjer in de verte. Deze plek kan ook pronken met een eerste plaats, die van grootste gletsjer in Oostenrijk. Voorlopig althans, want ook dit stukje natuurwonder ontsnapt niet aan de klimaatopwarming en men verwacht dat het geheel binnen tien jaar tijdens de zomermaanden verleden tijd is. Naast het indrukwekkende pak ijs kan je de Grossglockner top (3798 m) zien, dit is dan weer het hoogste stuk land in Oostenrijk. De gletsjer is het eindpunt dus draaien we terug en dalen we af richting zuurstofrijkere atmosferen. Ergens in het dal van de bergketen treffen we ons restaurant en krijgen we een verdiende maaltijd voor de kiezen. Met zes motorjournalisten aan tafel kan het niet anders dat er een kritische analyse aan bod komt. Maar de stemmen wijzen in dezelfde richting. Zo goed als iedereen is unaniem positief over het nieuwste schepsel van KTM. Ik probeer medestanders te vinden in mijn theorie rond windschermen maar ik sta er alleen voor. Of zou iedereen zo positief zijn omdat er KTM-medewerkers aan tafel zitten? Ik denk het niet want het is gewoon een fantastische machine. Toch merk ik enige irritatie als de vergelijking met de Yamaha Ténéré 700 wordt gemaakt. De reactie daarop is vrij kort en men beweert bovendien dat ze bij KTM de Ténéré niet als concurrent van de 790 Adventure beschouwen. Ik volg tot op een zekere hoogte maar ik kan er moeilijk om het feit heen dat deze twee fabrikanten met faam, een alleskunner bouwen en dat in hetzelfde segment en op hetzelfde tijdstip. Ik vrees dat het aannemelijk prijsverschil toch enige nervositeit bij KTM losweekt. In de plaats daarvan krijg je veel meer elektronica in de plaats, maar de vraag is of iedereen hier zodanig op zit te wachten, ik heb er soms m’n twijfels over. 

Het KTM moment

Met deze kritische noot sluiten we de lunch af en rijden we verder. Een lachende zon warmt onze rug op,  voordat we een tunnel van 5,6 km induiken. Het uiteinde van de tunnel vertelt een ander verhaal. De temperatuur is gevoelig gezakt en de display blijft in nachtmodus staan omdat de donkergrijze wolken elk straaltje zon blokkeren. Onvermijdelijk laten deze dreigende wolken hun slechtste kant zien en krijgen we er ook een hoop nattigheid bij. Niets aan te doen en nemen zoals het is. Helaas was mijn Vanucci pak bij de vorige regenbui niet waterdicht en daar is sindsdien weinig aan veranderd. Daar komt nog eens bij dat de bochtige weg lukraak is verdeeld met gladde riooldeksels die zonder regelmaat in het wegdek verspreid zijn. Bij elke bocht is het gokken, waar het verdomde deksel gaat liggen. Iedereen in de groep wordt er zenuwachtig van, waardoor het tempo gevoelig zakt. Maar onwetend als we zijn, moet de echte uitdaging nog beginnen. Andreas draait een kleine slingerende weg in, lekker smal en goed verstopt in het bos. Naarmate we stijgen wordt de mist dikker en dikker, tot we letterlijk enkel het achterlicht van onze voorganger kunnen zien. In functie van het avontuur wordt de asfaltweg ingeruild voor een modderig pad. Daarna doorkruisen we een kudde koeien die even verbaasd zijn als ons door deze spontane ontmoeting. Uit het niets doemt een skilift boven me op. Inderdaad, we gingen overnachten op de top van een skiresort. Niks mis mee, alleen worden de hellingen na elke haarspeldbocht steiler en steiler en is de belangrijkste zaak om momentum te houden op de glibberige ondergrond, anders is de pret voorbij. Het wordt een tocht die veel concentratie vergt, maar net op tijd doemt het hotel op als een veilige haven. Ik drop de 790 Adventure pal voor de deur en ga zo snel mogelijk opwarmen want het is hierboven vier graden, het  is na die beruchte tunnel immers niet meer gestopt met regenen. Ik wil m’n topkoffer openen om droge kleren uit te kiezen maar het is telkens een strijd om deze kluis open te krijgen.  Als ik de topkoffer dan eindelijk open krijg, blijft de klep niet openstaan. Ik heb al handigere koffers gehad. 

Aan de bar blikken we terug op de laatste tien kilometer. Het was afzien maar daar draait het toch net om? Momenten om niet snel te vergeten, of zoals een collega verwoordde, “dit was het KTM- moment”, en gelijk had hij. Ondanks de straatbanden zijn we zonet op de top van een skiresort geraakt via steile modderige hellingen, misschien is die elektronica toch niet zo overbodig? Het is de offroad-modus die ons tot boven heeft gebracht. We zijn allemaal onder de indruk. Tijdens het avondmaal krijgen we nog eens twee verrassingen voorgeschoteld. Eerst een lokale muziek groep in lederhosen die ons er aan herinnert dat we nog steeds in Oostenrijk zitten en daarna  een plotse sneeuwstorm die me, samen met de houtgeur van de chalet,  richting het winterseizoen katapulteert. Als kleine kinderen die voor de eerste keer sneeuw zien lopen we naar buiten. We kunnen er uiteraard allemaal om lachen, maar houden toch ons hart vast voor morgen. De KTM is tot veel in staat, maar met deze banden een besneeuwde helling afdalen lijkt me toch te veel van het goede.

Beginnersfout

De volgende ochtend vinden we onze motoren terug onder een vers sneeuwtapijt, maar de gravelweg lijkt beter bestand tegen deze winterse prikkel. Vettige modder maar geen sneeuw op de weg, een hele geruststelling. Vol goede moed schiet ik mijn pak aan maar mijn humeur daalt als ik merk dat men natte handschoenen de hele nacht in mijn helm hebben gezeten… Ik zou mezelf kunnen vervloeken. Zowel mijn helm als handschoenen zijn kletsnat. Veel keuze heb ik niet en met een gevoelstemperatuur van net boven het vriespunt schuif ik de natte wangstukken van de helm over mijn hoofd en trek ik mijn handschoenen aan. Er zit niets ander op dan zo snel mogelijk afdalen en hopen op warmere temperaturen. De afdaling verloopt wederom verrassend vlot en de KTM geeft voldoende vertrouwen, ook in een staande houding. We passeren de koeien weer en voor ik weet stijgt de temperatuur naar een aanvaardbare dertien graden. 

Doorheen het landelijke Oostenrijk zetten we koers richting Mattighofen en is het tijd voor een tweede oordeel. De algemene conclusie is eenvoudi: deze KTM 790 Adventure is een fantastische alleskunner voor een correcte prijs. De remmen doen het uitstekend, de twintig grote liter tank brengt je bijna 500 kilometer verder, de praktische inzetbaarheid is groots (mits een andere topkoffer), het vermogen van 94 pk is naar mijn mening meer dan genoeg in onze wereld en de bochten induiken vormt zeker geen probleem. Enkel de quickshifter leek soms te aarzelen maar dit zou ook aan mij kunnen liggen. Het zijn motoren die ons werk niet gemakkelijk maken, de benadering van perfectie is moeilijk te bekritiseren. Toch mis ik iets. Naar mijn mening blijft de 790 Adventure te braaf, ik mis enige gekkigheid. Iets, waar ik KTM erg om waardeer. Het is net daarom dat ik blijf hopen om de R-versie te testen. Het ziet er allemaal net iets strakker en agressiever uit en deze eigenschappen staan zelden verkeerd op een KTM. Met veel genoegen parkeren we de twintig Adventures voor de Motohall en zelfs de hoofdorganisator is lichtjes verbaasd en uiteraard opgelucht. Dat er niet één 790 de grond heeft gekust, zelfs niet tijdens de offroad-secties, zegt iets over de Adventure. We sluiten de driedaagse af in de fabriekshal, waar we  bewonderen hoe de 790 Adventure het levenslicht ziet. Het hele bouwproces duurt zo’n veertig minuten en ongeveer elke vier minuten rolt er een nieuwe 790 Adventure van de band. Het is een geoliede machine en de arbeiders zijn duidelijk trots op hun werk. Met een hartelijke dank richting KTM sluit ik het bezoek af en scheur ik met m’n huurauto richting München om mijn vlucht te halen. Net op tijd in het vliegtuig geniet ik na van het driedaagse avontuur in de Oostenrijkse Alpen met een Oostenrijks icoon. 

Tekst: Charly de Kinderen

Foto's: KTM