Rij-indruk: Kawasaki Z H2 SE

Kawasaki heeft sinds 2015 met de H2-reeks een unieke familie in handen. Het 1000 cc blok met supercharger blies de concurrentie aanvankelijk letterlijk weg als het op topvermogen aankwam. Bij de naakte Z H2 (SE) staat de krachtcentrale nu garant voor 200 pk en 137 Nm. Onder meer Ducati en MV Agusta hebben hun nakeds nu zelfs voorbij die grens gestuwd, maar Kawasaki pakt het toch anders aan.

Hyper?

Voor modeljaar 2021 heeft Kawasaki er voor gekozen om de H2-krachtbron enkel in een naked en hypersport te lepelen. De sport-toerversie H2 SX verdween snel terug uit het gamma, en dat is niet onlogisch gezien de groen jongens met de Ninja 1000 SX eigenlijk al een sporttoerder hebben die meer dan krachtig genoeg is. Piloten die echt dromen van nog eens 50 pk meer, kiezen eerder voor een echte sportmotor of een sportieve naked. In dat segment heerst dus zoals gezegd een heuse pk-oorlog. Vooral de Italianen kiezen daarvoor om hun krachtigste sportmachines te ontkleden en van een hoger stuur te voorzien.

Dat resulteert dus in hyperkrachtige, maar ook hyperkinetische machines die rijklaar flirten met de 200 kilogram. Dat kan enkel als je toegeeft op comfort en ergonomie om het postuur van de motorfiets klein te houden. Kawasaki doet dat niet. De Z H2 is in dit gezelschap een grote jongen met een rijklaargewicht van 240 kg. Dat heeft als grootste voordeel dat je als piloot verrassend veel ruimte krijgt. De beenhoek is echt ruim, het stuur valt mooi in de hand waardoor het bovenlichaam niet onnatuurlijk voorover leuntn en zelfs de windbescherming blijkt ondanks het minimale fly screen ontzettend mee te vallen. Het is vanaf kilometer een dus aangenaam toeven in het zadel van de Z H2 (SE).  

Luchtruim

De eerste kilometers is dat zelfs wat misleidend. Gevoelsmatig zit je dus niet op een losgeslagen racebeest, maar als je dientengevolge iets te enthousiast aan het gashendel draait, weet je niet wat je overkomt. Het blok is zo sterk dat de motor zelfs bij deelbelasting in tweede en derde versnelling zijn neus de lucht in wil steken. Van helemaal onderin gaat het loeihard. We namen op een veilig stuk eens de proef op de som, en in tweede versnelling zat ik in een oogwenk in de begrenzer aan een snelheid die we hier zelfs niet durven neerschrijven. Die ervaring is zelfs voor beslagen piloten redelijk grensverleggend. Het fijne geluid dat het blok daarbij produceert - zeker met de Akrapovic slipons - en het aparte geluid van de supercharger, dragen bij aan de unieke beleving.

Redelijkheid

Gelukkig heeft Kawa zijn zaakjes wel op orde om al dat geweld enigszins in toom te houden. Enerzijds zijn daar de gekende basisvoorwaarden, zoals de waanzinnig goede Brembo Stylema remmen, met de geweldige master cylinder aan het remhendel. Die zorgt echt voor een wezenlijk verschil in controle van de remkracht en dat is in dit geval geen overbodige luxe. Ook het stijve chassis en rijwielgedeelte met elektronische vering zijn voorzien op het controleren van de oerkracht. Dat is natuurlijk ook niet minder dan logisch. Een extra laag redelijkheid wordt gelukkig ook nog gelegd door de puike elektronica. We kennen het systeem van Kawasaki ondertussen, en dat heeft in de voorbij jaren op allerhande modellen zijn doeltreffendheid en betrouwbaarheid bewezen. Met behulp van de IMU en nog een stoet aan andere sensoren en processors wordt de Z H2 een rijdend rekenwonder. Correcties worden in milliseconden doorgevoerd en zorgen dat je niet al te fel gaat steigeren of de grip gaat overschatten. Zonder die hulpmiddelen zou het voor 99% van de motorrijders onmogelijk zijn om deze krachtcentrale in bedwang te houden. En zelfs die laatste 1 procent zou het kopje er aardig moeten bijhouden.

Skyhook

Een echt meerwaarde voor dit jaar is de SE, die achter zijn naam wordt gezet. Ondertussen weten dat die staat voor elektronische vering, en daar verstaan ze bij Kawa nu ook Skyhook onder. Dat is een algoritme ontworpen door veringproducent Showa dat er voor zorgt dat de motorfiets nog een stuk stabieler blijft in hobbelige omstandigheden. En dat werkt voelbaar in de praktijk. Het is wel ietwat vreemd dat die Skyhook enkel in de bravere (maar 100 pk) rain mode beschikbaar is. Naar verluidt werkt het in de rijmodi met volle kracht te drastisch in op het rijgedrag van de Z, waardoor hij al te veel aan rijkarakter zou inleveren. Feit is wel dat als je even echt wil relaxen, die rain modus een goede uitkomst biedt. De Z wordt dan een zeer handelbare en comfortabele motorfiets, waardoor je er ook prima mee door de stad of naar je werk kan tuffen. Het ware dan misschien ook beter geweest die Rain modus gewoon Comfort modus te noemen. Maar dat maakt wel dat de Z voor wie dat wil ook als comfortabele allrounder ingezet kan worden. Al is het natuurlijk maar de vraag of je dan dit soort unieke machine moet kopen.

Daar gaan we nog wat dieper op in in de volgende editie van M&T met een uitgebreider testverslag.

Tekst: Tom Vander Sande

Foto's : Jacco van der Kuilen - Video: Robbert Tukker