Interview Marcel Sprangers: De verzamelaar die z'n collectie klassiekers dit voorjaar veilde

Nadat Marcel Sprangers vorig jaar z'n hele collectie klassieke auto's van de hand had gedaan was het onlangs de beurt aan de motorfietsen. Veilingshuis Bernaerts zou de ganse collectie onder de hamer brengen op zondag 24 maart 2024. Het valt maar zelden voor dat zo'n grote hoeveelheid motoren in België op de markt komen. Een unieke kans om een babbeltje te hebben met de man zelf.

Tekst en foto's: Bob Van Mol

Dag Marcel, mooie collectie heb je hier, vertel eens, vanwaar de interesse in techniek?

"Oh, ik had al op jonge leeftijd interesse in techniek en sleutelde wel eens aan de bromfietsen van de jeugd uit de buurt maar zelf rijden kwam er eigenlijk niet echt van. Ik startte in de jaren 70 een eigen zaak, eerst als loodgieter en elektricien, later schakelden we over op industriebouw en staalconstructies. Interesse en de kennis was er altijd al, maar de tijd, dat was wat anders."

Druk bezet man dus, en toch een collectie aanleggen ondertussen?

"Ja, de zaak, waar ondertussen 40 man personeel aan de slag was, vroeg natuurlijk heel wat inzet en vooral tijd en dus was ik lange tijd met niet veel anders bezig. Maar op een bepaalde leeftijd wou ik toch wat meer gaan genieten van het leven en zocht een hobby. Mijn vrouw kwam naar huis met een boekje over oldtimers en daar zag ik wel wat in: waarom niet eens een oude auto opknappen. Het is een leuke bezigheid, ontspannend en je kan er nadien nog wat van genieten ook."

Auto's dus, maar wat met de moto's?

"Toevallig eigenlijk, want op een bepaald ogenblik trok ik naar Duitsland om een Corvette op te halen. Dat bleek niet te zijn wat ik me er van had voorgesteld. Was er daar in de buurt, in Bremen, net een oldtimerbeurs en daar zag ik een paar motoren te koop staan. Aangezien ik toch met de aanhanger daar stond en geld bij had kon ik er even goed eentje meebrengen. Een Gillet uit de jaren 30 kwamen mee naar huis. Dat was de start van de collectie."

Zeg dat wel, een collectie om u tegen te zeggen.

"Aan ruimte had ik geen gebrek en op 20 jaar tijd verzamelde ik 45 auto's en een 70 tal motoren. In het begin zocht ik vooral naar motoren en bromfietsen van Belgische makelij maar gaandeweg verruimde de m'n horizon en kwamen er ook Franse, Duitse, Engelse, Italiaanse en Amerikaanse motoren bij. Eigenlijk had ik geen echte leidraad. Ik kocht wat ik mooi vond, zelf mee rijden deed ik weinig, ook al wegens tijdsgebrek. Die oude motoren vragen toch wel wat onderhoud en wanneer je ze wil opstarten na maanden stilstaan, dan lukt dat de ene keer al beter dan de andere keer, maar meestal........ niet. Dus bouwde ik er een klein privé museumpje rond en genoot ervan. Bij sommige zaken hoort namelijk een verhaaltje en het was leuk om terug te denken aan de zoektocht."

Vertel eens iets?

"Ach zoals die ene keer dat ik een DKW ging ophalen in Duitsland. De eigenaar was ernstig ziek en de DKW werd gekocht maar er stond daar ook nog een Indian in de garage. Die garage was trouwens piekfijn in orde, alle sleutelstje en ander gereedschap mooi gerangschikt, echt genieten om daar door te lopen. Ik deed een poging om ook de Indian te bemachtigen. Maar de eigenaar, ingenieur in de lokale stadswerkplaats, hapte niet toe. Dus liet ik mijn gegevens achter voor “in geval van”. Een tijdje later kwam er een telefoontje en mocht hij ook die gaan ophalen. En zo groeide de collectie gestadig."

Vroeger al eens wat van de hand gedaan?

"Veel verkopen heb ik nooit gedaan, enkel wanneer bleek dat ik een type dubbel had mocht er eentje naar buiten. Hier kwam dus niet zoveel volk over de vloer en daardoor wisten maar weinig mensen af van het bestaan. Het museum was dus hoofdzakelijk voor privé-gebruik bedoeld."

Nooit aan gedacht om het publiek toegankelijk te maken?

"Ik speelde ooit met dat idee maar dan zou er een andere locatie moeten gezocht worden. We zitten hier niet ver van de Kolonie van Wortel. Tot 1993 verbleven er nog landlopers, nadien stond het iedereen vrij om te gaan. Het liep dus stilaan leeg en er kwamen gebouwen vrij. Sedert 2021 staat het zelfs op de lijst van Unesco werelderfgoed en het zou een prima plaats geweest zijn voor een museum. Maar ja, wie ging het werk weeral doen en de kosten dragen? Uiteindelijk bleef het dus maar bij een hersenspinsels."

Dus alles verkopen nu?

"Bij de kinderen is er niet veel interesse en door de ziekte van m'n vrouw liggen de prioriteiten wat anders. Dus dacht ik: waarom niet verkopen, dan gaan er heel wat verschillende kopers elk op hun manier kunnen genieten van de collectie. En dat zou mij zelf ook gelukkig maken. Deze collectie mag weer de baan op."