The 59 Club: hoe een priester de grootste motorclub ter wereld oprichtte

In het Londen van de vroege jaren ’60, een stad in de ban van rock-’n-roll en jeugdige rebellie, besloot een Anglicaanse priester een brug te slaan tussen het altaar en de asfaltwegen. Zijn naam? Father William ‘Bill’ Shergold. Zijn missie? Een plek bieden aan jongeren met stoere leren vesten, jongeren die nergens anders welkom waren. Wat begon als een jeugdhuis met tafeltennis en een jukebox in een kerkgebouw in Hackney Wick, zou uitgroeien tot de meest legendarische motorclub van Groot-Brittannië, en misschien wel van de wereld: The 59 Club, ook wel bekend als “The Fifty-Nine”, of simpelweg “The 9”.

In het Londen van de vroege jaren zestig, een tijd waarin motorrijders vaak werden gezien als buitenbeentjes en rebellen, vond een opmerkelijke ontmoeting plaats tussen geloof en de opkomende Rocker-subcultuur. Een Anglicaanse priester, Father William ‘Bill’ Shergold, besloot in 1962 om een kerkdienst te organiseren speciaal voor motorrijders. Zenuwachtig maar vastberaden stapte Father Bill binnen bij het beruchte Ace Café om uitnodigingen uit te delen. Zijn lef werd beloond: de kerk stroomde vol met Rockers, enkele van hun motoren werden zelfs binnen in de kerk gezegend. De media smulden ervan. En de jongeren? Die vonden eindelijk een thuis.

Deze gebeurtenis leidde tot de oprichting van een motorsectie binnen de bestaande 59 Club, een jeugdclub die in 1959 was gestart door dominee John Oates in Hackney Wick, Oost-Londen. De club bood jongeren uit de arbeidersklasse een plek om samen te komen, ongeacht hun kerkelijke achtergrond. Velen noemden zichzelf destijds de ‘ton up boys’, verwijzend naar de grens van 100 mijl per uur (de ‘ton’) die ze haalden met hun motoren.

De geboorte van een subcultuur

Onder leiding van Father Bill groeide de motorsectie uit tot een bloeiende gemeenschap. Op zaterdag werden clubavonden gehouden in de Eton Mission, waar de sfeer warm en ongedwongen was. Je kon er biljarten, tafeltennissen, genieten van live rock ‘n roll of gewoon een tas koffie drinken aan de bar. Door de leden werd deze plek liefkozend “The Vic’s Caff” genoemd.

Er waren geen presidenten, geen hiërarchie, geen drempels. Wie op twee wielen reed - of het nu een BSA of een BMW was, een café-racer of een cruiser - was welkom. Die openheid zit nog steeds in het DNA van de club. Tegen het midden van de jaren zestig was The 59 Club uitgegroeid tot een internationaal erkende motorclub met duizenden leden. Het iconische ‘59’-embleem werd een symbool van de Rocker-cultuur en de bijbehorende café-racerstijl. De club bood niet alleen een sociaal netwerk, maar ook een gevoel van identiteit en gemeenschap voor jongeren die zich elders buitengesloten voelden. 

De 59 Club is géén MC of “1% club” en gebruikt geen patches, maar wel een geregistreerde badge. Deze wordt wereldwijd erkend (en helaas ook gekopieerd). Alleen wie een officieel lidnummer heeft dat is geregistreerd in het Londense hoofdkwartier, mag zich een echte 59’er noemen. En het gaat hard: van een handjevol jongens in leren jacks is het ledenaantal inmiddels gegroeid tot ruim 12.000 actieve leden wereldwijd, met officiële secties in o.a. Frankrijk, Zwitserland, Italië, de VS en Maleisië.

Meer dan een club

Doorheen de tijd verhuisde de club meerdere keren binnen Londen, van Hackney naar Paddington en uiteindelijk naar Plaistow, waar het hoofdkantoor zich vandaag bevindt. Father Bill bleef tot zijn overlijden in 2009 nauw betrokken bij de club. Zijn inzet en passie voor zowel het geloof als de motorgemeenschap lieten een blijvende indruk achter. 

Wat de 59 Club uniek maakt, is niet alleen het verleden, maar ook het heden. Je vindt er leden van drie generaties, van gepensioneerde Rockers tot hun zonen en dochters op moderne superbikes. De sfeer is gemoedelijk en ongedwongen. Nog steeds worden er rock-’n-roll-avonden, motorzegeningen en speciale diensten georganiseerd in kerken als Westminster Abbey, St. Paul’s Cathedral en All Saints Hanwell — stuk voor stuk plekken waar het verhaal van Father Bill voortleeft.

Authentiek en nog steeds relevant

Vandaag de dag staat The 59 Club stevig op twee wielen. Niet als commerciële onderneming, maar als geregistreerde liefdadigheidsorganisatie. Niet als imitatie of marketingtroef, maar als levend erfgoed. De split met het Ace Café in 2022 markeerde een nieuwe fase van onafhankelijkheid, waardoor meer geld direct ten goede komt aan de club en haar leden.

Het motto is al sinds 1959 onveranderd: iedereen is welkom, zolang je liefde voor motorfietsen deelt. Geen dresscodes of allures. Alleen benzine in het bloed, vriendschap op de weg, en een eerlijke koffie op zaterdagavond.

Tekst: Jef Cambré

Bron: 59 Club (https://www.the59club.co.uk)