RIP Fausto Gresini

Bijna twee maanden nadat hij gehospitaliseerd werd met een coronabesmetting, heeft Fausto Gresini z’n laatste strijd moeten staken. De Italiaanse teambaas en graag geziene paddockfiguur werd 60. Gresini stond de afgelopen jaren te boek als één van dé teambazen in de MotoGP-paddock en runde naast het Aprilia Factory Racing-team in de MotoGP ook nog z’n eigen Gresini Racing-teams in zowel Moto3, Moto2 als Moto-E.

Tekst: BJ

Foto's: Bonhams, Honda Racing Corporation

Voor hij eind jaren ’90 teambaas werd, was Gresini zelf een succesvol GP-rijder. Gresini debuteerde in 1983 op z’n 22e in de 125 cc GP’s op een tweecilinder van de Italiaanse racemotoren-constructeur MBA. Een jaar later maakte hij de overstap naar het grotere Garelli en eindigde prompt als 3e in de WK-stand. In 1985 werd hij voor de eerste maal wereldkampioen 125 cc.

Het jaar daarop moest Gresini nipt de wereldtitel bij de achtste-liters aan z’n jongere land- en teamgenoot Luca Cadalora laten. De Imolees nam in 1987 sportieve weerwraak door maar liefst 10 van de 11 GP’s te winnen. Gresini zou na z’n tweede wereldtitel nog 7 seizoenen in de 125 cc GP’s rijden. In 1991 en 1992 kwam Gresini opnieuw dicht bij een derde wereldtitel, maar moest hij uiteindelijk de duimen leggen voor landgenoten Loris Capirossi en Alessandro Gramigni.

Teambaas

Na z’n actieve carrière legde Fausto Gresini zich toe op een nieuwe rol als teambaas. In 1997 maakte Gresini Racing z’n opwachting in de 500 cc GP’s. Gresini liet de ervaren Braziliaan Alex Barros op een privé-Honda NSR500V uitkomen. Het debuutseizoen van het jonge team eindigde met een bemoedigende negende plaats in de WK-eindstand. Geen evidentie gezien het feit dat het Italiaanse privé-team met een tweecilindermachine tegen viercilinder fabrieksmachines moest uitkomen.

Barros’ goede uitslagen van 1997 zouden een jaar later in een viercilindermachine resulteren. De Braziliaan deed het nog iets beter en eindigde als vijfde. Maar een vervolg in de 500 cc zat er daarna niet meer in voor Gresini’s team. Tijdens het laatste seizoen van de jaren ’90 liet Gresini z’n voormalige teamgenoot Loris Capirossi uitkomen op een semi-officiële Honda NSR250. Het vertrouwen dat Honda in de kleine man uit Imola stelde, werd in 2000 geconcretiseerd toen de Japanse constructeur Daijiro Kato bij Gresini Racing onderbracht. Na een aanloopjaar in 2000, domineerde Kato in 2001 het wereldkampioenschap bij de kwartliters. Van de 16 verreden GP’s zou de Japanner er 11 winnen.

Een jaar later, pakte Gresini Racing met maar liefst vier rijders uit. De Italiaan Roberto Rolfo en de Spanjaarden Sete Gibernau en Emilio Alzamora kwamen bij de kwartliters uit op fabrieksmateriaal. Daarnaast runde Gresini ook een RC211V voor Kato in het allereerste MotoGP-seizoen ooit.

Tragedies

Naast sportieve successen werd Fausto Gresini als teambaas ook met tragedies geconfronteerd. Die eerste zware klap kwam er toen Daijirro Kato overleed na een zware crash tijdens de GP van Japan, op het circuit van Suzuka,  in 2003.

Acht jaar later volgde een tweede tragedie toen de beloftevolle Marco Simoncelli, Gresini’s rijder in de MotoGP, om het leven kwam nadat hij tijdens de GP van Maleisië, en voor miljoenen tv-kijkers wereldwijd, ten val kwam en werd aangereden door de achteropkomende Valentino Rossi en Colin Edwards.

Race-dynastie

Gelukkig waren er ook en vooral veel mooie momenten voor Gresini Racing. Zo veroverde het team in 2010, met de Spanjaard Toni Elias de allereerste Moto2-wereldtitel. Ook onze landgenoot Xavier Siméon zou in 2015 z’n eerste en enige GP-zege boeken op een door Gresini Racing ingezette Kalex (GP van Duitsland op de Sachsenring). Met teams in zowel MotoGP, Moto2, als Moto3, en vanaf 2019 ook Moto-E had Fausto Gresini een ware race-dynastie weten neer te zetten. Vanaf 2015 runde Gresini Racing ook het Aprilia-fabrieksteam in de MotoGP.

Ook tijdens het seizoen 2021 zal Gresini Racing vertegenwoordigd blijven in de vier race-klassen van de MotoGP-cyclus.