The Couch Racer – Cultheld met nummer 7

Het is midden juli. Buiten woedt de zomer, ‘De droogste aller tijden’, volgens een vaste expert van de talkshow-tafels, die nu waarschijnlijk z’n presentiegeld op zit te slurpen aan de Costa del Puta… Binnenshuis, op de TV-schermen woedt dat andere jaarlijks weerkerend fenomeen waar niet aan te ontsnappen valt: de Ronde van Frankrijk. Of in schoon Vlaams, de Tour de France. Ja, het is een Tour de Force, als je die Tour de France nog maar uitrijdt. En ja, eeuwige roem voor de ‘P’tit belge’ die een etappe naar z’n hand weet te zetten. Maar vooral, geef mijn portie maar aan fikkie.

Neen, geef mij dan maar de Grosser Preis van Deutschland op de Sachsenring. En ja, met Marc Marquez was de overwinnaar van de MotoGP-races – Sprint en feature (of mag dat laatste (voorlopig) nog niet van de GP-puristen? Wacht maar af, ’t zal rap veranderen met de Amerikanen aan ’t roer. Maar dat uiteraard geheel terzijde.) – daar ook op voorhand gekend, zoals de eindoverwinnaar van die grote ronde van ‘De Zeshoek’. Maar daar ging ’t me helemaal niet om.

Integendeel zelfs, want met Barry Baltus hebben wel als ‘p’tit belges’ toch terug een kans op een GP-zege. Deze zomer is het 10 jaar geleden dat we de laatste Belgische zege in een wegrace GP mochten optekenen. Die kwam er in augustus 2015 op de Indianapolis Motor Speedway (of all places). Ja, Livio Loi wist z’n moment wel uit te kiezen, toen hij daar de Moto3 GP won. Met dank overigens aan de schat aan racekennis van toenmalig RW Racing-crewchief – en laatste Nederlandse winnaar van de Dutch TT – Hans Spaan. Een mooi staaltje van Belgisch-Nederlandse samenwerking. Iets wat we in de komende jaren wel meer zullen moeten doen, of althans toch volgens onze politici, om de Russen tegen te houden…

Een maand eerder had Xavier Siméon al even de Vaderlandse media – aan beide zijden van de taalgrens, of toch een beetje in het geval van Vlaanderen – gehaald door op de Sachsenring de Moto2-race te winnen. In m’n toenmalige werkkring werd daar ’s anderendaags toch flink over doorgeboomd in de refter – of was het nu aan de terrastafel van een beruchte kroeg in het Antwerpse havengebied? – dat is nu wel even anders.

Maar goed, het ging over Barry Baltus. Met een 2e startplaats had de jonge Fantic-rijder een mooie uitgangspositie. In tegenstelling tot Jake Dixon, een Brit in Belgische loondienst (bij Elf Marc VDS Racing) die vanaf de pole startte, verklootte Baltus z’n start niet. Maar, de Namenaar moest wel Deniz Oncü voor zich dulden. Motorracen is, soms toch, een waiting game. Tenminste, dat was Barry’s tactiek afgelopen zondag. Het bleek de verkeerde te zijn. Want voor Baltus z’n eindoffensief op de stelling van de Turk kon lanceren, werd de race roodgevlagd. Daarmee ging de zege naar Öncü. Baltus werd voor de derde maal dit seizoen de runner-up in een Moto2-race. Hopelijk kan hij de komende wedstrijden die ban eindelijk breken, en z’n eerste zege boeken. Ondertussen, heeft hij er de afgelopen maanden en weken, voor gezorgd dat er zelfs aan Vlaamse cafétogen weer over motorsport wordt gepalaverd. Ja, Barry maakt wat los bij de motor(sport)liefhebber en is zodoende tot een cultheld uitgegroeid. Niet bekend bij het grote publiek, dat zich vergaapt aan de Evenepoels en Courtois’en van deze wereld, maar wel geapprecieerd door de echte liefhebber…