Het lijstje: Vijf Europese cruisers met een Amerikaans sausje

Met de nieuwe R 18 Transcontinental en Bagger mikt BMW Motorrad duidelijk op de Amerikaanse markt, of ruimer gezien, op de liefhebbers van US-stijl cruisers. Of de receptuur van BMW – volgens onze eigenste culinaire expert, Bockwurst overgoten met barbecuesaus – aanslaat zal nog moeten blijken. BMW is niet de eerste Europese constructeur die zich aan een typisch Amerikaans type motorfiets waagt. In de afgelopen 35 jaar gingen een aantal modellen deze R 18’s vooraf. Wij lijsten alvast die vijf markantste voorbeelden voor jullie op. En dit keer wel in een bepaalde volgorde van minder geslaagd naar geslaagd.

5. Moto Morini Excalibur 501

Kunnen we het de toenmalige beleidsmakers bij Moto Morini kwalijk nemen dat ze midden jaren ’80 deze Excalibur uitbrachten? Wellicht niet, want choppers waren tussen pakweg 1985 en 1996 zowat incontournable in motorland. En toch blijft zo’n kitscherige, ja haast schreeuwerige, 80’s-custom nu nét de motorfiets waarop we de naam van een klassiek constructeur als Moto Morini liever niet zagen staan. Een doorslaggevend succes werden ze evenwel nooit, héél véél indruk maakte de 507 cc van Morini’s vertrouwde V-twin dan ook niet. Al zal het PK-deficiet (41 pk aan 8.500 opm) daarin geen rol van betekenis gespeeld hebben. Wie het nog tammer verkoos, kon overigens ook voor een 350 cc-versie opteren.

4. Ducati Indiana

Verdrink jij je ‘pasta al dente’ in barbecuesaus? Wellicht niet. En daarmee hebben we zo goed als alles gezegd over de Ducati Indiana. Het zal wel niet helemaal toeval zij dat de Indiana quasi tezelfdertijd als de Moto Morini Excalibur op de markt verscheen en dat beide constructeurs toen onder de paraplu van de Cagiva-groep zaten. De Indiana werd aangedreven door de 649 cc metende luchtgekoelde Pantah V-twin. Voor de hard core Ducatisti was de Indiana eind jaren ’80 al een model dat ze zo snel mogelijk wilden vergeten. Moest er toen zoiets bestaan hebben als moto-wokerds dan zou de Indiana door hen zeker als ‘cultural appropriation’ bestempeld zijn.

3. Moto Guzzi Nevada

Op de één of andere manier is Moto Guzzi wel geslaagd in wat Ducati en Moto Morini niet lukte; een geloofwaardige cruiser op de markt brengen. Misschien was de Nevada wat verfijnder en gerijpter. Een heus PK-pakhuis of een koppelbeer was de Nevada nooit. Daarvoor was de dwarsgeplaatste 750 cc metende V-twin gewoon te tam en te braaf. Wat hem dan weer een ideale cruisemachine maakte. Geïntroduceerd voor modeljaar 1991 bleef de Nevada uiteindelijk meer dan 20 jaar, tot 2012 om precies te zijn, een constante in het Moto Guzzi-gamma. Een soort van rustige vastheid dus…

2. BMW R 1200 CL

Echte BMW-kenners hadden hoogstwaarschijnlijk een ‘Aha-erlebnis’ bij het aanschouwen van de eerste foto’s van de nieuwe R 18 Transcontinental. De machine vertoonde immers gelijkenissen met de R 1200 CL – de toerversie van de R 1200 C. Die R 1200 C liet destijds niemand onverschillig, of je vond ‘m héél geslaagd of net aartslelijk. Maar dat laatste mag je vooral niet zeggen van M&T-lezers die zelf ooit met zo’n custom-boxer reden, of er nog eentje in de garage hebben staan. Dat ondervond ook de onfortuinlijke redacteur die de R 1200 C ooit in een lijstje met de lelijkste motorfietsen van de afgelopen halve eeuw opnam. De arme man moet jaren na datum, nog steeds wekelijks op gesprekstherapie, om van het trauma dat de schuimbekkende lezersmails, van verongelijkte R 1200 C-fans, af te raken. Dat de therapeut van de redacteur in kwestie, een ravissante blondine van vooraan de dertig is, heeft niets maar dan ook niets met de lengte van z’n behandeling te maken…

Maar goed we gingen het over de R 1200 CL hebben. Wel dat was een zeer goed uitgeruste neo-klassieke toermachine op basis van BMW’s cruiser. Het uitrustingsniveau hing natuurlijk wel af van het aantal opties dat je als koper op de bestelbon aankruiste. Maar weet dat op die optielijst naast voor de hand liggende zaken als handvat- en zadelverwarming ondermeer ook treeplanken voor de passagier, cupholders én een heuse CB-installatie prijkten. De Classic-versie van de R 1200 C is dan wel dungezaaid maar vormt wel een leuk alternatief voor een RT uit de vroege noughties. 

1. Triumph Thunderbird Commander

De laatste Europese cruiser met Amerikaanse stijlinvloeden is de Commander-uitvoering van de Triumph Thunderbird. Triumph genoot, én geniet, van oudsher toch enig aanzien in de Verenigde Staten. De Britten staken dan ook nooit onder stoelen of banken dat de “Good old US of A” een belangrijke afzetmarkt zijn. Meteen ook de reden waarom de Thunderbirds met 1700 cc paralleltwin krachtbronnen eerder dungezaaid zijn in deze contreien. Van alle Europese cruisers met Amerikaanse ambities is dit naar onze bescheiden mening dan ook de meest geslaagde.

Opmerkelijk is wel dat Triumph geen concessies deed wat het motorconcept betrof. Ze hielden namelijk vast aan de hen vertrouwde paralleltwin, al kreeg die voor de Amerikaanse markt wel een opmerkelijk grotere cilinderinhoud. Ook hier resulteerde dat niet in straffe cijfers, maar dat zal ook nooit helemaal de bedoeling geweest zijn. Dungezaaid op de tweedehandsmarkt en dus ook relatief prijsvast.

Tekst: BJ

Foto's: Triumph Motorcycles Press, Mecum.com en Mobile.de