The Couch Racer: California Dreamin’

Eén van m’n favoriete motorsport-kampioenschappen wereldwijd is het AMA Supercross. In geen enkel ander kampioenschap zie je motorsport op noppen, op een hoger niveau dan daar. Vorig jaar was een vreemd jaar voor het AMA Supercross, want er werd geen enkele ronde van het kampioenschap in Californië verreden. En Californië is toch de bakermat van de discipline. Het klimaat is er mild en in het hinterland was er altijd al voldoende plaats om supercross-pistes te leggen. Oh ja, en natuurlijk is Californië van oudsher dé staat met de meeste offroad-beoefenaars. Motorcross, enduro, crosscountry en alle mogelijke afgeleiden daarvan hebben altijd erg geleefd in Californië.

Daarbij komt nog eens dat de economie van Californië op een veel hoger niveau staat dan dat van de meeste Amerikaanse staten. Ook de meeste motorfietsmerken hebben hun Amerikaans hoofdkwartier in Californië. De haven van Long Beach, nabij Los Angeles, is namelijk dé poort naar de Pacific én Azië.

Redenen genoeg dus die verklaren waarom vijf van de in totaal 17 ronden van het AMA Supercross-kampioenschap zich in Californië afspelen. En van die vijf Californische ronden vinden er maar liefst drie in het Angel Stadium in Anaheim af. Anaheim is een dichtbevolkte stad waar ook (het originele) Disneyland gevestigd is. Voor veel teams zijn de wedstrijden in het stadion van de Los Angeles Angels een halve thuismatch. In het naburige Corona – niets van doen met het virus of het Mexicaanse bier – hebben zowat alle betrokken merken hun trainingscircuit liggen en dat op een steenworp van elkaar.

Het staat buiten kijf dat deze wedstrijden en dan zeker A1, de openingswedstrijd van het seizoen in Anaheim, misschien nét wel iets belangrijker zijn voor de merken en sponsors. De races in de maanden januari en februari hebben het voordeel dat ze de bühne nauwelijks met andere motorsport-kampioenschappen moeten delen. Er is wel sprake van enige overlap met de Dakar-rally, maar uiteindelijk is die minimaal. Voor mij persoonlijk zijn de plaats en filmpjes uit Californië altijd iets waar ik niet alleen m’n motorsport-honger mee kan stillen, maar waar, ik me in die koude en donkere wintermaanden, ook mentaal aan kan opwarmen. Er zijn weinig disciplines kleurrijker dan het AMA Supercross en zelfs op een koude, mistige zondagochtend geven de korte samenvattingen me telkens weer een blij en warm gevoel. Een beetje ‘California Dreaming’, maar dan zonder The Mama’s & Papa’s

Dat gevoel wordt na een ronde of zes, zeven wel  wat minder. Maar elk jaar in januari is het toch weer daar, op vorig jaar na dan. De ronden aan de East Coast, spreken me op één of andere manier toch veel minder aan. Is er dan al sprake van gewenning, of speelt het, naar mijn aanvoelen, minder hoge niveau van de rijders in het 250 SX West-kampioenschap daarbij een rol? Misschien is het wel de befaamde adobeklei waaruit de Californische supercrosscircuits zijn opgetrokken, die het ‘m doen. De bodemsoort verschilt van kust tot kust en van stadion tot stadion. En op die manier krijgt elke AMA Supercross-ronde, ook als de lay-out van het circuit van jaar tot jaar verschilt, een eigen smoel. Zoals bij alle vormen van offroad motorsport mag je de factor ‘bodemgesteldheid’ niet onderschatten. Er zijn jongens die het onderste uit de kan kunnen halen op de harde (aangerolde) adobeklei, maar op de lossere aardesoorten van de East Coast-ronden geen deuk in een pak boter rijden.

Supercross, is aartsmoeilijk als het is, in de eerste plaats een ‘spectator sport’, en laat dat nu volledig spek naar m’n Couchracer-bek zijn…

Introfoto: KTM Images/Simon Cudby