Rij-indruk: Ducati Diavel V4

De Ducati Diavel V4 is een buitenbeentje, een uniek fenomeen dat moeilijk met één term te omschrijven valt. Een motor waar ook enkele vooroordelen aan kleven. Voor 2023 heeft Ducati de basiselementen grondig herschikt. Op de ruwe schetsen van de update zien we de lijnen van een naked, een sport én een cruiser samenvallen tot een nieuw geheel. In onze uitdagende Ardennen maken we kennis met de derde generatie van deze duivelse Italiaan.

De Diavel is altijd al een motor geweest die doet dromen. Hoe hij rijdt, lijkt bijna bijzaak. Op de EICMA van 2022 kreeg de Diavel V4 bij zijn eerste voorstelling de prijs van mooiste motor op de beurs. Een Italiaans onderonsje was mijn eerste conclusie, maar dat bleek een vooroordeel. De ongewone lijnen gecombineerd met de bijzondere details, maken van deze Diavel V4 een zeer begerenswaardig object. Bij de stops kan ik mijn ogen gewoon niet van de motor afhouden. Maar de Diavel V4 is meer dan alleen een beauty, zo zal blijken. 

Sprinter

Het silhouet van de motor moet een sprinter in de startblokken voorstellen. Het gewicht zit ook duidelijk vooraan, met een slanke afloop. De fraaie hoofdlijnen worden aangevuld met het soort opvallende details die je enkel bij een Ducati zult tegenkomen. De moeite waard om van dichterbij te bekijken. Het meest in het oog springend is natuurlijk het patroon van het achterlicht. Zoiets zul je echt nergens anders tegenkomen. De dagrijverlichting van de koplamp vooraan mag er ook wezen, ze straalt gedistingeerde kwaliteit uit. Even opmerkelijk is de onderliggende uitlaat, die je met zijn vier pijpen eraan herinnert hoeveel cilinders deze machine telt. Een klein meesterwerkje zijn de dynamische knipperlichten vooraan. Je moet ze in het echt zien en voelen om te begrijpen wat ik bedoel. 

Dubai vs. Ardennen

De internationale presentatie vond plaats in oliestaat Dubai, dé plek waar je patserige motoren verwacht die enkel snel rechtdoor kunnen rijden. Zo luidt toch het vooroordeel dat bij veel concullega’s leeft. Niets van dat dikdoenerige gedoe in onze Ardennen. Doorgaans worden we verwend met testritjes in zuiderse landen onder de meest ideale omstandigheden. Maar onze Ardennen, waar de lente nog even op zich laat wachten, is andere koek. Ik beschouw die als één van de meest uitdagende omgevingen om te testrijden. De wegen liggen vaak vol met aarde van tractoren en zijn bezaaid met potholes. Het verkeer is er relatief druk en dus is er weinig marge voor fouten. Een moedige zet van Ducati om de Diavel V4 hier te laten testen, want deze spierbundel staat niet meteen bekend als bochtenkoning en hij is ook niet heel comfortabel. Maar dat vooroordeel kun je alvast schrappen. De nieuwe V4 mag dan misschien niet excelleren in die domeinen, hij doet het toch meer dan behoorlijk. De ochtend is kil en grijs en de Pirelli Diablo Rosso’s hebben moeite met opwarmen op de koude, natte ondergrond. Niet de omstandigheden waarvoor de Diavel V4 is ontworpen. Dus zetten we de Rain-modus aan, die ons berekend door de bochten loodst tot aan de lunchstop. Daarna klaart het weer zowaar op en volgt het beste stuk. Ik verruil de Touring voor de Sport en de Rain-modus kan uitgeschakeld blijven. 

De opvallendste nieuwigheid van deze nieuwe Diavel is natuurlijk het V4 Granturismo-motorblok van de Multistrada V4, dat de V-twin vervangt. Een ingrijpende keuze, die niet door iedereen warm werd onthaald. Ducati heeft een paar sterke argumenten om voor de V4 te kiezen: economische schaalvoordelen, gebruiksvriendelijk onderhoud en last but not least: het is gewoon een steengoed motorblok. Bovendien weegt het 5 kilo minder, en met 168 pk aan 10.750 opm krijg je ongeveer negen paardjes extra. Enkel het koppel zakt lichtjes, van 129 Nm naar 126 Nm aan 7.500 opm. Met dergelijke waarden is het geen verrassing dat de Diavel op rechte stukken verbluffende prestaties neerzet. Net als je denkt dat het einde bereikt is, moet de echte natrap nog komen. En dat steeds opnieuw, bij elke versnelling. 

Monocoque

Het tweede veelbesproken kwestie is natuurlijk het aluminium monocoque-frame, dat in de plaats is gekomen van het stalen trellisframe. Een schande, volgens velen. Mij lijkt het gewoon een berekende keuze. Als het een gewichtsbesparing oplevert van zo’n zes kilogram, valt er toch iets voor te zeggen. Maar ik ben dan ook niet opgegroeid met de traditionele Ducati-waarden. Met alle ingrepen is de nieuwe Diavel uiteindelijk 13 kilogram lichter en komt hij uit op een drooggewicht van 211 kg. Een bescheiden gewicht voor zo’n imposante verschijning. En daar schuilt de grootste verrassing van deze motor: hij imponeert niet op vlak van rijeigenschappen, maar onder droge omstandigheden gaan we toch scherp en snel om de hoek. De houding is meer naar achter gericht en minder met het gewicht op het stuur, en dat zorgt ervoor dat deze Diavel niet volledig het vertrouwen geeft dat de motor verdient. Maar dat is nog geen reden om te beweren dat deze motor enkel goed rechtdoor rijdt. De volledig instelbare vering is navenant sportief afgesteld. Ondanks het lage zwaartepunt raken de voetsteunen zelfs bij scherpe bochten het asfalt niet. 

Conclusie

De Diavel V4 is gewoon een uniek pakket, met niets te vergelijken. En hoewel Ducati enkele tradities heeft losgelaten, zoals de V-twin en het trellisframe, blijft dit een motor die emoties losmaakt. Je moet ermee rijden om het te begrijpen. De nieuwe viercilinder trekt je de armen van het lijf en zijn duivelse schoonheid is niet voor niets bekroond op de grootste motorbeurs ter wereld. De Diavel V4 vormt een interessante mix van emotie en berekende keuzes, die de nieuwe filosofie van Ducati lijkt te belichamen.

Een uitgebreid verslag van de Ducati Diavel V4 lees je binnenkort in het nieuwste nummer van Motoren & Toerisme!

Tekst: Charly de Kinderen

Foto’s: Jonathan Godin