RIP Joël Robert

Amper drie dagen na het overlijden van Hubert Auriol, claimt het vermaledijde coronavirus een andere grote naam uit de motorsportgeschiedenis: Joël Robert. De 77-jarige Robert overleed vandaag in het ziekenhuis van Gilly. Vorige week was de legendarische motorcrosser met een coronabesmetting in datzelfde ziekenhuis opgenomen. Tijdens de opname op de spoedafdeling van het ziekenhuis had Robert al een hartaanval gekregen.

De uit Châtelet nabij Charleroi afkomstige Robert stond bekend als een kwartliter-specialist. Tussen 1964 en 1972 veroverde hij maar liefst zesmaal de 250 cc wereldtitel. Drie van die wereldtitels (’64, ’68, ’69) behaalde Robert op het Tsjechische merk CZ. 

Vanaf 1970 ging hij aan de slag voor Suzuki. Samen met  teamgenoten Sylvain Geboers (250 cc), Roger De Coster (500 cc) en Gaston Rahier (125 cc) zorgde hij voor de sterke Belgische stempel bij Suzuki.  Als eerbetoon aan de Belgische hegemonie in het mondiale Motorcross gaf Suzuki z’n productie crossmotoren hun gekende gele kleur, iets wat tot vandaag de dag nog steeds het geval is.

In 1970, 1971 en 1972 kroonde Robert zich tot wereldkampioen in de kwartliterklasse. Interesse in een overstap naar de 500 cc – die destijds als koningsklasse in het Motorcross gold – had Robert nooit. Al paste dat wellicht ook niet in de strategie van Suzuki, dat z’n twee absolute kopmannen – Robert en De Coster – liever niet tegen elkaar wou uitspelen.  In de nationale crosswedstrijden kwam Robert echter wel bij de halfliters uit. Ooit speelde hij het zelfs klaar om op dezelfde dag een wedstrijd op Beerzelberg (nabij Putte) en een Waalse wedstrijd op dezelfde dag te rijden. Voor de gelegenheid pendelde Robert met een ingehuurde Alouette helicopter tussen beide circuits.

Na een seizoen uitbollen op Puch zette Robert eind 1976 een streep achter z’n actieve carrière. Een carrière die hij zonder zware blessures wist te beëindigen. Robert was er terecht trots op dat hij in  14 jaar GP’s rijden niet één breuk had opgelopen.

Maar Robert zei de motorsport echter geen vaarwel. Hij werd voorzitter van de Motor Union du Pays Noir en bestuurder bij de Belgische Motorrijdersbond. In die hoedanigheid organiseerde hij heel wat wedstrijden, te beginnen met de Coupe de l’Avenir, een landenwedstrijd voor rijders onder de 21 jaar. Daarnaast stampte Robert in 1980 ook de 12 Heures de la Chinelle uit de grond, een offroad endurancewedstrijd, die net als de Coupe de l’Avenir nog steeds bestaat. Later organiseerde hij met de Croisière Verte ook een meerdaagse rittenwedstrijd door België en was hij één van de pioniers inzake Supermoto. Zo organiseerde de MU du Pays Noir jaarlijks een BK-ronde op de luchtmachtbasis van Florennes (nabij Mettet).

Vanaf 1997 vervulde Robert de rol als bondscoach van het Belgische Motorcross der Naties-team. Meteen bij z’n debuut als selectieheer, in het Naamse Nismes, wist Robert goud te pakken met de Belgische ploeg. Iets wat een jaar later ook lukte in de modderpoel van Foxhills. Later leidde hij Team Belgium ook nog naar de overwinning tijdens de edities in Zolder (2003) en Lierop (2004).

Tekst: BJ

Foto: Belga Image