Lezers op reis: De Pyreneeën vanuit Estadens

Paul, Didier, Ingrid, Walter en Guy van ‘De Motarkes’ vertrokken op 17 juni voor een tiendaagse reis doorheen de Pyreneeën. Zowel het voor- als het hooggebergte stonden op het programma. Voor de 1200 kilometer lange verplaatsing naar uitvalsbasis ‘Pyrenees Passions’ in Estadens werd dit jaar bewust gekozen voor de huur van een vrachtwagen van ‘Motovan’ (speciaal ingericht voor motortransport) en een auto-trailercombinatie. De ‘lichtste’ motoren werden op de vrachtwagen gezet en de zwaarste, een BMW R1200RT, werd op de trailer geplaatst. Het gewicht van 3500 kg mocht op de vrachtwagen immers niet overschreden worden. Om die reden werd er dan ook heel wat bagage bij in de auto gelegd.

Tekst en foto's: Guy Heyns

De reis naar Estadens en thuisbasis Pyrenees Passions – zelfs vlak doorheen Parijs – verliep nagenoeg vlekkeloos. Dé reden waarom we voor deze vorm van transport kozen was om uitgerust en tijdig in Pyrenees Passions aan te komen en onze keuze bleek meer dan terecht, ondermeer ook door vlotte chauffeurswissels. Lekker relaxed konden we na aankomst nog lekker genieten van de late namiddagzon en het welgekomen zwembad, uiteraard pas na het afladen van de motoren en bagage. 

De eerste dag na aankomst stond er een rondrit naar Foix op het programma. Leuke rit van 242 kilometer, maar wel in een alles verzengende hitte van 42-43 graden. Té veel om comfortabel te blijven, al liep de route veel over door bomen overdekte wegen. De hitte vrat aan je motorrij-capaciteiten, dus het ritje werd op het laatst toch nog wat versneld door voor grotere wegen te kiezen. De duik in het zwembad achteraf was méér dan welkom en nodig ook om de oververhitte lichamen terug af te koelen. Die avond maakten we dan ook voor de eerste keer Kennis met dé kookkunsten van Flo, onze hospita. Iedereen werd op slag stil, zo lekker.

Op de tweede dag werd gekozen voor een meer aan de temperaturen aangepast ritje, maar wel eentje dat ons alvast een voorsmaakje gaf van de hoge Pyreneeën. We likten via de Col de Peyresourde even aan het hooggebergte en genoten met volle teugen van elkaar, de route, de omgeving en, bij terugkeer, opnieuw van het lekkere koele zwembad (en de wijn) van Pyrenees Passions. Dit was echt pure ontspanning zoals ze moet zijn. Met de vrienden op stap, lekker eten en drinken, en dat alles in een bijzonder mooie, natuurlijke omgeving. Laat de boel maar effe lekker de boel….

De volgende dag, op maandag, startte onze toer door het hooggebergte en reden we een aantal dagen van hotel naar hotel. De geplande rondrit van 5 dagen moest wel herleid worden naar vier omwille van de weersomstandigheden, en dat was wel effe balen, maar het betekende wel een dagje vroeger terug naar Pyrenees Passions en dat vond NIEMAND erg! 

Tenslotte wil je niet midden in een onweer in het hooggebergte zitten terwijl schuil- en slaapplaatsen hier eerder schaars zijn in het hooggebergte. De Pyreneeën zijn dan ook de Alpen of de Dolomieten niet waar je overal wel ergens logement vindt ; hier is het toch wat meer desolaat. Hou er dan best ook maar rekening mee, net als met de benzinestations die in sommige regio’s toch wat verder uit elkaar liggen.

Op de eerste rit, waarin we terug via de Col de Peyresourde verder het hooggebergte introkken, viel ons al meteen de vrijheid van de dieren op in deze streek. Koeien, geiten, schapen, paarden: ze lopen allemaal vrij en soms onverwacht rond op, over en door de wegen. Kalven daarentegen zijn we niet echt tegengekomen, maar daar rijdt België ook vol van, dus dat hoefde voor ons niet echt. En dat viel ons ook op aan de Pyreneeën; je kan hier hele stukken rijden zonder ook maar een wagen of een ander onding voor je wielen te krijgen. héérlijk gewoon. Je kan hier ongebreideld je ding doen!

Beroemde pastoppen als de Tourmalet en de Aubisque passeren onder onze wielen en de rit van 276 kilometer is een waar festijn, al laten m’n  slechte banden het niet meer toe om er voluit voor te gaan. Gouden raad: àls je twijfelt aan de staat van je banden, gooi er aub andere op voor dat je vertrekt .  Het asfalt in het zuiden van Frankrijk is veel harder en ruwer dan dat in België en dat vreet letterlijk je banden véél sneller op dan verwacht, zeker als je ‘je ding’ doet.

Google leidt ons echter naar een garagist met de juiste banden in het Spaanse Jaca (Mas Gas), zelfs net recht tegenover het reeds vastgelegde hotel Oroel. En gelukkig is met halve slicks rijden met deze temperaturen en wegdek niet echt een groot probleem, dus alles kwam toch nog goed. Maar toch ben ik blij met de bandenwissel. En, voor de geïnteresseerden, ik ben voor Continental gegaan en ik leg nooit geen andere meer. Wat een klevers zeg, die mogen van mij nog wel een tijdje meegaan.

Na Jaca en het uitstekende Oroel trekken we terug Frankrijk in. Want – zeg nu eens eerlijk – wat is er  leuker dan heel de tijd bergjes op en af rijden op een motorvakantie? We voegen de daad dan maar bij het woord en ik word er alvast niet minder vrolijk van, De Aubisque is voor mij één van de mooiste om te rijden, dus die plakken we er nog maar eens in.

Denk eraan (kijk maar naar de foto’s) dat de tripjes in de Pyreneeën (letterlijk dan) beestige proporties kunnen aannemen. Ezels kom je overal tegen, ook thuis zoals reeds gezegd, maar nog nergens anders heb ik zoveel schapen, wilde paarden en tamme koeien op de weg gezien als daar in de Pyreneeën. En ze gaan wel uit de weg hoor, da’s op zich geen probleem, maar het zal wel op hun tempo zijn, al dan niet met souvenir op de weg..... Ook voor dat laatste moet je dan soms ook wel opletten, zeker in of na de bochtjes.

De uitzichten in, over en door de Pyreneeën zijn met regelmaat magnifiek en de wegen héérlijk om te berijden. Je komt zelden een auto tegen en dat maakt het genot alleen maar groter. Bij de route-opbouw kan je veelvuldig kiezen voor de vlottere, dan wel de kleinere, meer technische wegen, maar voor ieder is er keuze zat. En welke route je ook kiest, tegenvallen zal het zelden of nooit....

Aangekomen in Campan wacht ons echter een teleurstelling.... het weerbericht voor de volgende dag in het hooggebergte ziet er zéér somber uit; er worden zware stormen verwacht en de lokale bevolking raadt ons dan ook af om de bergen in te rijden met onze motoren. Balen in de hoogste graad... En hoewel de meningen wel wat zijn verdeeld, stemt iedereen braaf in met de consensus. We rijden terug naar Pyrenees Passions en zoals ook reeds vermeld, daar is niemand rouwig om... Effe een belletje en het zwembad, de sfeer, het ongelooflijke eten en de wijn roepen ons met plezier weer terug.

Via de Col de Peyresourde keren we terug en sta me aub toe om u nog één culinaire tip mee te geven. Stop op de Col de Peyresourde en breng er een bezoek aan  de crêperie. Supervriendelijke bediening door de madame en haar pa (denk ik en anders heeft die mens dikke chance…) en héérlijke crêpes inderdaad. Een stop méér dan waard, al was het maar voor de vriendelijkheid van de uitbaters.

De terugreis naar Pyrenees Passions verrast ons dan ook nog meer door de aanwezigheid van ‘downhillers’ op een erg bochtig stuk weg. Héérlijk om die mannen (en vrouwen) lekker driftend aan het werk te zien. Adrenaline ten top! Echt een fantastisch leuk intermezzo om dit ‘live’ te mogen aanschouwen.

De dag na aankomst in Pyrenees Passions besluiten we – ook omwille van het nog steeds aanhoudende slechte weer in de bergen– om de motoren een dagje afkoeling te gunnen. We trekken met de auto richting Andorra. Best een lange rit vanuit Estadens, maar we zijn toch blij om in Andorra gepasseerd te zijn. Dat hebben we dan ook weeral gezien en de auto zat bij terugkeer vol met taksvrije koopjes. Een liter alcohol aan 3 euro de liter? Whoohoo!

Dag 9 is de laatste ‘motoren-dag’ en de keuze valt – ook ondermeer door aangave van Rob en Flo van Pyrenees Passions – op de markt in St Girons. De route wordt ad hoc in elkaar gestoken en ...manmanman – wat een genot. Supergoede, glooiende en lege wegen rollen zich voor ons uit en de pret kan gewoon niet op. We kruisen heel toevallig dan ook nog een leuke donjon onderweg en – soms moet je écht wel geluk hebben – vinden we daar de lokale herbergier/bakker/ restauranthouder/ kruidenier en god-weet-wat-nog-allemaal in een dorpje van 6 man en een paardenkop groot. De ‘madame’ van de herberg kookt en bakt daar alles nog zelf en haar zelfgemaakte appeltaart van vers bladerdeeg is werkelijk subliem. Zelfs de bakker die met ons mee was, had er geen woorden voor. Zo authentiek, zo echt, zo superlekker..... Die mensen van dat dorpje mochten écht wel van geluk spreken, en wij ook. Wat een heerlijke pauze!

Ook de hippiemarkt van Saint-Girons was een waar genot om mee te maken. Teveel om te zien, te ruiken en te proeven. Een sterke aanrader om mee mee door te nemen als je hier in de buurt bent!

Na de rit worden in Estadens de motoren terug geladen en beginnen we met een lach en een traan aan onze laatste avond in het heerlijke Pyrenees Passions. Flo verwent ons nog maar eens met haar heerlijke keuken waarna de lakens redelijk vroeg worden opgezocht.

Om twee uur krijgt ieder van ons nog een heerlijke knapzak uit de keuken van Flo en de foutenvrije terugtocht kan ook weer beginnen. Toch wel een stuk stiller dan de heenrit. we zullen Pyrenees Passions en de zalige wegen van de Pyreneeën missen.

Gemiddeld reden we misschien slechts een kleine 200 kilometer per dag. Dat is niet veel maar toch, met de eerste, bijzonder hoge temperaturen.  En dan nog. So be it.  De reis was in z’n geheel bijzonder fijn, ook buiten het motorrijden zelf in de overigens schitterende decors. De heerlijke verwenkeuken van Flo maakte het helemaal af.