Yamaha is lekker op dreef voor 2021. Het lijkt wel alsof het hele gamma door de vernieuwmolen wordt gedraaid. Ditmaal rijden we rond met de klinkende tagline van ‘Roads of Life’ in onze gedachten. Dat kan natuurlijk maar één ding betekenen: we zijn op stap met een Tracer, meer specifiek de Tracer 9.
Tekst: Charly de Kinderen - Foto’s: Yamaha
Sinds de introductie in 2015 zitten we aan het derde model, en daarbij hoort blijkbaar ook een derde naamswijziging. Het begon met de MT-09 Tracer, die dan vervelde tot de Tracer 900 (GT), en nu worden de twee nullen geschrapt om tot de minimalistische benaming Tracer 9 te komen. Dat geldt trouwens ook voor de Tracer 700 (GT), die vanaf nu door het leven gaat als Tracer 7 (GT). Bij het zien van de eerste plaatjes leek het vooral te gaan om enkel wat frisse ledjes en de job is klaar, maar dat oordeel was voorbarig: het motorblok, het chassis, en de elektronica zijn grondig vernieuwd.
De kale velden in Toscane hebben niets te verbergen en aankomende bochten zijn van ver te spotten. Ruim de tijd om in te schatten hoe je de bocht kan aanvallen dus. Het tempo stijgt gevoelig, maar de Tracer 9 geeft geen krimp en speelt het spel mee. De gewenning aan de motor neemt evenredig met de snelheid toe. Ik moet mijn aandacht er goed bijhouden, maar ‘gelukkig’ leidt het tweedelig TFT-scherm me niet te veel af, want dat is slecht af te lezen met zijn steile hellingshoek en onoverzichtelijke inhoud. De driecilinder die deze sensatie mogelijk maakt, is er alleen maar op vooruitgegaan. Het blok zou volgens de technisch manager zelfs ‘honderd procent nieuw’ zijn. Dat lijkt me een boude bewering, maar wie ben ik om de baas van de techniekers die er maandenlang aan hebben gesleuteld, tegen te spreken? De cijfers zijn er ondanks de Euro 5-norm lichtjes op vooruitgegaan.
De beschikbare 119 pk beschouw ik als een gezonde balans tussen de realiteit en de snelheidskick; veel meer en het wordt lichtjes onzinnig. Het motorblok is perfect te doseren aan alle snelheden, trekt lekker door tot op het einde en storende trillingen zijn onbestaande. Je kan het karakter van het blok volgens vier standen aanpassen.
De Tracer 9 houdt als een van de weinige in zijn klasse vast aan een 17-inch voorwiel, dus voorlopig geen offroad aspiraties voor deze Japanner. Met zijn rijklaargewicht van 213 kilogram is de motor best licht voor een reismachine met een dergelijke krachtbron. Er is vooral gewicht geschraapt van de plekken waar het kan tellen, zoals de aluminium velgen die elk 500 gram verliezen. Het frame is dunner maar toch stijver, en de motor is beter gecentraliseerd om dat zwaartepunt te laten bijdragen aan de wendbare rijbeleving. Al bij al een lange lijst aan technische verbeteringen in functie van een speels maar stabiel rijkarakter in alle omstandigheden. Ik kan er weinig op aanmerken en alleen maar ervan genieten.
GT
De GT-versie is niet alleen opgesmukt met reiskoffers maar heeft extra gadgets aan boord, zoals elektronisch verstelbare veringen, handvatverwarming, quickshifter en een extra kleurstelling. Het maakt je tweeduizend euro lichter dan het basismodel, maar daarvoor krijg je wel wat. Het verschil in comfort en rijgedrag bij de beide veringen is toch aanzienlijk. Helaas is er één onderdeel waar de Yamaha faliekant de mist ingaat. De bediening en de bijbehorende straaljager-geïnspireerde TFT-schermen doen hun job, maar het werkt allesbehalve intuïtief, is slordig afgewerkt en het oogt rommelig, en is moeilijk afleesbaar. De concurrentie staat op dit vlak mijlen verder en dit lijkt helaas een typisch pijnpuntje voor Yamaha te worden, waar toch relatief eenvoudig een mouw aan te passen moet zijn. Voor mij zou het geen breekpunt zijn, omdat het niet echt afbreuk doet aan de rijervaring, en de Tracer 9 scoort op alle andere aspecten bijzonder sterk.
Een uitgebreid testverslag vind je in het aprilnummer van Motoren & Toerisme dat vanaf dinsdag 20 april in de winkel ligt.
