Rij-indruk Moto Guzzi V100 Mandello S

Moto Guzzi is sinds vorig jaar een eeuweling. Een echt traditiemerk dus, maar de laatste decennia was het zeker niet allemaal rozengeur en maneschijn. Zelfs na de overname door Piaggio in 2004 bleef het merk ‘struggelen’. Onlangs werd met de V85TT allroad wel een echte bocht ingezet, en de eenvoudige maar mooie allroad blijft tot op heden een verkoopstopper. Met de langverwachte V100 Mandello wil Guzzi dat succes nu bestendigen en uitdiepen.

Het is moeilijk om exact het succes te duiden van die V85TT. Technologisch was hij bij de lancering immers niet echt vooruitstrevend, maar de combinatie van een heel leuke snoet, een echte dosis authenticiteit en een scherpe prijs lijkt veel klanten te bekoren in een segment dat toch heel sterk bevochten is. Voor de Mandello gooit Guzzi het echter over een heel andere boeg. Ze lanceren immers een motorfiets in een minder evident segment op basis van een volledig nieuw ontwikkeld motorblok, met heel wat technologische snufjes aan boord, met als hoogtepunt de geboorte van adaptieve aerodynamica. Dat kan echter allemaal niet voor die scherpe prijs van de V85.

Eighties

Maar eerst de motorfiets zelf. Toen ik de eerste foto’s onder ogen kreeg was het niet echt liefde op het eerste gezicht. De groen/grijze kleurstelling van de S-versie kon me wel bekoren, maar de algemene lijn was wat vaag jaren 80. Een gevoel dat ik ook over bijvoorbeeld de Suzuki Katana had. Beide modellen lijken echter met de tijd mooier te worden, en tijdens de Intermot beviel de V100 in levenden lijve al een heel stuk meer. De liefde werd tijdens ons uitstapje rond thuisbasis Mandello del Lario helemaal beklonken. De afwerking staat op heel hoog niveau, het motorblok blijft een visueel pareltje en de achterzijde is met de enkelvoudige achterbrug en korte uitlaat visueel een hoogtepunt. Enkel de cockpit en de bovenzijde van de tank ogen wat ‘plastiekerig’.  

De jaren tachtig lijn van de Mandello resulteert gelukkig ook in een heel aangename zithouding. Dankzij het smalle, maar toch comfortabele zadel bedraagt de standaard zithoogte maar 815mm, wat kleinere rijders in dank zullen aanvaarden. Je zit redelijk ver van het smalle, sportieve stuur, maar dat geeft een ruim en vrij gevoel. In zijn geheel is de zithouding sportief dynamisch zoals het een sport-toerder betaamt. Al moet ik opletten met die term. Guzzi laat in z’n presentatie weten dat ze het midden zochten tussen een roadster en een toermotor, en na wat doorvragen lijkt het team toch eerder te neigen naar een roadster met extra bescherming, dan naar een gestripte toerfiets. Mij lijkt het dat ze toch een mooi evenwicht hebben gevonden.

90 graden

Het motorblok werd voor de Mandello volledig nieuw ontworpen. Enkel de basislay-out van een langsgeplaatste 90° V-Twin werd behouden. Zo zal de aandachtige kijker al opgevallen zijn dat de cilinderkoppen van de Mandello 90 graden gedraaid zijn ten opzichte van de bestaande luchtgekoelde Guzzi-blokken. De uitlaat zit nu langs de buitenzijde, terwijl die vroeger vooraan zat. Daardoor zit de inlaat langs de binnenkant in plaats van ter hoogte van de benen van de rijder. Dat geeft meer ruimte en een betere warmtehuishouding. Onder druk van Euro 5 was er ook geen andere optie dan definitief voor vloeistofkoeling te kiezen. Dat alles resulteert in een 1.042cc blok dat 115 pk levert aan 8.700 toeren en 105 Nm vanaf 6.750 omwentelingen.

Dat zijn heel realistische cijfers die voor sportief-toeristisch gebruik ideaal ogen. In de praktijk blijkt dat ook het geval te zijn. Zonder echt te overweldigen biedt de V100 een acceleratie die we van Guzzi niet echt gewend zijn. Een kritiek op de V85 was dat hij soms toch wat sloom was. De Mandello lost dat probleem grotendeels op door zijn nieuwe blok en biedt voldoende sensaties. Hij heeft onderin niet de oerkracht die Duitse boxers bieden, maar eens de 3.500 toeren voorbij wordt het echt een plezierig feestje. De typerende good vibes van een stevige twin blijven daarbij duidelijk voelbaar, maar storen nooit. Guzzi-adepten worden dus op hun wenken bediend. Gelukkig zijn alle andere aspecten van de Mandello ook voorzien op een feestje. De Brembo ankers staan boven elke verdenking verheven, de adaptieve vering werkt uitstekend en het weggedrag is stabiel en vinnig. De focus ligt wel eerder op stabiliteit dan vederlichtheid, want met de echt compacte nakeds zal de V100 het moeilijk hebben op de technische stukken. De quickshifter werkt ook degelijk, al verslikt hij zich tussen eerste en tweede regelmatig. Dat is helaas een eigenschap die heel wat andere zware twins met hem delen.  

Conclusie

Moto Guzzi pakt voor zijn eeuwwisseling terecht uit met een groots project dat in een klap de technologische achterstand die ze hadden op veel van de andere grote namen goedmaakt. Waterkoeling van het blok was sowieso een must, maar ze gingen heel wat verder. Snufjes zoals hellingshoek ABS, adaptieve vering, rijmodi, quickshifter, connectiviteit … zijn ondertussen gemeengoed geworden en krijgen op deze V100 Mandello hun plek en werken ook goed. Anderzijds wist Guzzi met z’n nieuwe blok en zeker de styling de honderdjarige geschiedenis eer aan te doen. Dat komt echter wel met een prijskaartje, want de V100 Mandello S waar wij mee reden kost in België 17.999 euro (NL € 20.399,00) de standaardversie doet daar 2.500 euro vanaf, maar dan mis je wel wat leuke snufjes en de mooiste kleurstelling. Daarmee kom je in de regio van mogelijke concurrenten zoals de BMW R 1250 R(S) of Kawa Ninja 1000 SX, al is de Mandello door zijn eigenzinnige karakter moeilijk in een hokje te plaatsen of zelfs te vergelijken.

Of het unieke snufje van de adaptieve aerodynamica een doorslaggevend argument is en nog heel wat meer, lees je in het volledige verslag van deze test in de volgende editie van M&T of nog sneller als abonnee van onze digitale testpiloot.  

Tekst: Tom Vander Sande - Foto's: Moto Guzzi