Reistest: Moto Guzzi V85 TT

Naar Schotland met de sympathieke Tutto Terreno

Je hebt zo van die motorfietsen die je wegblazen met pk’s of met digitale tierlantijntjes, en dan zijn er motoren zoals deze. Machines met karakter, met een ruw randje maar een warme ziel. Geen raket op twee wielen, wel een trouwe metgezel die je elke bocht herinnert waarom je ooit begon met rijden. Gewoon een zadel, twee wielen, een roffelend hart van metaal en de weg die roept.

Tekst en foto's: Pieter Pacques

De Moto Guzzi V85 TT is niet alleen een machine met een ziel, maar ook een lust voor het oog. Alsof de Italianen aan de tekentafel niet werden gedreven door marktonderzoek of trends, maar door een oprechte liefde voor puur motorrijden. Elk lijnenspel, elke welving, iedere kleurkeuze, ademt karakter. Je voelt haast de hand van iemand die begrijpt dat vorm en functie best vrienden mogen zijn, zolang de ziel maar overeind blijft.

Er zijn er nog een aantal, van die karaktervolle machines in het middenklasse allroad-segment. Denk aan de scramblers van Triumph en Ducati, of zelfs de Royal Enfield Bear 650. Maar voor een doorgewinterde reiziger als ik, die windbescherming en comfort weet te appreciëren, staat deze Guzzi toch hoog genoteerd op het lijstje. Tijd om te onderzoeken wat de recente vernieuwingen van de V85 TT precies betekenen, op een roadtrip van zo’n 3.000 kilometer door het Verenigd Koninkrijk.

Krachtig en modern

De laatste update van de V85 TT omvat meer motorvermogen, verbeterde elektronica, een licht aangepast uiterlijk en meer aanpassingsmogelijkheden voor het scherm. Zowel de standaard V85 TT als de Strada- en Travel-varianten worden aangedreven door hetzelfde 853cc-motorblok: een luchtgekoelde, dwarsgeplaatste v-twin met variabele kleptiming en klopsensoren. Deze v-twin produceert 80 pk bij 7.750 opm en 83 Nm bij 5.100 opm. Dankzij de variabele kleptiming zou 90% van dat koppel al geleverd worden bij 3.500 toeren.

Naast de TT-basisvariant, heeft deze Guzzi dus ook een Strada- en een Travel-variant. Terwijl de basis- en Travel-variant tubeless spaakwielen en vijf rijmodi krijgen, gaat de Strada door het leven met gietwielen, drie rijmodi en een laag voorspatbord – en zonder bagagerekje.

Het nieuwe windscherm kan nu met één hand versteld worden over een bereik van 70 mm en heeft 5 standen. De Travel-variant krijgt een hoger scherm, maar zelfs het standaard scherm op onze TT presteerde prima  op onze hele reis. De koplampen bleven ongewijzigd, maar worden voortaan opgehangen in een aluminium constructie. Er werd ook gewerkt aan het achterframe, waar de buizen en de handgrepen voor de passagier nu vervangen werden door exemplaren uit gegoten aluminium. Hier vind je ook de bevestigingen voor de zijkoffers.

Onze reismachine, een TT voorzien van reiskoffers, heeft ook een zesassige IMU aan boord voor bochtengevoelige ABS en tractiecontrole aan. Dankzij de ride-by-wire, die trouwens loepzuiver en mooi geconfigureerd staat, krijgt de V85 TT ook vijf rijmodi: Sport, Road, Rain, Offroad en Personal.

Rudimentaire koffers

Ik herinner me van de vorige versie een eenvoudige, toegankelijke en heel praktische motorfiets, met ruimschoots voldoende vermogen. Eentje waarmee je ook nog eens vlot een veldwegje kan afwerken. Wendbaar en stabiel, maar ook met een ietwat vage achterrem en al even vage (maar wel mooie) schakelaar-unit. Bij mijn inzien nu al een echte klassieker.

Tijd om de nieuwste iteratie te testen: we laden de koffers vol, binden een roltas achterop, schroeven de veervoorspanning omhoog (vooraan enkele kliks, achteraan bijna tot op het maximum) en trekken met deze prachtige tijdloze reismotor naar het zuiden van Schotland.

De urban zijkoffers (27,5 +37 liter) zijn zijladers waarvoor je steeds de sleutel nodig hebt om ze te kunnen openen. Niet mijn favoriete set-up voor het veelvuldig in- en uitpakken van fotomateriaal, en ze hebben ook geen onderliggend ‘bakje’ dat de inhoud wat op zijn plaats houdt bij het openen. Voor de kostprijs van 949 euro, en 99 euro voor de bevestigingsbeugels, voelen deze koffers best rudimentair. Maar: ze zijn wel waterdicht. Om de roltas te bevestigen waren er ankerpunten genoeg.

Natuurlijke, stijlvolle zithouding

Het lange, uit één stuk bestaande zadel, zet me op 830 mm van de grond, waardoor ik met 1m80 mijn beide voeten vlot op de grond kan zetten. De beenhoek is ondanks de lage zithoogte opmerkelijk ruim, en de voetsteuntjes staan iets verder naar achter dan je misschien gewoon bent. Ik vind het een aangenaam midden tussen comfort en controle, alsof je in het zadel zit van een raspaard. Je rug is ontspannen, maar lichtjes naar voor gekanteld. Een beheerste, stijlvolle en heel natuurlijke houding die doorheen de gehele trip voor geen greintje ongemak zorgde.

Het stuur valt eveneens natuurlijk in de hand, maar persoonlijk zou ik het wat meer naar beneden kantelen. Stuurverhogers zal je alleszins niet nodig hebben. Ook een grote plus: dit was één van de weinige motorfietsen waarop ik geen enkele vorm van zadelpijn ondervond.

Subtiele verschillen

Wat doorheen de roadtrip ook opvalt, is dat het lichtere aluminium subframe en de lichtere constructie rondom de koplampunit in praktijk eigenlijk … euh, niet opvallen.

Het nieuwe TFT-kleurenscherm is van 4,3 inch gegroeid naar 5 inch. Enfin nieuw. Het is weliswaar nieuw voor de TT, maar je vindt het ook op de Stelvio en de V100 Mandello. De schakelaars op het stuur missen misschien de elegante uitstraling van de vorige unit, maar maken dat ruimschoots goed met hun gebruiksgemak en beter gevoel. De menunavigatie werkt ook intuïtief, en van gestuntel of gerommel is geen sprake. De aparte hendel waarmee je vlot tussen de rijmodi schakelt, maakt het geheel functioneel, doordacht en klaar voor onderweg.

Ongeacht de rijmodus (Road, Rain, Sport en Offroad), geeft de Guzzi je steeds het volledige vermogen van 80 pk ter beschikking. Enkel de gevoeligheid van de gashendel, de vermogensafgifte en de hoeveelheid motorrem verschillen. Enerzijds zijn deze verschillen wel degelijk merkbaar, maar anderzijds had ik niet veel reden om de Sport-stand te verlaten.  Al zeker niet om de twee sportieve nakeds in ons reisgezelschap bij te houden, maar eigenlijk ook niet om een meer gezapig reistempo aan te houden.

Genieten en vlot cruisen

Deze Guzzi laat zich ontzettend vlot overgooien en de bocht insturen, zelfs met bagage. Des te opmerkelijk gezien het volwassen gewicht van 230 kilogram, behoorlijk veel voor een motor met 80 pk. Maar zelfs bij een vlot tempo blijft de V85 TT in zijn element. Het is echt een gooi- en smijtfiets, met een voldoende dynamisch motorblok om de robuuste machine fluweelzacht te laten optrekken.

Als ik echt wil muggenziften, zou ik opmerken dat je bij een snedig tempo best boven 3.000 opm blijft, en dat hij bij een onfatsoenlijk tempo een beetje begint te zweven. Ah, en van die variabele kleptiming voel je in praktijk nauwelijks iets.

Van zodra je het tempo terugbrengt tot legale reissnelheden, krijg je een uiterst homogene machine die perfect in balans is en met veel precisie en gemak doorheen de bochten manoeuvreert. En wees maar zeker dat er in de Schotse regionen flink wat bochten te vinden zijn. Genieten en (vlot) cruisen zijn kernbegrippen op de V85 TT.

De Brembo-remmen leveren opmerkelijk goed werk. Er is geen quickshifter beschikbaar op de V85 TT, ook niet als optie, en de schakelbak houdt ook niet van een slordige berijder. Maar: zolang je het hoofd erbij houdt, is er geen vuiltje aan de lucht. Dat geld ook voor de draaicirkel trouwens. Die is erg kort, maar je moet goed oppassen om bij volledige stuuruitslag het evenwicht te bewaren.

Verrassend zuinig

Volgens de brochure noteert de TT een verbruik van 4,9 l/100 km, maar hoe hard ik ook m’n best deed – en dat was niet moeilijk met twee losgeslagen nakeds in ons reisgezelschap – ik kreeg het verbruik niet boven 4,5 l/100 km. Een redelijk reistempo bracht het verbruik zelfs terug tot een aimabele 3,4 l/100 km. Je hebt dus flink wat afstand te overbruggen voordat de 23 liter benzine in de tank opgebruikt is.

Niet geconnecteerd

Tot onze spijt is de V85 TT niet uitgerust met smartphoneconnectiviteit, want het multimediasysteem (Moto Guzzi MIA) is enkel aanwezig op de Travel-variant. Op zowel de basis- als de Strada-variant is het MIA-systeem wel beschikbaar als optie.

Door je smartphone te verbinden, worden de functies van het bedieningspaneel uitgebreid en heb je toegang tot de vijfde, instelbare rijmodus. Wel standaard op alle versie: cruisecontrole. Niet de meest uitgebreide versie op de markt, maar wel simpel en handig in gebruik.

Conclusie

De enigszins klassieke, maar toch frisse V85 TuttoTerreno is een prachtige toermotor gebleken, waarop het voortreffelijk vertoeven was. Een uiterst fijne combinatie van toegankelijkheid en comfort, en van betrouwbaarheid met voldoende pit. Het is een motorfiets die met nonchalante souplesse en gemak zijn kracht tentoonspreidt. Zelfs in de onderste toerentallen is het plezierig, terwijl de hogere toerentallen niet intimideren. De machine toont een heel breed motorbereik, wat het rijplezier enorm doet stijgen, en met de recente aanpassingen is hij weer wat volwassener geworden. Zowel qua esthetiek, mechanica als elektronica.

Wat absoluut stand houdt, is zijn unieke karakter en positie tussen andere middenklasse allroads. Hoewel hij makkelijke offroad-passages en snelle trajecten de baas kan, blijven ontspannen ritten zijn geliefkoosde domein. Cruisen, in retro-endurostijl!

Voor 13.499 euro - de prijs van de basisvariant - krijg je niet alleen een retro enduro-cruiser, maar ook een dagelijkse reden om te glimlachen. De wat karigere Strada-versie rolt van de band voor 12.499 euro. De klassevolle V85 TT Travel haal je voor 14.999 euro in huis – of beter gezegd: in je garage.