Rij-indruk: Yamaha Tricity 300

De cijfers van Febiac leren ons dat de vraag naar motoren ondanks de crisis is toegenomen, en meer dan waarschijnlijk net omwille van die crisis. Zeker de markt van de scooters zit in de lift omdat meer en meer pendelaars de voordelen inzien van zelfstandig en snel transport. De nieuwe Yamaha Tricity 300 heeft alvast een extra troef om die pendelaars te overtuigen.

Je kan er natuurlijk niet naast kijken, de Yamaha Tricity 300 heeft drie wielen. Niets nieuw voor de Japanners, want met de Tricity 125 en de Niken zijn ze al een tijdje bekend met deze technologie. Wat wel nieuw is aan deze Tricity, en waarmee hij zich onderscheidt van de Niken en de Tricity 125, is de breedte tussen beide voorbanden. Het lijkt een technisch detail maar het kan een grote invloed hebben op het toekomstig succes van dit model. De breedte tussen beide voorwielen bedraagt meer dan 46 cm, en dat wilt zeggen dat deze scooter als auto wordt beschouwd en niet als motor. Het logische gevolg is dat je met een B-rijbewijs de weg op kan met deze Tricity 300. En zoals ik de intro begon, kan dit voor veel twijfelende automobilisten de doorslag geven, want de stress en kost van een motorexamen valt weg.

Blokbeest

De scooter heeft slechts een longinhoud van 292 cc, maar hij oogt enorm, zeker in vergelijking met klassieke motoren. Er komt een hele hoop kunststof aan te pas om de dubbele voorvork en het opbergvak te omkaderen. Schoonheidsprijzen zal deze klasse daarom zelden ontvangen, maar eerlijk is eerlijk, ze weten bij Yamaha ondertussen hoe ze elke motor een fraaie snuit kunnen aanmeten. Het geheel oogt modern en zeker de voorlichten zijn strak ontworpen. De achterkant heeft iets minder aandacht gekregen in het ontwerpproces maar je koopt deze scooter vooral om praktische redenen. Onder het zadel kan je twee helmen kwijt of boodschappen voor een paar dagen. Het is een groot voordeel dat ik dadelijk miste na de testperiode. Niets is zo handig als een gigantisch opbergvak. Het ruime zadel biedt daarnaast voldoende zitvlak voor een extra passagier. Helaas hebben de voeten minder vrij spel. De rechter voettrede is voorzien van een achterrem. Dat is wat overbodig vermits de remmen gecombineerd te bedienen zijn aan het stuur, maar het is nodig om te voldoen aan de regels van het B-rijbewijs. Ik heb het niet één keer gebruikt en het zit vooral in de weg. Ook de benen strekken zoals op sommige scooters kan, is minder mogelijk omdat de twee voorvorken deze ruimte opvullen. Het LCD-display is typisch Yamaha: sober maar logisch opgebouwd en duidelijk. Toch biedt de Yamaha één speciale gimmick die zeker het vermelden waard is. Op het stuur is een knop die oplicht onder de 10 km/u. Hiermee treedt een systeem in werking dat de trapeziumbrug tussen beide voorvorken blokkeert. Als je aan een stoplicht komt aangereden activeer je deze functie en blijft de Tricity rechtop staan zonder dat je voeten de grond moeten raken. Springt het licht op groen, dan geef je gas en schakelt de functie zich automatisch uit. Het systeem werkt goed, al is het wel belangrijk om de blokkering pas te activeren als de scooter effectief rechtop staat. Doe je dit wanneer hij in een bepaalde hellingshoek staat, dan zal die deze hoek ook aanhouden. Geen gigantisch probleem, want de scooter zal blijven staan, maar het vertrek uit die hellingshoek voelt onnatuurlijk aan en is niet de ideale start als je nauw tussen auto’s staat te wachten. Daarom vergt deze functie toch wat training om ze op het juiste moment te activeren.

Zorgeloos

Rijden met een driewieler moet geleden zijn van mijn peutertijd en met grote nieuwsgierigheid kijk ik uit naar een eerste ervaring met deze vernuftige technologie. Vermits de Tricity zich zo eenvoudig laat sturen, is gewenning overbodig als er weinig kan fout gaan. Het voelt uiteraard anders dan op een klassieke tweewieler, maar het is kinderlijk eenvoudig om hiermee de eerste bocht in te duiken. En zoals verwacht biedt het extra wiel niet alleen een administratief voordeel, maar ook extra stabiliteit. En dat is een zegen, zeker met de talrijke obstakels op de weg die in natte toestand des te meer te mijden zijn, met onze geliefde kasseien als schoolvoorbeeld. Met de Tricity vormt dat geen probleem, en ik kan mijn aandacht meer verschuiven naar het omringend verkeer dan naar de staat van de weg. Ik word nonchalanter met de minuut maar het maakt weinig uit. Irritante bulten of putten vormen weinig of geen bedreiging voor de stabiliteit van de Tricity, al speelt de extra grote diameter  (14-duim) van de banden in vergelijking met de concurrentie ook zijn rol. De voorvering is superieur en houdt het stuur waterpas als een voorband een put in duikt. Dat gegunde vertrouwen zal veel twijfelaars overtuigen. Ik merkte zelfs een lichte fonkel in de ogen van mijn grootvader toen hij de Tricity zag. Hij begon al luidop te dromen van een ritje. Het is er niet van gekomen, maar vermits hij nog goed te been is had het zomaar gekund, ook al heeft hij nooit met de motor gereden. Je hoeft niet te schakelen, de gecombineerde remmen zijn fijn doseerbaar en de evenwichtsproef is overbodig. Iedereen kan hiermee overweg en ik begin het concept te begrijpen. Het volledige verslag lees je in het september nummer van Motoren & Toerisme. 

Tekst: Charly de Kinderen

Foto’s: Luc de Kinderen