Benelux Trophy 2023 - Croix-en-Ternois II

Na de openingskoers in april organiseerden de ‘kustboys’ van de OMS, uit onze parel der badsteden, nu ook voor de eerste maal eind september de sluitingsprijs op het circuit van Croix-en-Ternois. Het werd een prachtig en met zon overgoten weekend tot groot jolijt van al de aanwezigen. Het leek wel hoogzomer. Voor de enige klasse waar het er nog om te doen was, de supersport, was het reeds hun eerste wedstrijd bij het krieken van de dag. Dauwdruppels parelden dan ook in de lage herfstzon die lange schaduwen trok op het 1.9 km lange pocket-circuit in het noorden van Frankrijk. Wat bij een confrater-fotograaf de volgende uitspraak uitlokte, “wat een mooi licht op dit uur van de morgen”, waarmee ondergetekende het alleen maar eens kon zijn. Rijders waren meer in de weer met bandenwarmers omdat de grip van het rubber op dit vroege uur van levensbelang was.

Tekst en Foto’s: Jan Vermeer

Op zaterdagmorgen tijdens Q1 lag de baan er nog behoorlijk nat bij zodat Vincent Falcone de hele tijd in de pitstraat bleef staan met bandenwarmers rond het rubber van zijn Yamaha R6. Ook ik vroeg mij af, ‘wie is Vincent Falcone’? Falcone is een rijder uit de grensstreek met België, meer bepaald uit Masny, die in Assen met een wildcard tijdens de IDM aan de start verscheen en het verre van slecht deed en in het Frans kampioenschap ook bovenaan meerijdt bij de ‘SSP600 Jeune’. Stiekem droomt de boomlange fransoos ervan om, indien het budget het toelaat, van start te gaan in het WK SSP, maar nu even kwam kennismaken met de Benelux Trophy, als zoveelste gastrijder voor een of meerdere koersen.

Nadat de zon de baan kurkdroog had gemaakt reed Falcone in Q2 simpelweg naar polepositie op de grid. Voor Bram Lambrechts, de bij de SSP herop tredende Sasha De Vits en als eerste op de tweede startrij, Jef Van Calster.

Tweede race moet beslissing brengen

Terwijl heel wat landgenoten langs de baan stonden te kijken nam Vincent Falcone kopstart waarbij de Yamaha-rijder onmiddellijk het hazenpad koos. Waarschijnlijk met het gedacht van als ik ruim aan de leiding ga, kunnen de titelpretendenten achter mij bakkeleien voor de titel. Zo geschiedde ook want zeker in de beginfase boenderde het viertal als aan een lint over de baan. Falcone als eerste, gevolgd door Lambrechts, De Vits en Van Calster. De Fransman nam echter afstand van het trio Belgen en won onbedreigd. Maar omdat De Vits in de laatste ronde Lambrechts kon verschalken en met een neuslengte voorsprong tweede werd, ging Van Calster nog als leider in de tussenstand naar de allerlaatste wedstrijd van het seizoen. Zijn voorsprong was van zes naar drie tellers geslonken, maar zo kon geen enkele rijder al op zijn lauweren rusten. Alfred Hitchcock had het zo niet kunnen bedenken.

Kort na het middaguur mochten de SSP-piloten opnieuw aan de slag en opnieuw was het Falcone die wegreed van de rest. Lambrechts nestelde zich al snel op de tweede stek en ook al omdat De Vits, op de derde plaats en met koppeling problemen voortijdig richting paddock reed, lag de weg breed open voor de Ducati-rijder.

Van Calster was niet bij machte om een vuist te maken en reed wel naar de derde plaats op het erepodium maar op ruime afstand van de leiders en moest zo de titel met slechts een luttel puntje aan Lambrechts laten. Dat Van Calster op het erepodium werd gehuldigd als de kersverse ONK-kampioen was een troost, maar dan ook niet meer dan dat. De twee ‘road races’ in Chimay en Hengelo die Van Calster niet reed, tellen immers niet mee voor het ONK-SSP. Ooit schreef en bekend regisseur, ‘een drama is het leven met de saaie delen verwijdert’ en dat is een waarheid als een koe, want het stond in de sterren geschreven dat er met een dergelijk klein verschil in de tussenstand er een winnaar EN een verliezer zou zijn bij het vallen van de avond in Croix. Velen kijken ondertussen reeds naar de start in 2024 waarbij beide kemphanen, Lambrechts en Van Calster aan de start zullen verschijnen met een knalrode Duc Supersport. Meteen komt er een eind aan een wel erg spannend jaar in de Supersport-klasse met zeer leuke koersen en duels uitgespreid over negen weekenden.

Tweemaal Brink voor de annalen

Noorderbuur Ricardo Brink veroverde reeds in het Luxemburgse Colmar-Berg de Benelux Trophy titel bij de Superbike en meteen ook ‘en passant’ de ONK-titel, maar had zich voorgenomen het kampioenschap in schoonheid te eindigen. De Nederlander deed dit dan ook met zijn dertiende en veertiende racezege op 16 starts. Alleen eenmaal in Hengelo en Assen mocht hij niet op het hoogste trapje van het erepodium plaatsnemen. In Chimay kwam Brink niet aan de start.

De spankracht in de zwaarste klasse was in Croix-en-Ternois helemaal zoek, zeker nadat Yan Ancia zwaar ten val kwam op de donderdag voorafgaand aan de Franse wedstrijd, bij het Vlaams kampioenschap wegrace op het circuit van Zolder. De Limburger moest meteen forfait geven voor de laatste Benelux Trophy en zo kreeg Thijs Peeters ook de titel van vice-kampioen simpelweg in de schoot geworpen. Meteen een een-tweetje voor onze noorderburen. We moeten teruggaan tot 2017 om bij de SBK’s nog eens een Nederlandse kampioen gehad te hebben met Tim Van Ooijen in de toen nog Benecup. Brink was dit jaar beresterk en is de oververdiende kampioen anno 2023. Het is nog koffiedik kijken wat de Nederlander volgend jaar gaat doen; nog een jaartje Benelux Trophy, Stock1000 in de IDM? Wie zal het zeggen...

De plaats van Ancia werd nu met bravoure overgenomen door kersvers Vlaams kampioen superbike Ouri Bikkems die tweemaal op het podium mocht in Croix. Eenmaal als derde achter Peeters in de openingswedstrijd en in de allerlaatste manche van de Benelux Trophy wisselden ze stuivertje. Bikkems mooi tweede en Thijs Peeters derde, zijn elfde podiumplaats van dit seizoen. Verder reden ook nog Patrick Quintens, de lokale amazone Jennifer Houillier, de rijder uit de WBB Raphael Gerein of nog rijders van de streek als Antonin Adancourt, ruim binnen de top tien mee. In de eindstand het goud en zilver voor Brink en Peeters en ondanks zijn forfait in Croix-en-Ternois brons voor Yan Ancia.

Dan volgen Patrick vander Eecken, die in bijna alle wedstrijden punten sprokkelde en het voorbeeld is van de rijder die hoog kan eindigen door alle races te betwisten. Verder op plaats zes Sander Claessen die in het begin van het jaar hoge ogen gooide maar nadien alles zette op de Belgian Twin Trophy op de Aprilia tweecilinder en het organiseren van de Aprilia RS660 Dealer Cup. Ouri Bikkems kwam in de eindstand, na vier wedstrijdweekenden gereden te hebben op een zesde plaats in die eindstand. Nu kan weer de winterse en jaarlijkse tocht beginnen naar sponsors, mogelijk een nieuw strijdros of nog meer winterstages in zuiderse, lees Mediterrane oorden.

Resultaten van de races:

https://results.ris-timing.be//vitesse/croix/2023_2/index.htm