Eerste rij-indruk: Honda Forza 750

De Honda Forza 750 is de logische opvolger van de Honda Integra DCT, die naast het Forza-gamma leek te bestaan, terwijl die net het sluitstuk is van deze dynastie. Honda heeft van de naamswijziging gebruik gemaakt om z’n topscooter grondig in het nieuw te steken.  

Het hele Honda-gamma is voor 2021 grondig vernieuwd maar de Forza 750 blinkt het felst. In de basis van het sportieve scooter-gamma heb je de Forza 125 en 350 die overigens ook een make-over kregen. Als buitenbeentje gebaseerd op de Honda Forza 750, en misschien wel de coolste scooter op de markt, heb je nog de X-ADV. Een sportieve, allroad-gerichte scooter die een ongeziene mix van kwaliteiten in de weegschaal legt. Maar vandaag zijn we onderweg met de Forza 750 die de troepen moet aansturen. De lichaamstaal zit er boenk op en de typeaanduiding is overbodig om duidelijk te maken dat er geen lamme 125-cc onder de kappen schuilgaat maar een dikke tweecilinder met een inhoud van 750 cc. De lijnen zijn scherp en druk maar, vormen een geslaagd holistisch geheel waar je moeilijk kan naast kijken en de mat blauwe kleur staat hem goed. 

Premium

De afwerking is hoogstaand al voelen sommige van de panelen uit de middenconsole net dat tikkeltje minder premium aan, het segment waarin deze scooter thuishoort. De zithouding is ruim met een windscherm dat voldoende beschermt, maar de voeten voelen zich minder thuis. Ik heb een schoenmaat 45 wat eerder aan de grote kant is, maar ik slaag er op geen enkele manier in om mijn voeten volledig te plaatsten, zowel de schuine als de horizontale voetsteun worden belemmerd door de aerodynamische motorkappen. Die zien er fantastisch uit maar irriteren me meer dan verwacht. Het lijkt een detail, maar ik vind het best jammer, al begrijp ik dat de motor in de weg zit en ze de scooter niet breder willen maken. De rest is overigens meer dan prima, zoals het zadel dat ruim en comfortabel is. Enkel de bijrijder mag zijn buikspieren trainen want ondanks de stevige handvatten is het door de hoge voetsteunen moeilijk om je evenwicht te behouden. Een bedeesde rijstijl is dus de boodschap als je met iemand achteroprijdt. Het 5-duims  TFT-scherm is helemaal mee met zijn tijd en biedt een handig en overzichtelijk menu waarmee je de smartphone kan connecteren. Ook de daar bijhorende bediening op het stuur behoren tot de top. Zo kan je via een eenvoudige knop snel schakelen tussen de vier rijmodi; Standard, Rain, Sport en User. 

Eigenwijs karakter

De belangrijkste reden waarom men deze scooter koopt, is natuurlijk de unieke combinatie van comfort en sportiviteit. Dus laten we het motorblok eens van naderbij bekijken. De tweecilinder meet 745 cc en is daarmee de grootste in zijn soort. Directe concurrent is natuurlijk de Yamaha TMAX maar die doet het met 560 cc. De cijfers zijn niet spectaculair, maar zeker voldoende: 55 pk bij 6.750 opm en 69 Nm bij 4.750 opm. De TMAX doet het op beide domeinen met ongeveer tien eenheden minder, maar zeult wel zeventien kg minder mee dan de Forza 750, die uitkomt op een rijklaargewicht van 235 kg. Dat is behoorlijk maar die kilo’s zorgen wel een comfortabele rit. Maar nog belangrijker dan het motorblok is de manier waarop die cijfers hun weg naar het asfalt vinden. Een scooter gebruikt vrijwel altijd een continue variabele transmissie (CVT) om een soepele acceleratie te bekomen zonder schokkerige schakelintervallen. De Forza 750 heeft lak aan deze wetenschap en vertrouwd op zijn DCT-systeem dat een automatische dubbele koppeling hanteert om op te schakelen. Ik geraak niet helemaal overtuigd. Ik ervaar niet de souplesse waarmee een CVT je vooruit stuwt, maar je krijgt wel meer variatie in je acceleratie die nauwer aanleunt bij de klassiek geschakelde motor. In uitzonderlijke situaties lijkt het systeem niet altijd te weten welke versnelling hij het best aanneemt, zeker aan lage snelheden is de twijfel tussen eerste en tweede versnelling soms ongemakkelijk. Ook wanneer je afremt is de motorrem moeilijk voorspelbaar, waardoor je telkens anders afremt. Anderzijds heb je het grote voordeel dat de acceleratie boeiender aanvoelt en minder lineair terwijl je via het stuur meteen zelf de controle kan overnemen, iets wat geen enkele andere scooter kan. Net vanwege het grote verschil dat ik moeilijk kan categoriseren onder goed of slecht lijkt het me wel belangrijk om te weten wat je wilt en zou ik met beide transmissiesystemen gaan testrijden. 

Atypische antennes

De tweede reden waarom men een scooter van dit kaliber koopt, is vanwege het comfort. Zoals ik reeds zei, hebben de fijne Japanners de lange Europese overzetboten over het hoofd gezien maar los daarvan is het een rijdende zetel. Je zit lekker uit de wind en de houding is quasi perfect. Onder het zadel dicteert de norm dat je integraal kwijt kan en dat is nu niet anders. Je vindt er ook een USBC-poort om te laden, al begrijp ik moeilijk waarom die niet is verwerkt in het opbergvakje onder het stuur waar je logischerwijs je smartphone zou leggen. De zijspiegels bieden werkelijk een ruim overzicht over alles wat er achter je gebeurt alleen sta ik hier ook weer voor een raadsel waarom deze zo ver van het stuur zijn geplaatst. Het maakt de scooter breder net op de plek waar je de zijspiegels van de auto’s passeert. Het is veel eenvoudiger om te mikken met je zijspiegels op het stuur, dan op de snuit van de scooter. De Yamaha TMAX heeft net dezelfde logica maar ik vind het enorm beperkend als het verkeer nauw wordt. Samen met het behoorlijke gewicht en imposante postuur is het niet de meest ideale stadscooter die overal doorheen wipt. Natuurlijk kan je nog steeds volop profiteren maar het is geen slank lichtgewicht. In de plaats krijg je wel een scooter die ontzettend vlot invoegt op de autostrade.  En zich ver boven de snelheidslimiet niet van de wijs laat brengen, maar je kaarsrecht zonder enige trillingen, over de autostrade schiet. Net daarin zit zijn grootste kracht. Het is voor de pendelaar die lekker snel en comfortabel van stad naar stad flitst om dan in die chaos toch het voordeel van de scooter te hebben. In het volgende nummer van Motoren & Toerisme lees je het uitgebreide verslag. 

Tekst: Charly de Kinderen

Foto’s: Bob Van Mol