Zonder Meguro geen Kawasaki Motoren, en zonder Kawasaki geen nieuwe Meguro. Het is een fascinerende geschiedenis die verrassend ver teruggaat – en die voor mij tot voor kort onbekend was. Ter ere van die gedeelde roots brengt Kawasaki nu de naam Meguro opnieuw tot leven. Een motor die de eenvoud van vroeger omarmt en gewoon wil zijn wat hij is: een motor.
Om deze terugkeer te begrijpen, is wat achtergrondkennis geen overbodige luxe. In deze video wordt de geschiedenis kort uitgelegd...
Kort gezegd: Meguro blaast 100 kaarsjes uit (1924) en het is exact 60 jaar geleden (1964) dat de samenwerking met Kawasaki van start ging – meteen goed voor de introductie van de Kawasaki 250 Meguro SG. Deze nieuwe Meguro is daar duidelijk op geïnspireerd en straalt nu al de tijdloze charme uit van een klassieker die niet bang hoeft te zijn voor de tand des tijds.
Voor onze eerste kennismaking met de Meguro S1 trekken we naar de SS Rotterdam. Ooit een majestueus passagiersschip, nu een verankerd hotel en restaurant – maar nog altijd een plek met een iconisch verleden. Een treffende locatie voor een motor die geschiedenis ademt.
Het is misschien wat verwarrend, maar Kawasaki lanceert tegelijk twee motoren op exact hetzelfde platform. In de eerste plaats is er de Kawasaki W230, en daarop gebaseerd is er de iets verfijnder uitgeruste Kawasaki Meguro S1. Vandaag rijden we enkel met die laatste, maar technisch zijn beide modellen identiek.
Zodra ik op de motor ga zitten, merk ik dat hij voor mijn 1m90 net iets te compact is. Maar wat voor mij aan de krappe kant voelt, zal voor velen net een aangename en vooral toegankelijke maat zijn. De voetsteunen mochten voor mijn lengte gerust een paar centimeter lager, al blijft het goed te doen dankzij het slanke ontwerp waarbij mijn lange benen nergens in de weg zitten.
Achter de cockpit valt meteen de eenvoud op: twee klassieke tellers voor snelheid en toerental – en daarmee basta. Geen connectiviteit, geen rijmodi, geen overbodige elektronica. Gewoon een luchtgekoelde eencilinder in een semi-dubbel wiegframe. Motorrijden zoals het ooit bedoeld was. Het contrast met de tot de nok toe volgestouwde Yamaha Tracer 9 GT+ van vorige week kon nauwelijks groter zijn.
We starten de motoren en een warme, sympathieke klank rolt over de kaaien wanneer we bij de SS Rotterdam vaart maken richting nieuwe horizonten. Sommige motoren hebben maar drie straten nodig om je te overtuigen – de Meguro S1 is er zo één. Het lage gewicht van amper 143 kg is een absolute troef. Daardoor voelt de luchtgekoelde eencilinder met z’n bescheiden 18 pk verrassend vlot aan, zeker in de eerste versnellingen. Aan elk verkeerslicht in de Nederlandse grootstad ben je speels en moeiteloos als eerste weg. Volgas zonder zorgen – heerlijk. Het is precies die eenvoud die de Meguro S1 zo charmant maakt. Geen franjes, geen stress. Gewoon rijden, en het kind in jezelf weer even loslaten.
Wanneer we door de havenbochten slingeren, verrast het niet dat de Meguro S1 zich ook daar speels laat sturen. Absolute stabiliteit biedt hij niet, maar dankzij het lage gewicht is de motor vergevingsgezind. Een correctie hier en daar? Geen probleem. Ook de remmen doen hun werk prima, juist omdat er zo weinig massa tot stilstand gebracht moet worden. En het ontbreken van elektronische snufjes zorgt voor pure focus – op de weg, op het rijden.
Ik kan het best smaken, en ik ben duidelijk niet de enige. Je zou denken dat wij motorjournalisten, na jaren van technologische verwennerij, neerkijken op zo’n eenvoudige machine. Maar het tegendeel is waar. Bij de fotostop staan we opnieuw verbaasd vast te stellen dat je echt geen motor van 20.000 euro nodig hebt om je te amuseren.
Terwijl we met de overzetboot de rivier oversteken, laat ik in gedachten de concurrentie de revue passeren. Die blijkt verrassend beperkt, terwijl deze Meguro S1 nochtans aanvoelt als een bijzonder logische keuze. Je hebt natuurlijk Mash, die nog wat goedkoper zijn, maar lang niet dezelfde verzorgde afwerking bieden – en net die afwerking staat hier helemaal op punt.
Royal Enfield is zonder twijfel de gevestigde naam in dit segment, met zijn populaire 350-modellen die qua prijs en afwerking vergelijkbaar zijn. Toch biedt hun 350 cc-blok amper 2 pk extra, terwijl het gemiddelde gewicht zo’n 50 kilogram hoger ligt. Dat is een wereld van verschil. Geen wonder dat Kawasaki met de Meguro S1 uitpakt met de beste power-to-weight ratio in dit segment. Dat zorgt er ook voor de motor maar 2,5 liter per honderd kilometer verbruikt.
Met zijn 230 cc-blok valt deze Meguro net buiten het A1-rijbewijs, en dat is ergens wel een gemiste kans. Anderzijds: een 125 cc had waarschijnlijk weer net te weinig pit gehad. In dit geval voelt de balans gewoon goed aan. Natuurlijk mis je op de snelweg soms wat vermogen, maar in de stad en op landelijke wegen is deze motor een waar genot. Ik zie hem zo op mijn oprit staan, klaar voor een vlotte rit naar het centrum.
Het zadel is ruim genoeg om met z’n tweeën comfortabel te rijden, en dat maakt hem ook geschikt voor korte duo-uitstappen. Onlangs keek ik nog naar een elektrische fiets, tot ik me realiseerde dat deze Meguro S1 met z’n prijs van € 5.899 nauwelijks duurder is. En dan is er ook nog de technisch identieke Kawasaki W230 vanaf € 5.199. Het prijsverschil? Dat zit ’m vooral in de afwerking: witte of zwarte stiksels in het zadel en een andere kleurstelling. Persoonlijk zou ik gewoon voor de W230 gaan.
Bovendien biedt dit platform flink wat mogelijkheden om er zelf creatief mee aan de slag te gaan. Je krijgt een betrouwbare motor met moderne technologie, verpakt in een geslaagd retro-jasje. En dat werkt. De Meguro heeft me echt gecharmeerd en ik ben ervan overtuigd dat hij een breed publiek aanspreekt – van beginnende rijders tot doorgewinterde motards die een lichte, eenvoudige motor zoeken voor korte, zorgeloze ritten. Zo eentje die altijd klaarstaat in de garage: een sympathieke alleskunner die door het hele gezin met plezier wordt gebruikt. Ongecompliceerd sympathiek, in de beste betekenis van het woord.
Tekst: Charly de Kinderen
Foto's: Kawasaki
