Het lijstje: Drie toermachines van merken die het niet haalden...

Toermachines, daar hebben we bij Motoren & Toerisme best  wel kaas van gegeten. In de 31 voorbije levensjaren van M&T reden we met honderden toergrage motorfietsen of berichtten we, al dan niet uitgebreid, over tientallen anderen. Sommige van die machines kwamen op de Belgische markt en werden regelrechte ‘hits’ in de FEBIAC-statistieken. Anderen, bleken in de praktijk dan weer nauwelijks levensvatbaar, de redenen daarvoor zijn uiteenlopend maar meestal was de economische fragiliteit van het bedrijf erachteraan een doorslaggevend element.

1. BFG 1300

Onder het motto “Impossible n’est pas Français”, slaan eind jaren ’70 twee Franse academici, Dominique Favario en Thierry Grange, de handen in elkaar om een toermotor van eigen bodem te ontwikkelen. Reeds vroeg in het ontwikkelingsproces wordt ervoor gekozen om het viercilinder boxerblok van een Citroën GS. Het rijwielgedeelte wordt wel in eigen regie ontwikkeld. Dat gebeurt dan samen met de ingenieur Louis-Marie Boccardo, samen vormen de eerste letters van hun achternamen de merknaam BFG. De 1300 verwijst naar de cilinderinhoud van het Citroën boxerblok.

Ondanks de goede pers die het model krijgt, en het predikaat van presidentieel leverancier – BFG levert vanaf 1982 motorfietsen voor de befaamde Garde Républicaine – verlopen productie én verkoop niet echt optimaal. Bovendien heeft Boccardo het bedrijf dan al verlaten en het concurrerende MF (Moto Française) opgericht. Wanneer de situatie verslechtert, wordt het bedrijf via de politiek bij MBK ingelijfd. Eenmaal onderdeel van de constructeur uit Saint-Quentin, zal het project er een langzame en stille dood sterven. MBK wordt nadien overigens op zijn beurt onderdeel van het Yamaha-imperium. Het volledige verhaal van de BFG 1300 lees je hier: https://www.motoren-toerisme.be/nieuws/klassieker-bfg-1300-1983

2. Motus MST(-R)

Het begrip ‘Amerikaanse toermachines’ associëren we altijd aan majestueuze ‘slagschepen’ van motorfietsen, die door dikke V-twins worden aangedreven en voorzien van alle comfort. Machines die in de eerste plaats op cruisen gericht zijn. Die Motus MST viel niet helemaal in die categorie, al had hij best een dikke en bijzondere motor. De watergekoelde V4 van 1650 cc stond in de lengterichting in het buizenframe geplaatst. Met een vermogen van 180 pk voor de sportievere R-versie, bleek het blok ook écht krachtig te zijn. Geen wonder want de ‘high output’ V4 werd in samenwerking met engineeringbedrijf Pratt & Miller ontwikkeld.

De afwerking was ook  ‘top notch’ met oa componenten van Öhlins en Brembo voor vering en remmen. Op de R-versie kwamen daar nog eens koolstofvezel wielen van BST bovenop. De hoge prijzen en de beperkte aanwezigheid van elektronische rijhulpmiddelen (geen tractiecontrole en ook géén ABS!) maakten dat Motus slechts een beperkt doelpubliek aan kon trekken. Omdat het bedrijf uit Birmingham, Alabama ook nog eens de grootste moeite had om vers geld aan te trekken, om de MST(-R) te verfijnen en andere modellen te ontwikkelen, kon het niet anders dan in september 2018 de deuren te sluiten.

3. Voxan GTV1200

In het najaar van 2007 presenteerde het eigenzinnige Franse merk Voxan, deze GTV1200 op de Mondial des deux roues in Parijs. De sporttoermachine was rond Voxans bekende V-twin blok opgebouwd, maar dan wel in een versie met 1166 cc (ipv 996 cc). Goed voor een vermogen van 140 pk en een koppel van 115 Nm. Voeg daar het erg lage geclaimde drooggewicht van 179 kg bij en je had een van de meest performante toermachines van die periode. Op papier althans...

Want in de praktijk zou de GTV1200 nooit van plaats komen. De productie had in 2008 moeten beginnen, maar financiële problemen bij de Franse constructeur beslisten daar anders over. Spijtig want we hadden deze GTV1200 bij wijze van test weleens over de Mont Ventoux willen sturen…

Vandaag zit de merknaam Voxan bij Venturi. Het Monegaskische merk richt zich nu volledig op elektrische motorfietsen en het daarmee verbreken van wereldrecords.

Tekst: BJ

Foto's: Archief M&T