Rij-indruk: Yamaha Tracer 7 en GT

“Het is niet wat het is, het is wat je er mee doet”. Dat is een levenswijsheid van Bart Peeters, en bovendien een die niet zou misstaan op een tegeltje aan de muur. Blijkbaar luisteren ze ook in Japan naar onze Vlaamse zanger, want zijn woorden bevatten perfect wat ik voel bij de vernieuwde Yamaha Tracer 7 en Tracer 7 GT.

Een tweecilinder-in-lijn met 73 pk, een rijklaar gewicht van 203 kilogram en een verbruik onder de 5 liter per 100 kilometer. Die cijfers zijn niet erg opwindend, en toch was ik na een dagje rijden op de nieuwe Tracer 7 blij als een klein kind. Ik geef het toe: de “instap-tracer” is een motor die al jaren onder mijn radar wist te blijven. Met zijn rechte zit en brave uiterlijk leek het altijd de grijze muis uit de CP2-familie. Niet moeilijk, naast die stoute MT-07 en die stoere Ténéré. Maar misschien is die Tracer 7 niet zo doorsnee als de cijfers doen vermoeden? Ik vloog naar de Portugese Douro-vallei om het uit te zoeken.

Er veranderde dit jaar heel wat aan de Tracer 7 en GT, in de eerste plaats een motorische update om aan de Euro5+-normen te voldoen. Zo gaf Yamaha zijn populaire 689cc paralleltwin nu elektronisch gestuurde gaskleppen en een ride-by-wire gashendel. Die ingreep maakt het blok niet alleen groener, maar zou ook de gasrespons en de rijdbaarheid verbeteren. En een leuke plus: de ride-by-wire maakt ook nieuwe elektronische hulpsystemen mogelijk. Meer specifiek drie rijmodi, tractiecontrole en cruise controle. Er is ook voor het eerst een op-en-neer-quickshifter verkrijgbaar, al laat Yamaha je daarvoor bijbetalen. Maar zelfs zonder quickshifter zou de zesbak soepeler moeten schakelen dan ooit, dankzij detailverbeteringen aan de tandwielen en een nieuwe slipkoppeling.

Ik ontmoet de Tracer 7 voor het eerst in de lobby van het hotel. Het lijkt wel het begin van een melige romcom, maar het rode kleedje van de Tracer doet me echt even stoppen en staren. Wat is het toch een mooie motor… het kenmerkende neusje met matte led-signatuur is nu wat strakker dan voordien, en het nieuwe plaatwerk benadrukt de diagonale lijn van de motor. De kenmerkende droid-achtige uitstraling is er nog steeds – en daar ben je voor of tegen - maar het geheel voelt nu des te eleganter en meer volwassen. Dat heeft deels te maken met de mooie UPSD-voorvork met radiaal gemonteerde remmen, waar dat vroeger nog een conventioneel exemplaar was.

Kinderlijk eenvoudig

De dag nadien staat ons 270 kilometer te wachten door de snikhete Douro-vallei. Het landschap wordt hier bepaald door de gelijknamige rivier, die de streek zijn groene karakter geeft. Langs het eerste deel van de route lijkt elke vierkante meter beplant met wijnranken of fruitbomen. Wanneer we uiteindelijk de koelere bergen kunnen induiken, staat de politie ons op te wachten … om de weg af te sluiten voor de photoshoot, natuurlijk. Wat een job is dit toch.

Ik begin de dag op de basisvariant van de Tracer 7. Vanaf de eerste meters valt vooral de intuïtieve bediening van de motor op: alles voelt licht en kinderlijk eenvoudig. De nieuwe slipkoppeling laat zich soepel bedienen, met als enige puntje van kritiek de niet-instelbare hendel. Die past goed in mijn kolenschoppen, maar dat geldt wellicht niet voor iedereen. Aan de andere kant van de kabel hangt een smeuïge zesbak die ik de hele dag op geen foutje kon betrappen. Ik denk dat een quickshifter op dit blok heerlijk zou zijn, maar daar laat Yamaha je dus € 230 voor bijbetalen.

De respons van de elektronische gashendel is precies goed afgesteld, met geen vleugje on-off te bespeuren. Hij voelt misschien iets minder rauw en direct dan zijn kabelbediende voorganger, maar dat voelt niet als een nadeel. Op papier produceert de tweecilinder trouwens exact dezelfde waarden als voordien: 73,4 pk bij 8.750 toeren en 68 Nm koppel bij 6.500 toeren. Dat leest misschien niet spannend, maar in realiteit toverde de Tracer 7 meermaals een glimlach op mijn gezicht. Het moet de combinatie zijn van de lineaire vermogensafgifte, de fijne uitlaatroffel en de aanwezige (maar niet storende) trillingen die dit blokje zo genietbaar maken. Als solorijder miste ik op geen enkel moment vermogen, in tegendeel: het voelde geweldig om nog eens het volledige toerenbereik van een motor te kunnen gebruiken.

Nieuw zijn ook de rijmodi Sport, Street en Custom, en de bijhorende knoppenwinkel en TFT-display langswaar je ze bedient. Via het Yamaha Ride Control-menu en de joystick, wat ik één van de meest gebruiksvriendelijke combinaties op de markt vind, kan je het vermogen in drie niveaus instellen. Ook de tractiecontrole is in twee niveaus instelbaar of volledig uitschakelbaar. Hoewel ik het nut van een meerdere rijmodi op een motor met dergelijk beperkt en lineair vermogen niet helemaal zie, zitten de systemen ook absoluut niet in de weg.

Tot slot nog een pluim voor het 5-inch TFT-scherm, waar we de hele dag navigeerden via de Garmin Streetcross app. Zo werd er een handig kaartje gespiegeld op het scherm, zonder dat de basisinfo daarrond wegviel. Via de joystick kan je daarop makkelijk in- en uitzoomen: erg gebruiksvriendelijk.

Op rails

Het stuurgedrag van de Tracer 7 is opvallend stabiel en vertrouwenwekkend. Het stuur werd dit jaar hoger en breder, waardoor je nog wat ruimer zit. Het resultaat is een overzichtelijke en zelfverzekerde zitpositie, die zelfs met het standaardzadel op de Tracer 7 comfortabel genoeg is voor een lange rijdag.

Aan bochten geen gebrek in de Douro-vallei en die lust de Tracer wel. Hij voelt alsof hij op rails staat, en zelfs een vlekje pokdalig asfalt midden in een bocht laat het chassis onberoerd. Het frame zou dit jaar stijver geworden zijn en de achterbug langer, goed voor een totale wielbasis van 1495 mm. Dat is zomaar even 10 centimeter langer dan de MT-07, die dus nerveuzer stuurt en makkelijker op z’n achterwiel komt. De Tracer 7 is dus ontworpen voor stabiliteit en comfort, en daar is Yamaha duidelijk in geslaagd. Ik kan me moeilijk een persrit herinneren waarop een motor me zo’n vertrouwen schonk, al zullen de Portugese temperaturen tot 40°C en de Michelin Road 6 banden waarop de Tracer staat, daar ook iets mee te maken hebben … toch straf!

Voor- en achteraan komt de vering van KYB. Achteraan is die zowel qua uitgaande demping als veervoorspanning instelbaar, al moet je daarvoor wel een stelsleutel bovenhalen. De voorvork is enkel qua uitgaande demping instelbaar. Op de basisvariant van de Tracer 7 voelde de standaardinstellingen perfect gekozen: precies op de grens tussen comfortabel en sportief, met geen overmatig geduik of gestuiter te bespeuren. De nieuwe radiaal gemonteerde vierzuigerremklauwen zijn ruimschoots voldoende om de Tracer met enkele vingers op z’n neus te zetten. Ze bijten nooit agressief, maar wel erg progressief en voorspelbaar.

Gran Turismo

Na enkele uren op de basisvariant, is het de beurt aan de Tracer 7 GT. Deze Gran Turismo moet het reiscomfort naar een hoger niveau tillen met een groter windscherm (+9 mm), zijkoffers (30 l), een middenbok, verwarmde handgrepen, een dikker zadel voor de rijder en de passagier (+15 mm) en een aparte draaiknop om de veervoorspanning achteraan in te stellen.

De eerste bochten die ik neem op de GT, heb ik eerder al met de standaard Tracer 7 afgehaspeld: ideaal dus om de verschillen te voelen tussen beide modellen, en die blijken aanzienlijk. Met de extra accessoires en zijkoffers is de GT 15 kilogram zwaarder dan de basisvariant, terwijl de veringcomponenten en hun instellingen identiek zijn. De GT voelt daardoor meer deinend, met beduidend minder feedback van de voorband. Het eerder vermelde vertrouwen dat de basisvariant opwekte, weet de GT niet te evenaren. Wanneer we later de snelweg oprijden, zijn de verschillen ook daar duidelijk. Bij snelheden boven 130 km/u voelt de GT eerder nerveus en zweverig, wellicht door de weerstand van de zijkoffers en het grotere windscherm.

Dan stelt zich de vraag: zijn die extra comfortaccessoires een kleine opoffering qua stuurgedrag waard? Als je het mij vraagt: niet echt. Ja, het zadel van de GT is extra comfortabel, maar dat van de basisvariant vond ik ook prima. Het hogere windscherm van de GT zette me beter uit de wind, maar nog niet volledig. Het standaard windscherm doet zijn taak ook al prima, en is ook over 6 cm instelbaar. En de zijkoffers? Die zijn functioneel, maar ietwat irritant in gebruik vanwege de ongewone vorm. Om Yamaha te citeren: ‘er past een integraalhelm in elke koffer, maar je moet de helm omdraaien.’ Erg handig is dat niet …

Wie zijn Tracer 7 naar zijn of haar eigen hand wil zetten, kan alle accessoires op de GT ook afzonderlijk aanvinken in de configurator (op de instelknop voor de achterveer na). Misschien ben je met een kleine topkoffer en handvatverwarming al wel zoet?

Conclusie

Wie denkt dat een middenklasser met 73 pk niet ‘genoeg’ is om zich te amuseren, moet dringend een testrit maken met deze nieuwe Tracer 7. Mijn vooroordelen waren misplaatst: dit is allesbehalve de grijze muis uit de CP2-familie. De Tracer 7 combineert de sportieve eigenschappen van de MT-07 met een comfortabele zithouding, windbescherming en verbluffend stabiele stuureigenschappen. Ja, hij ziet er misschien niet even ruig uit als de Ténéré, maar verdient het daarom niet om in een verdomhoekje te belanden. Voor pendelaars, weekendtrippers en budgetbewuste rijders blijft het een prima keuze.

Maar: er zijn ook kapers aan de kust, en ze zijn talrijk en goed uitgerust. Kijk maar naar de Triumph Tiger Sport 660. Die is 500 euro goedkoper, heeft meer vermogen en is standaard uitgerust met bochtengevoelige elektronica én een quickshifter. Vergeet ook de Kawasaki Versys 650 niet: een echte prijskraker die maar liefst 1.900 euro minder kost dan de Yamaha en toch vergelijkbare prestaties biedt. Keuze genoeg dus, maar wie verliefd is op het karakter van de 270° twin en de futuristische droid-look, kiest met de Tracer 7 absoluut niet verkeerd.  

Tekst: Maarten Van Caesbroeck

Foto's: Yamaha, ANT-Productions