Tekst: Meen Pacques
Foto’s: Pieter Pacques
Naarmate ik ouder werd, werden de afstanden groter, en op een dag werd ik naar school gebracht in waarschijnlijk het kleinste motorpakje dat er bestond. Rond diezelfde periode startten ook onze eerste uitstapjes naar het zuidelijk deel van België. Een jaartje later werd dat een driedaagse trip naar Luxemburg.
En toen begon het: mijn eigen interesse in de motorwereld. Onderweg met papa mijn handje opsteken naar andere motards en een keer omkijken (of zelfs twee keer, als het echt een coole was). Ik keek al uit naar mijn zestiende verjaardag, het moment dat ik mijn eigen machientje kon kopen.
En dat gebeurde ook. Vele jaren later stond mijn eerste, eigen scooter in de garage. Het was liefde op het eerste zicht. Retro en toch stoer, gewoonweg perfect. Ik hoefde er geen rijbewijs voor te halen en sneller dan mijn fiets ging hij niet, maar het was het idee dat telde, toch? Ondanks dat ik smoorverliefd was op het ding, liep de relatie niet altijd even vlot en heb ik er daarom een jaartje later een eind aan gemaakt. Nu was het tijd voor een ‘echte’ motor.
De deal met mijn ouders was: “Eerst met de auto leren rijden en als je dan nog wilt, kan je focussen op de motor”. ‘Als je dan nog wilt’? Eh ja, duh? Ik heb dan maar snel een motor gekocht om te laten zien dat ik hier heel serieus over was. En deze relatie was al flink wat stabieler en serieuzer, met zelfs wat toekomstperspectief.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik deed twee keer theorie-examen voor de auto, één keer praktisch examen en het rijbewijs B was binnen. Ik kon beginnen met het echte werk. Dat wil zeggen, officieel beginnen… Want de privé-parking bij ons in ’t straat had mij al vaak zien afkomen met mijn Versys’ke. Toen kwam papa met het idee om voor M&T een testweekend te doen met beginnende A2-rijders. Indien ik mee wou, had ik exact een maand om mijn theorie en voorlopig rijbewijs te halen. Het kostte bloed, zweet en tranen, maar uiteindelijk was rijschool Erasmus in Aarschot bereid mij op korte termijn in hun lesrooster in te passen en had ik een datum voor mijn examen.
7 oktober begon mijn eerste rijles van twee uur. Net twee dagen voor mijn twintigste verjaardag, een betere timing kon dus niet. Het was een privélesje. Ik had al een beetje ervaring met het starten, het stoppen en het schakelen. Het hoofdpunt van de les werd daarom controle en kijktechniek, en op dat gebied had ik nog geen enkele kunde. Ondanks mijn gebrek aan vaardigheid, lukten de eerste oefeningen aardig en werd ik beloond met mijn eerste echte ‘rit’ op de baan. Ik was verkocht. Ik moest en zou meegaan op het weekend en voelde dat dit echt mijn ding was. En toen kwamen de volgende lessen.
De tweede les duurde vier uur. Hierdoor was er marge om naar het oefenterrein te gaan, daar het examenparcours te leren kennen en nadien nog een bochtige rit te maken. Deze keer waren we met twee newbee’s. Mijn ‘medestudent’ ging voor zijn A-rijbewijs en had al wat ervaring met de oefeningen; ik had (opnieuw) geen enkele ervaring. Dat laatste werd deze keer ook heel duidelijk. Ik denk niet dat ik overdrijf wanneer ik zeg dat ik tijdens de fameuze ‘acht’ over elk kegeltjes ben gereden, waarna ze allemaal met een vrolijke salto in de lucht werden gekatapulteerd. Ach, ik heb nog zeven uur rijles, dacht ik. Dat komt wel goed!. De rest van het parcours verliep oké. Het traag rijden was een uitdaging die 50 procent van de tijd lukte. De rij-instructeur en de medeleerling hielpen mij allebei heel goed. Na die les ging ik nog steeds met een voldaan gevoel naar huis.
De volledige versie van Meens verhaal lees je in het februarinummer van Motoren & Toerisme dat vanaf donderdag 11 februari in de winkel ligt.