Rij-indruk: met zes Harley-Davidson cruisers naar Saint-Tropez

Tot voor kort antwoordde ik altijd iets neerbuigend als me gevraagd werd waarom ik nog geen Harley-Davidson in de garage had staan. “Ik ben zo geen macho”, of “Harleys staan vaker stil dan ze rijden”. Nu moet ik toch toegeven dat mijn vooroordelen enigszins misplaatst waren. Al had Harley-Davidson wel een tripje naar de Côte d’Azur nodig om me te overtuigen. Van hun zes flink geüpdatete cruisers, maar evengoed van de magische aantrekkingskracht van de Harley-Davidson community.

Ik heb altijd al bewondering gehad voor Harley-Davidson. Het is een bedrijf dat een moeilijk evenwicht probeert te zoeken. Langs de ene kant wil de conservatieve klantenbasis niets liever dan de verderzetting van de iconische modellen, langs de andere kant wil een jongere doelgroep ook wel zo’n stukje rock-‘n-roll en Americana. Al moet er voor die laatste wel een realistisch prijskaartje aanhangen, zelfs als dat wat minder chrome of koelvinnen op het motorblok betekent. Gooi tussen die generatiekloof ook nog euronormen en knotsgekke handelstarieven, en je begrijpt wel dat een bedrijf als Harley-Davidson besturen geen sinecure is.

The bikes

Ook in het vernieuwde cruiser-assortiment, waarvan ik op deze trip alle zes modellen kon testen, is die voortdurende evenwichtsoefening voelbaar. Aan de iconische vormen en het motorkarakter werd niet echt geprutst, maar vanbinnen kregen alle cruisers een flinke technologische update. Met onder meer een hele rij aan bochtengevoelige rijhulpsystemen, drie rijmodi, standaard cruise controle, bandendruksensoren en ledverlichting rondom.

Sinds dit jaar gebruiken ook alle softtail cruisermodellen het Milwaukee-Eight 117-motorblok, dat eerder al verscheen in de Breakout, Low Rider S en ST. Om elke cruiser zijn eigen karakter te geven, komt deze 1923cc-v-twin voortaan in drie configuraties: Classic, Custom en High Output.

The ride

Ik ontmoet het team van Harley-Davidson samen met een bont allegaartje content creators in een transithotel vlak bij de luchthaven van Nice. De dag nadien rijden we 200 kilometer het binnenland in, dwars door de voor-Alpen en de spectaculaire Gorges du Verdon. Daarna speelt de kustlijn de hoofdrol. Die zullen we volgen tot aan Port Grimaud, een havenstad in de golf van Saint-Tropez. En zoals het Harley-Davidson betaamt, stopt de pret niet onmiddellijk na de rit. In Port Grimaud beloven ze ons onder te dompelen in de Harley-Davidson community. Geen loze woorden, want er zouden daar maar liefst 30.000 Harley-Davidson-rijders samentroepen voor het jaarlijkse Euro Festival. Een veelbelovende eindbestemming dus, maar eerst: rijden!

Conventies? Gebroken!

Ik start de eerste rijdag op de Harley-Davidson Breakout. Symbolisch, want ik ontdek al gauw dat deze motor net zoveel van mijn eigen conventies zal breken, als dat ‘ie bij zijn conceptie brak binnen Harley's ontwerpafdeling. Hoe die Breakout daar staat te glimmen in het zonlicht, vertelt me meteen waar het bij Harley om draait. Alles aan deze machine heeft présence. De grote 26-spaaks aluminium velgen zijn kunstwerkjes die alle aandacht naar zich toe trekken. Het duurt daardoor zelfs even voor ik het subtiele vlammenpatroon in de zwarte lak opmerk. Midnight Firestorm noemt Harley het, maar ik noem het liever exactly the right amount of kitsch.

De futuristisch uitziende koplamp van vorig modeljaar werd ingeruild voor een klassiek, rond exemplaar. De digitale teller die vroeger werd ingewerkt in de stuurklem, is nu vervangen door een rond, 4-inch klokje dat we in de hele cruiser-familie terugvinden. Daarop lees je de snelheid analoog, terwijl een klein LCD-schermpje de extra rijdata toont. Niets te veel, niets te weinig. Just right.

Net als de rest van de motor is ook het zadel van de Breakout van Amerikaans formaat. Dat is niet alleen erg comfortabel, maar met 665 mm ook laag bij de grond. De combinatie met de naar voor geplaatste voetsteunen en het neutrale stuur maakt de zithouding erg ruim en zo voelt het aanzienlijke gewicht toch best beheersbaar … althans op het parkeerterrein.

Eenmaal onderweg duurt het welgeteld één bocht alvorens ik deze joekel bijna in de regengoot parkeer. Ja, het is wel knap zo’n 21-inch voorwiel, een dikke achterband en extreme balhoofdhoek, maar de Breakout een bocht doorjagen vraagt opvallend veel stuurinput en voelt toch best onwennig. Het is alsof de motor in elke bocht smeekt om terug rechtop te komen, en dat gevoel raak ik de hele dag niet kwijt. Wie toch scherpe bochten blijft opzoeken, ontdekt al snel dat de voetsteunen van de Breakout op tijd laten weten wanneer het genoeg is geweest. Leuk voor even dus, maar een bochtige bergweg is duidelijk niet de beste plek voor deze motor.

Hoewel de Breakout qua wendbaarheid de wensen overlaat, maakt hij wel wat goed op de rechte stukken. Hoewel 104 pk niet erg indrukwekkend klinkt voor een motor van meer dan 300 kilogram, komt hij aardig van zijn plek af. Er komt al bij lage toeren een imposante hoeveelheid koppel vrij, wat versnellen bijna dat aanvoelen alsof je door de golven gedragen wordt. De nieuwe rijmodi bewijzen al snel hun nut, want in Sport-modus voelt de gasrespons van de Breakout iets te abrupt voor de binnenstad – alsof de motor je bij elke kleine gasopening een schop onder je kont wil geven: “hey, give it some gas!”.

Hoe gewillig de bijna twee liter grote v-twin deze Breakout ook maakt, hij moet natuurlijk ook veilig kunnen stoppen. Dat Harley-Davidson vooraan een enkele 300mm-remschrijf installeerde met een axiaal gemonteerde vierzuigerremklauw, voelt niet als de veiligste keuze voor een motor van meer dan 300 kilogram. Je moet een flinke ruk geven aan de hendel om echt snel te stoppen, en van veel feedback is ook geen sprake. Gelukkig leer je met zo’n Harley al gauw dat de achterrem ook best wat werk kan verrichten, en dat maakt het misschien gewoon een kwestie om je rijgedrag wat aan te passen.

Bad boys

Tijdens de eerste fotostop spring ik van de Breakout op de Low Rider ST. Een flinke spreidstand. De Low Rider ST en S zijn de hot-rods van de cruiserfamilie en dat voel je overal. De bad boy-attitude druipt eraf, zeker in de zwarte trim met zwarte lak en bloedrode accenten. De voetsteunen werden centraler en beduidend hoger geplaatst, zo hoog dat mijn knieën zelfs eerder bovenaan de brandstoftank terecht komen dan aan de zijkant. Motorisch werden Low Riders op een steroïdenkuur gezet, wat 10 pk meer oplevert tegenover de Breakout. Onderweg merk ik dat vooral aan de agressievere koppelcurve en het extra brutale motorgeluid – een rauw getik en inductiegeluid resoneert uit de open luchtfilterkelk. Die prestatiegerichte afstelling maakt wel dat de Low Riders ook beduidend warmer lopen dan de andere cruisers.

Laat je niet om de tuin leiden door de windbescherming en de zijkoffers van de ST: het hooligangehalte van deze motor is behoorlijk hoog. Flitsend is het stuurgedrag zeker niet te noemen, maar dankzij de 19- en 16-inch-wielen vraagt de Low Rider ST aanzienlijk minder stuurinput dan de Breakout en door de hogere voetsteunen kan hij ook flink wat hellingshoek de baas. Het High-Output motorblok, zoals Harley deze variant van de Milwaukee-Eight 117 doopte, maant je voortdurend aan om vol aan het gas te gaan hangen. Dan is zelfcontrole belangrijk, want ondanks de stuggere vering en de extra schijfrem vooraan, blijft het een kanjer van een motor om te stoppen en de bocht door te jagen. In feite voelt het alsof het gretige motorblok wat voorloopt op het chassis en de gebruikte componenten. Een motor voor lefgozers dus.

De Low Rider S biedt hetzelfde prestatiegerichte pakket als de ST, maar werpt enkele tientallen kilo’s minder in de schaal dan zijn toergerichte broer. Dat is merk je absoluut tijdens het sturen, maar er zijn net zo goed argumenten te maken voor de aerodynamische kuip van de ST – die je helm en schouders goed uit de wind zet – en de mogelijkheid om 50 liter bagage mee te nemen. Pick your poison!

Fat boy

Van het ene uiterste naar het andere … de Fat Boy. Een motorfiets die al even iconisch is als de zin uit Terminator 2 waarmee hij in het publieke geheugen gegrift werd: “I need your clothes, your boots and your motorcycle”. Hoewel de hedendaagse variant wel aardig verschilt van zijn voorouder uit 1991, bleef het karakteristieke visuele gewicht behouden. De Fat Boy is pompeus, dramatisch en schreeuwerig. Van de opvallende koplampbehuizing tot de 240mm-dikke achterband en de gespierde brandstoftank met ingewerkte teller … geen wonder dat dit model destijds gekozen werd voor de al even gespierde Arnold Schwarzenegger.

Als ik de rijeigenschappen van de Fat Boy objectief onder de loep begin te nemen, dan kan ik niet anders dan concluderen dat dit een motor is die je vooral koopt om zijn looks. Harley claimt een rijklaar gewicht van 315 kilogram, maar daarmee is hij niet de zwaarste telg uit de cruiserfamilie. En toch voelt deze motor ettelijke keren zwaarder dan dat, vanwege de extreme wiel- en bandenkeuze. Dat maakt de Fat Boy erg stabiel op rechte wegen, maar 'm door een reeks bochten sturen is een uitdaging. Soms is die uitdaging best plezierig, tot het wegdek of de weersomstandigheden slechter worden.

Uit de hele reeks cruisers bleek de Fat Boy de enige motor die me nerveus maakte bij het minste aanzicht van een spoortje gravel in de bocht, al bleek dat enigszins onterecht dankzij de nieuwe rijhulpsystemen die Harley sinds dit jaar op alle cruisers introduceerde. Daarin zit bochtengevoelige ABS, dito tractiecontrole en Cornering Drag-torque Slip Control System (vertaal dat laatste maar even zelf). Die C-DSCS voorkomt slippen van het achterwiel bij overmatig terugschakelen of bij motorremmen in natte omstandigheden. Dat laatste scenario komt vaker voor dan je denkt, omdat dergelijke dikke v-twins aanzienlijke motorremkrachten generen. Hoe snel de veiligheidssystemen ingrijpen, wordt op deze cruisers bepaald door de rijmodus die je kiest. Goed om weten: de tractiecontrole is ook eenvoudig uitschakelbaar via een knop op de linkerstuurhelft.

Gouwe ouwe

De eerste rijdag mag ik afsluiten op de meest nostalgische motor uit de line-up: de Heritage Classic. Met zijn kenmerkende spatborden, ronde luchtfilter, klassiek windscherm en extra verlichting is de Heritage Classic een streling voor het oog. Hoewel hij duidelijk flirt met de stijl van de fifties, wist Harley toch alle moderne techniek netjes te integreren. Denk ledverlichting, tubeless spaakwielen, een usb-c-poort en meer.

De Heritage Classic is mijn persoonlijke favoriet onder de cruisers. Niet vanwege de looks, wel vanwege zijn wendbaarheid. Want ondanks het rijklare gewicht van 326 kilogram bleek de Heritage de lichtvoetigste motor van zijn klas. Dat is grotendeels te danken aan de 16 inch wielen, maar ook aan de bijzonder fijne stuurpositie, best te vergelijken met de "buckhorn handlebars" op antieke Amerikaanse politiemotoren.

Ook qua comfort is het een uitblinker. Het zadel is royaal en zacht, de treeplanken zitten precies op de juiste plek en de windbescherming van dat klassieke windscherm is zelfs beter dan de moderne aerodynamische kuip van de Low Rider ST. "If it ain't broke, don't fix it", lijkt deze motor op het lijf geschreven. Mijn enige bedenking is dat deze gouwe ouwe vooraan best een extra remschijf kan gebruiken – een punt van kritiek dat ook geldt voor de Breakout en de Fat Boy.

De instapper

De laatste bochten langs de rode kliffen aan de Middellandse zee maak ik op de Street Bob. Met zijn slanke brandstoftank, klein koplampje en kort achterspatbord is dit duidelijk de minimalistische bobber van de ploeg. Om die reden is het ook de lichtste cruiser uit het assortiment, met tevens het laagste prijskaartje. Het in de stuurklem ingewerkte digitale schermpje van vorig modeljaar werd ingeruild voor de ronde 4-inch teller, en dat complementeert volgens mij ook de look.

Hoewel de zitpositie best comfortabel is, zo met je voeten recht vooruit, bleek het dunne zadel nefast voor de reiskwaliteiten van deze motor. Het duurt niet lang voor de eerste zadelpijn begint, en veel ruimte om naar achteren te schuiven heeft de Bob niet. Voor wie de pijn kan verbijten heeft de Street Bob met zijn apehanger-stuur en slanke silhouet best wat street cred, zeker met de tubeless spaakwielen die je sinds dit jaar als optie kan aanvinken. 

Harley Davidson Euro Festival

Mijn tijd met de cruiser zit er bijna op wanneer we Port Grimaud naderen. De laatste kilometers passeren we opvallend veel bikers. Mannen en vrouwen, jong en oud, op oude Panheads, felgekleurde trikes en volgestouwde Pan America’s … allemaal zijn ze onderweg naar het Mekka van Harley-Davidson in Europa: het Euro Festival.

Wanneer we de camping naast het festivalterrein oprijden, wordt duidelijk hoe broederlijk en toegankelijk de Harley-Davidson community werkelijk is. Iedereen kijkt nieuwsgierig naar elkaars motoren en overal waar we gaan wordt gelachen en gegroet.

Op het festival zelf kuieren we tussen eindeloze stands met motoren en accessoires, terwijl we zigzaggen tussen stoere bikers met (beruchte) clubkleuren op hun vesten. Maar zonder stress, want hier heerst geen vijandigheid, alleen een onbegrensde liefde voor Harley-Davidson.

Alsof het festival nog geen hoogtepunt was, krijgen we de dag nadien het voorrecht om de legendarische Biker Parade te leiden. De straten van Port Grimaud naar Saint-Tropez zijn bezaaid met duizenden enthousiaste toeschouwers. In ons kielzog rijden meer dan 3.000 ronkende Harley-Davidsons. Stuk voor stuk zijn het excentrieke rijders met al even excentrieke motoren. Iedereen geniet er met volle teugen van om in het middelpunt van de belangstelling te staan… want hier gaat het om, toch?

Conclusie

Als twintiger wiens motorcarrière pas startte toen de cruisercultuur in onze streken al voorbij gewaaid was, moet je mij vergeven dat ik wat vooroordelen koesterde over Harley-Davidson. Zijn die allemaal als sneeuw voor de zon verdwenen na deze trip? Absoluut niet. Begrijp ik de aantrekkingskracht van deze bijzondere motorfietsen nu wat beter? Zeker wel.  

Wie op zoek is naar een betaalbare, praktische motor met als voornaamste doel een snelle en efficiënte verplaatsing van A naar B, die is bij Harley-Davidson (voorlopig toch) aan het verkeerde adres. Wie zijn motor als een verlengstuk van zijn persoonlijkheid ziet - als een statement piece of een designobject - en daarbij niet op zoek is naar maximale prestaties of ultiem reiscomfort, die vindt in tussen de cruisers ongetwijfeld een motor die bij hem of haar past.

Hoe je het ook draait of keert, ik vind het moeilijk om Harley-Davidson de hemel in te prijzen omdat ze deze cruisers – waarvan de goedkoopste begint bij 17.895 euro – eindelijk bochtengevoelige veiligheidssystemen, ledverlichting en een oplaadpoort hebben gegeven. Waarvoor ze wel lof verdienen, is dat ze na 122 jaar nog steeds iconische, karaktervolle motoren blijven maken die - ondanks enkele tekortkomingen - nog steeds een hele community van rijders op de been brengen. Want man of vrouw, jong of oud, iedereen kijkt om naar een Harley-Davidson.

Tekst: Maarten Van Caesbroeck

Foto's: Pien Meppelink