Rookie: exclusief interview met stand-ins Laurent Hoffmann en Levi Badie

Na het interview met Matteo en Valentijn kreeg ik de kans om enkele vragen af te vuren richting de stand-ins. Je zal hun gezicht niet terug zien in de cinemazalen maar toch spelen ze een cruciale rol voor de film. Hieronder lees je hun verhaal.

Laurent Hoffmann als stand-in van Matteo

Hoe zijn ze bij jou terecht gekomen?

“Lieven van Baelen heeft naar de Belgische Motorrijdersbond (BMB) gebeld om te vragen welke piloten er allemaal beschikbaar zijn om als stand-in te figureren. De  directeur van de BMB zei toen dat er maar één iemand geschikt was voor deze rol en dat was ik. Ze hebben dan via Facebook contact met me opgenomen. Daarna hebben we vrij snel afgesproken en na tien minuten was alles in kannen en kruiken.”

Doe je dit vaker voor films?

“Nee, het is eigenlijk de eerste keer dat ik stand-in ben, normaal race ik op stratencircuits. Maar pas op, ik ben zelfstandige en moet nog hard werken tijdens de week om het kostenplaatje te dekken. Ik krijg wel  sponsoring maar daar kom ik niet mee rond.”

Zijn er scenes waar je gecontroleerd moet vallen?

“Nee, daar hebben ze nog een ander team voor van stuntmannen. Als ik val en iets breek, kan ik de wedstrijd niet meer rijden voor de rest van de opnames.”

Maar als ik het goed begrijp, filmen jullie tijdens echte races?

“Klopt. Er worden GoPro camera’s geïnstalleerd op de motor en zo worden de beelden van de race achteraf in de film gemonteerd. Dus ik moet mijn eigen wedstrijd rijden en een zo goed mogelijk resultaat behalen. Er zijn wel scenes waarin we instructies kregen van de regisseur maar dat was tegen trage snelheden en die beelden worden later nog bewerkt en versneld.”

Rij je naast het racen, ook op straat met een motorfiets?

“Nee, ik vind het te gevaarlijk geworden op de openbare weg. Ik heb negen jaar geleden mijn straatmotor verkocht omdat ik niet wil verongelukken door de fout van een ander. Ik heb mij altijd kunnen uitleven op het circuit, dus als ik op het straat reed met de motor was dit aan normale snelheden. Helaas werd ik constant geconfronteerd met debiele acties van automobilisten of anderen die je niet gezien hebben. Op den duur had ik iets van, ik heb mijn hobby en passie op circuit dus ga ik niet ergens onderuit gaan tegen een ridicule snelheid van vijftig km/u en onder een auto belanden. Ik heb m’n motorfiets dan weg gedaan want ik had er geen plezier meer aan. Moest ik toch ooit opnieuw iets kopen, is het misschien een caféracer die met moeite honderd per uur rijdt.”

Is het circuit van Chimay een bewuste keuze?

“Dat is eigenlijk zo gegroeid omdat dit het enigs overgebleven stratencircuit in België is. We hebben ook nog een paar shots gedaan op het stratencircuit van Gedinne maar daar mogen enkel nog klassieke motoren rijden. Ik vind persoonlijk de setting in Gedinne net iets meer charme hebben omdat er een natuurlijke glooiing is met prachtige natuur op de achtergrond, maar uiteindelijk hebben we maar een klein stuk van het circuit kunnen gebruiken dat was afgesloten. In Chimay worden meer beelden geschoten van de echte wedstrijd, dat komt iets professioneler over. In Hengelo in Nederland zijn ze  trouwens ook gaan filmen. Dit was aan het begin van de opnames en hier hebben ze vooral veel bijgeleerd voor de cameraposities want aan die snelheden is het niet altijd eenvoudig. Lieven heeft me achteraf nog gezegd dat hij daar vooral geleerd heeft hoe niet moest.”

Heb je enige raakpunten met het personage?

“Ja, enorm. Dat is ook een extra reden geweest waarom ze mij hebben gekozen. Toen de directeur van de BMB het script las, en hij kende mijn achtergrond, zei hij direct tegen Lieven dat ik veel gelijkenissen toonde met het hoofdpersonage. Ze hebben dan het script naar mij doorgestuurd en toen ik het aan het lezen was heb ik Lieven gebeld om te vragen of hij toevallig niet in mijn carrière rondzweefde omdat de gelijkenissen zo treffend waren.“

Kan je eens een voorbeeld geven?

“Ja, de film draait er eigenlijk om dat Nicky heel goed rijdt en de mogelijkheid heeft om hogerop te klimmen, maar door de crash terug van nul moet beginnen. Ik was ook aan het groeien in mijn carrière tot ik een aanbieding kreeg van een Engels team om op het Isle of Man te gaan racen. Daarvoor was ik al twee maal Europees kampioen in ‘Road Racen” en drie keer Belgisch kampioen. Maar tijdens de trainingen voor de Isle of Man TT race had ik ondervonden dat de motor technische problemen had, meer specifiek de versnellingsbak. Toen ik dat meldde aan de teambaas, zei hij hiervan op de hoogte zijn maar hij stelde voor om toch te blijven trainen om het circuit beter te leren kennen en als de race van start zou gaan, zou alles in orde zijn beloofde hij me. Maar traag rijden met een superbike op een circuit is relatief, want dat zijn nog altijd snelheden van om en bij de 200 km/uur. Op een bepaald moment wil ik terugschakelen voor een naderende bocht maar de versnellingsbak schiet plotseling in neutraal en ik verlies daardoor mijn motorrem. Onvermijdelijk crashte ik tegen een muur. Je mag blij zijn dat je dit interview kan afnemen want op dat moment was ik meer dood dan levend.

De dokters vertelden me na het ongeval dat ik nooit meer zou kunnen motorrijden. Mijn eerste gedachte was “we zullen wel zien, volgend jaar ga ik terug racen”! Ik had vooral zenuwschade, een gebroken bot geneest, maar zenuwen zijn veel complexer. Maar ik heb uiteindelijk bewezen dat het toch kan. Mijn ongeval gebeurde in 2014 en een jaar later was ik terug Belgisch kampioen en derde in het Europees kampioenschap. Ik heb wel serieus moeten afzien om terug op niveau te geraken, zowel mentaal als fysiek. Tijdens de revalidatie mocht ik van de dokters niet verder doen met de oefeningen als het pijn deed, maar als het pijn deed begon ik pas. Daardoor is mijn revalidatie veel rapper verlopen omdat ik mijn pijngrens telkens verlegde. Ik heb nog steeds minimaal last maar ik kan er mee leven.”

Eigenlijk is het verhaal dan toch deels gebaseerd op waargebeurde feiten?

“Ja, uiteindelijk wel. Doordat ik een goed contact met hem had, heeft Lieven veel scenes aangepast naar mijn ervaringen. Het is fictie maar  er zijn toch heel veel raakvlakken met mijn carrière. En ik geloof dat het meer cachet geeft als je weet dat de film is gebaseerd op waargebeurde feiten.”

Is er een bepaalde keuze voor Kawasaki?

“Niet echt, maar ik rijd zelf met Kawasaki. De Yamaha is een tikkeltje sneller maar de Kawasaki geeft meer vertrouwen. Op topsnelheid moet ik het nipt afleggen tegen de Yamaha’s maar in de bochten win ik tijd door later te remmen en met meer vertrouwen de bocht in te duiken.”

Nog een laatste vraag, heb je enig bijgeloof?

“Vroeger wel, toen deed ik altijd eerst mijn linkerhandschoen aan en daarna pas mijn rechterhandschoen. Na m’n crash ben ik daar volledig mee gestopt en daardoor ben ik ook kalmer geworden, want vroeger begon ik lichtjes te panikeren wanneer ik iets vergeten te doen was. Daar heb ik nu totaal geen last meer van.”

Levi Badie als stand-in van Valentijn Braeckman

Hoe zijn ze bij jou terecht gekomen, Levi?

“Op het circuit van Francorchamps was er een casting. Oorspronkelijk waren ze op zoek naar iemand die zowel kon acteren als racen maar er bleek dan geen geschikte kandidaat. Uiteindelijk hebben ze mij begin mei toch opgebeld om alsnog stand-in te spelen voor Valentijn Braeckman als Charlie.”

Race je ook op stratencircuits zoals Laurent?

“Nee, ik race enkel op permanente circuits. Persoonlijk vind ik stratencircuits te gevaarlijk, er is ook een groot onderscheid tussen racers die zich thuis voelen op een stratencircuit of een racecircuit.”

Ik heb al dezelfde vraag aan Laurent gesteld maar moet je zelf stunts uitvoeren?

“Nee, daar is gelukkig een ander team voor. Het zou voor mij heel onwennig aanvoelen om expres te crashen met de motor. Volgens de stuntmannen moet je dan scherp draaien en de achterrem volledig intrappen. Ik heb wel geleerd om de motor terug recht te krijgen bij een slipper zoals Marc Marquez, hier heb ik ettelijke dagen op zitten trainen.”

Je bent nu zestien jaar, heb je al een rijbewijs?

“Ik heb het voorlopig te druk gehad maar ga binnenkort wel voor mijn brommer-rijbewijs studeren.”

Had je graag zelf willen acteren?

“Op zich wel, maar het is echt niet eenvoudig om de camera’s weg te denken.”

Hoe ben je in de racewereld beland?

“Ik heb één keer met een crossmotor van een vriend gereden maar mijn ouders zagen een verdere carrière hierin niet zitten dus ben ik daarom beginnen racen op het circuit. Mijn ouders hebben me nooit gepusht maar ze steunen me enorm in mijn keuze om professioneel te racen. Ze brengen me overal naartoe en mijn vader heeft me alles aangeleerd. Ik heb nooit les gekregen van een professionele instructeur maar de resultaten zijn er, ik geef nu zelfs les aan volwassen motorrijders (lacht).”

Welke motoren heb je nu?

“Ik heb een Yamaha 125 viertakt, een Yamaha R3, een KTM 450, een KTM 85 tweetakt en een Ducati 748. We hebben veel tweedehands gekocht en samen met mijn vader onderhouden we de motoren, anders is het veel te duur. Mijn vader heeft me altijd aangespoord om zelf de techniek achter de motor te snappen en ik geef hem daar geen ongelijk in.”

Wat zijn je ambities nog?

“Ik hoop volgend jaar te kunnen deelnemen aan het WK via de Red Bull Rookies. Dat is een organisatie waarbij misschien wel duizend rijders zich inschrijven en uiteindelijk krijgen zestien racers een professionele ondersteuning die zeer waardevol is.”

Wat is je mooiste overwinning?

“Goh, ik heb de laatste drie jaar 32 bekers gewonnen dus het is moeilijk om een specifieke titel te selecteren (lacht). Het is elke keer wel speciaal om te winnen.”

Tekst & foto's: Charly de Kinderen