Wereldreis: Kangoeroes en nektapijten

Eens onze motoren door de douane en uit de kist waren, konden we aan onze tocht door het gloednieuwe continent beginnen. Na de eerste dagen te hebben genoten van de gastvrijheid van Rik, kozen we opnieuw voor (h)eerlijk en eenvoudig kamperen. Eerste conclusies: Australië is verrassend koud en verschrikkelijk duur, de Aussies zijn vriendelijk en The Great Ocean Road is machtig mooi. We hebben kangoeroes, koala’s en emoes gezien een onze walvistocht was onvergetelijk. Nu wacht het volgende avontuur: de Outback!

Tekst en foto's: Tom De Mits

Drie dagen hebben we in de brandende Maleisische zon gezwoegd om onze motoren kraaknet te krijgen. Australië is bijzonder streng voor alles wat ook maar in de verte een bedreiging voor hun ‘biosecurity’ zou kunnen zijn. En na de vele duizenden kilometers door zand, stenen en modder zat het vuil werkelijk overal. Snel even naar de carwash, lukte niet. Met de tandenborstel schrobden we elk hoekje en kantje van de motor proper op de parking van het hotel naast het douanekantoor. Een volle dag werkten we samen met Nazli, een uiterst vriendelijke Maleisiër die met aan autistisme grenzende nauwkeurigheid onze kist op maat maakte. Nog een gasbehandeling om elk verborgen beestje de genadeslag te geven, en dan – na goedkeuring door de douane – verdwenen ze in het ruim van het vliegtuig.

Australië à la Belge

We landden in Melbourne, aan de zuidkust van Australië, in short en T-shirt. Dat was gezien de lage temperaturen niet de meest doordachte kledingkeuze. Rik, een Belg die hier werkt, had ons via Instagram ‘out of the blue’ een bed aangeboden. Last minute hadden we besloten om op zijn aanbod in te gaan. We kenden hem van haar nog pluimen, maar hij stond ons zoals beloofd netjes op te wachten aan de luchthaven. Het was een beetje onwennig in het begin, maar we kregen algauw door dat Rik uit het goede hout gesneden was. Onze mond viel open toen hij ons onze slaapkamer toonde. De hele zijwand was van onder tot boven uit glas opgetrokken, met zicht over de stad. “Wacht maar tot je de woonkamer ziet!” Onze lip viel op onze schoenen ... 180 graden zicht op de Docklands met haar jachthaven, zowat de hipste buurt van de stad. Op de achtergrond de skyline van Melbourne. Of we al iets gegeten hadden, wilde Rik weten. Dat hadden we niet, maar we verzekerden hem dat hij geen moeite moest doen, we zouden ons plan wel trekken. Zo zat Rik niet in elkaar. In no time toverde hij knapperig brood, een smeuïg kaasassortiment en verrukkelijke zelfgemaakte vleessalade op tafel. Hoe lang was dat geleden? Er werd een heel degelijk flesje rood opengetrokken en omdat het alsmaar gezelliger werd, volgde algauw nog een fles. En nog één ... Dat werden onvergetelijke avonden. Wat hebben we genoten van zijn gezelschap en gastvrijheid, van de verhalen onder Vlamingen. De kleine dingen die we lang hadden gemist.

De volledige versie van dit reisverhaal lees je vanaf 13 juli in het nieuwste Motoren & Toerisme.